Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Marlies Weidinger – Disch is ook mijn volledige naam. Ik ben een kerstkind, geboren op 25 december 1956. En wel in Hilversum. Ik ben de jongste van vijf kinderen. De rest van mijn broers en zussen is allemaal in het westen blijven wonen. Mijn vader was een bekende radioman. Mijn moeder werd, toen wij onszelf wel konden redden, directrice van een ziekenhuis.
Tot mijn 19e heb ik in Hilversum gewoond, daarna volgden vier jaar Amsterdam. Vervolgens werd ik één van de eerste inwoners van Almere. Een geweldige tijd waarin er nog weinig tot geen auto’s op de weg te zien waren. Daarna hebben we nog een paar jaar in Leusden gewoond, een plaats nabij Amersfoort. In 1993 zijn we aan de Hoofdstraat in Pieterburen terecht gekomen. Ik had nog nooit van dit plaatsje gehoord maar was vanaf dag 1 verkocht. Ons huis in Leusden waren we binnen een uur nadat we hem te koop gezet hadden kwijt. Het was toen ook al een gekkenhuis op de huizenmarkt inderdaad.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 28 juli 1983 getrouwd met de negen jaar oudere Kees Weidinger. Volgend jaar zijn we dus al weer veertig jaar gehuwd. Hoe ik hem heb leren kennen? Ik speelde voor de Haagse Comedy in Apeldoorn en hij was daar voor zijn werk. ‘Moet ik je even naar Amsterdam brengen?’, vroeg hij en hij voegde de daad bij het woord. Sinds die tijd zijn we onafscheidelijk. Onze dochter Eva wordt volgende week dertig jaar en woont in Groningen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Hilversum, ging ik naar het atheneum in Laren. Ik had nog geen idee wat te worden. Ik had de opleiding makkelijk kunnen halen maar deed er niets aan. Met als gevolg dat ik zakte voor mijn examens. Ik had mij echter al aangemeld voor de Kleinkunstacademie in Amsterdam, zeg maar de cabaretschool in onze hoofdstad. Ik moest een strenge selectie doorlopen maar was wel 1 van de 10 gelukkigen die uit 600 aanmeldingen werd geselecteerd. School bleef er vervolgens bij: ‘Sorry ouders maar ik ga naar Amsterdam!’
De Kleinkunstacademie heb ik in vier jaar gehaald. Mijn stages speelde ik bij theatergezelschappen die in het hele land optraden. Vervolgens heb ik voor tv in wat series gespeeld. Allereerst was daar het kostuumdrama Willem van Oranje waar ik de rol van prinses Eboli speelde. Deze serie, uitgezonden door de KRO, bereikte een miljoenenpubliek maar wat wil je ook met grote namen als Jeroen Krabbé en Willem Nijholt. Later speelde ik bijvoorbeeld nog in ‘De Weg’, een serie van Willie van Hemert. De beroemde regisseur van bijvoorbeeld ‘Dagboek van een herdershond’ inderdaad.
Ik deed er, naast het televisiewerk, ook radio-optredens bij en toen ik een keer twee maand geen werk had, ben ik weer begonnen te studeren. Na mijn VWO-diploma te hebben gehaald, ging ik medicijnen studeren in Utrecht. Ik was toen al in de dertig en er gebeurde een wonder, Eva diende zich aan. Zij is ‘de kroon op mijn werk’. De kinderwens was er niet maar toen ze zich aandiende heb ik enorm van haar jonge jaren genoten. Met als gevolg dat ik stopte met mijn studie.
Niet veel later volgde een verhuizing naar Pieterburen en we kwamen hier in de tijd dat Domies Toen, waar we recht tegenover wonen, net geopend werd. Toen we eens bij de theeschenkerij een kopje thee gingen drinken, zag ik dat ze alleen maar cake serveerden. ‘Zal ik eens een taart voor jullie bakken?’, was mijn vraag aan hen want dat was al vanaf de tijd dat we nog in Almere woonden een grote hobby van mij geworden. Een week later vroeg ze al om twee taarten, de verkoop sloeg dus aan.
Hetzelfde kunstje deed ik bij het Theemuseum in Houwerzijl en daar heb ik vervolgens tien jaar taarten aan geleverd. Er kwamen steeds meer adressen bij en ik mocht ook de catering bij het zeehondencentrum van Lenie ’t Hart hier in Pieterburen verzorgen. Daar had ik mijn eigen horecahoekje in het bezoekerscentrum. Toen Lenie stopte bij het centrum, betekende dat ook het einde van mijn hoekje. Vervolgens heb ik de stoute schoenen aangetrokken en geïnformeerd of ik op de markt mocht staan die altijd gehouden wordt op de Vismarkt in Groningen.
