In het verre Tsjechië zat ik begin juni en ik hield destijds gespannen mijn telefoon in de gaten. De plaatselijke FC (LEO), waar ik leider van ben, moest een nacompetitiewedstrijd spelen voor lijfsbehoud in de 4e klasse C. Als we zouden verliezen betekende dat degradatie en zou dat een enorme teleurstelling zijn. Uiteraard niet het einde van de wereld, maar wel zeer vervelend.
Leuke potjes tegen de Heracliden en Middelstum zouden dan niet meer plaatsvinden. Daar stond echter tegenover dat de verre reizen naar Appingedam en Roden ook tot het verleden zouden behoren. Wedstrijden zonder ziel, zonder publiek en zonder enige vorm van rivaliteit of traditie. Toch zou de teleurstelling overheersen.
En niet alleen voor mij was er spanning deze warme zaterdag in Tsjechië. Ook mijn dochter zat al de gehele dag met het zweet tussen de bilnaad. Haar EKC had een zelfde lot als FC Leo. Ook zij waren veroordeeld tot de nacompetitie. Een soort loterij waar je eigenlijk niet in wilt belanden. Al helemaal niet wanneer je zou kunnen degraderen.
EKC vocht voor het behoud van de 2e klasse. Een niveau welke de dames moeiteloos aankunnen, maar gaandeweg het seizoen waren ze toch in de positie gekomen waarin nacompetitie niet meer te ontlopen was. Ik heb de dames een aantal wedstrijden zien voetballen en meestal was het verschil met de tegenstander minimaal.
Sterker nog, de wedstrijden die ik mocht zien, was EKC vaak de bovenliggende partij, maar ontbrak het aan het vermogen om te scoren of drukte de scheidsrechter een behoorlijke stempel op de wedstrijd. Onbegrijpelijk dat de KNVB op 2e klasse niveau dames, het toestaat dat eigen scheidsrechters wedstrijd mogen fluiten. In de nacompetitiewedstrijd was er wel een aangewezen scheidsrechter, maar de grensrechters waren dan weer van de eigen verenging, wat natuurlijk ook zeer dubieus is.
In Tsjechië was het inmiddels een uurtje of 3 en ik ontving al snel het bericht dat FC Leo met 0-1 achterstond. Mijn humeur daalde met de minuut. Mijn gevoel zei me dat we totaal geen kans maakten en dat we compleet overlopen werden. Westerkwartier was namelijk de nummer 2 van de 5e klasse en een ploeg in vorm.
In de rust toch maar es een belletje gepleegd naar Leens om te zien hoe de vlag erbij hing. Ik werd redelijk gerust gesteld. We waren veel beter en we speelden ze volledig van de mat. We konden alleen nog geen doelpunt maken. Met een goed gevoel ging ik aan de pils. De tweede helft gingen we het wel goed maken. De dochter kreeg ondertussen een grote smile op haar gezicht, want EKC was al binnen enkele minuten op een 1-0 voorsprong gekomen. Niks aan het handje, zei ze nog.
Vol goede moed trokken we naar een Lasergame-hal om onze zenuwen in goede banen te leiden, maar eigenlijk was het niet meer dan een beetje afleiding zoeken. Na een pittig en warm potje lasergamen, welke ik trouwens kansloos verloor, stond het nog steeds 0-1 in Leens. Het was inmiddels over vieren en de wedstrijd liep op het einde.
Ik appte naar de reserveleider hoe de vlag erbij hing, maar ik kreeg weinig sjoege. Het zal de spanning wel zijn dacht ik. Dochterlief had nog steeds een glimlach op het gezicht al werd deze wel wat gespannener. De stand in Kloosterburen was 2-1, maar ze was er steeds minder gerust op.
Rond half 5, toen ik net weer bij de bar van onze camping was, kwam het nare bericht uit Leens. In de counter was Westerkwartier op 0-2 gekomen en was ons lot bezegeld. FC Leo was gedegradeerd naar de 5e klasse. Een behoorlijke domper die wel even binnenkwam. Bij Nikki werd de spanning inmiddels enorm. Onze bron had een bericht gestuurd dat Zuidhorn in de blessuretijd een strafschop had gekregen en dat ze alsnog gelijk hadden gemaakt. Verlenging dus.
Ook verlenging van de spanning. Snel een halve liter bier besteld bij de bar om de spanning te weerstaan. Er werd driftig getelefoneerd met vrienden in Kloosterburen voor een live verslag. Dit verliep echter zeer moeizaam, waardoor we weer afhankelijk waren van WhatsApp en SMS. De goede oude tijd…
Enkele minuten later kregen we nota bene van opa Rozema te horen dat Zuidhorn op voorsprong was gekomen en dat EKC inmiddels door een frustratiekaart met 10 man op het veld stond. Opa was voor zijn kleindochter naar Kloosterburen gereden om haar op de hoogte te houden van de stand aldaar. Helaas hielp het niet veel meer. Het werd een kansloze missie.
Om een uurtje of half 6 kwam ook vanuit Kloosterburen het teleurstellende bericht dat EKC gedegradeerd was. Een vervelende middag in Tsjechië die afgesloten werd met een groot glas bier om het verdriet weg te drinken. Maar na de teleurstelling kwam ook de realiteit. Door diverse omstandigheden waren we ook niet goed genoeg dit seizoen.
Er zijn meerdere oorzaken aan te wijzen, maar je moet het altijd bij jezelf zoeken, vind ik. Blessures zijn vervelend, maar als je club vierde-klasse waardig is, kun je dat wel opvangen. Je kunt de schuld bij een trainer neerleggen, maar ook dat is niet eerlijk. Je doet het als groep en je bent zo sterk als je zwakste schakel. En aan het einde van het seizoen sta je meestal op een plaats waar je ook gewoon thuishoort.
Ook de bal die wel of niet over de lijn is, of die ene buitenspelsituatie of die ene penalty die wel of niet gegeven is, verandert daar niet veel aan. Uithuilen en opnieuw beginnen!! En dat doen beide clubs: opnieuw beginnen. Zowel EKC als FC Leo hebben een nieuwe, jonge en ambitieuze trainer en kunnen vol goede moed aan het nieuwe seizoen beginnen. Nu nog de hoop dat de KNVB meewerkt met een mooie indeling, want wat is er nu mooier voor een club als FC Leo, maar ook de KNVB en de Ommelander, dan wedstrijden tussen clubs als FC Leo, Eenrum, Stedum, Zeester, ZEC en Warffum.
Allemaal Ommelander (en dus Hogelandster) derby’s! Wedstrijden met veel publiek, veel spanning en veel plezier. Kan niet beter toch? Voor EKC wedstrijden tegen Zuidhorn, SIOS en Grootegast. Ook clubs in de buurt waar goede resultaten te behalen zijn. Onlangs las ik in de alom gerespecteerde Ommelander dat de meest ervaren en oudste speler van EKC er nog veel zin in heeft en weer vol voor de titel wil gaan.
Ook voor FC Leo geldt dat in een vijfde klasse, je best titelaspiraties mag hebben. Een lagere klasse waar de tegenstand waarschijnlijk minder is, maar hopelijk het voetbalplezier weer terug komt en dus de verenigingen weer (sportief) kunnen groeien. Zoals een wereldberoemde voetballer ooit gezegd heeft: elk nadeel heb z’n voordeel.