De marktmeester heeft mij vervolgens gematst maar in het begin liep het nog niet storm. ‘Je moet doorgaan’, moedigde hij mij aan en ik ben blij dat ik heb doorgezet want elke zaterdag komen bijna al mijn 250 vaste klanten langs. Die combineren mijn taartpuntje met een heerlijke cappuccino van de buurman. Samen hebben we, vlakbij de Aa-kerk, een koffiehoekje waar het altijd gezellig en druk is.
Elke woensdag, donderdag en vrijdag gaat de wekker al rond vijf uur af en dan is het taarten bakken geblazen. Ik maak er zo’n 150 per week en die ben ik na zaterdag allemaal kwijt. Niet alleen op de Vismarkt maar ik lever ze ook aan ’t Zielhoes in Noordpolderzijl, nog steeds aan het zeehondencentrum hier en aan Café de Pool in Eenrum om maar wat verkoopadressen te noemen. Ik heb in de loop der jaren ook wat verkoopadresjes afgezegd, onder andere in Lauwersoog, anders werd het teveel. Ik neem ook geen nieuwe klanten meer aan, wat een luxe eigenlijk hé?
Mijn man Kees is schrijver en had destijds zijn eigen schrijfhuisje waar ook de kinderen regelmatig in mochten logeren. Toen dat afgelopen was, hebben we het huisje verbouwd tot een Bed & Breakfast onder de noemer ‘Tussen de tuinen’. Vaak maken we het huisje samen schoon. Als we willen, kunnen we hem het hele jaar door verhuren maar we blokken ook wel eens een weekend om vrije tijd voor onszelf te creëren. Kees bijvoorbeeld is net begonnen met het schrijven van zijn tweede boek. De dinsdag is mijn administratiedag maar die dag gebruik ik ook voor de bestellingen. En zo ben ik sowieso vijf lange werkdagen in touw.
Morgenvroeg moet ik weer twintig appeltaarten bakken, daar heb ik zo’n honderd geschilde appels voor nodig die vervolgens in stukjes gehakt worden. Na toevoeging van bijvoorbeeld kaneel en rozijnen gaan ze dan in de juiste vorm in de oven. De appeltaart is mijn meest verkochte taart maar ook de meest bewerkelijke om te maken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik ben officieel nog niet met pensioen, ik krijg mijn eerste AOW-uitkering pas volgend jaar. Maar ik heb nog helemaal geen behoefte om te stoppen hoor. Fysiek en mentaal kan ik het werk nog prima aan en hobby’s heb ik niet. Ik ben niet van het lezen, fietsen, wandelen of sporten dus nog geen flauw idee wat ik anders zou moeten gaan doen. Daarbij is het in de winterperiode altijd al wat rustiger. Dan bak ik nog wel taarten voor bijvoorbeeld bruiloften of begrafenissen maar voor de rest neemt de handel toch behoorlijk af.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn dochter Eva.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn moeder. Zij had kanker en mocht slechts 61 jaar worden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Och man, Kees is veel meer van de anekdotes dan ik. Ik heb zeker geen saai leven gehad maar er komt, ondanks stevig nadenken, niets opborrelen bij deze vraag.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Wiskunde gaan studeren! Dat leek mij altijd al wel wat. Of een kantoorbaantje nemen. Lekker gezellig met collega’s samen zitten te typen en te kletsen. Ik kijk wel wat er op mijn pad komt als ik stop met werken. Fysiek wordt het hele dagen moeten staan natuurlijk wel steeds zwaarder.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar kan ik je direct en kort antwoord op geven: ik heb nergens spijt van!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Daar hoef ik ook niet lang over na te denken, noteer maar een negen. Het is ook wel eens een twee geweest hoor. Maar momenteel ben ik een gelukkig mens. Zet maar als kop boven dit verhaal, de gelukkige taartenbakster!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wees een beetje lief voor elkaar mensen! En prima wanneer je de linkjes naar mijn website en Facebookpagina opneemt hoor: https://www.facebook.com/taarteriededis / http://www.taarteriededis.nl/. Dan kunnen de mensen ook zien wat voor taarten ik zoal bak.