Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Samariakloof 1999

Zo, het was me het zomertje wel weer. Na een hele korte zomerstop draait alles weer als vanouds, alsof er geen vakantie geweest is. Dit lijkt vanzelfsprekend maar is dit ook zo en moeten we niet in de statuten van de club opnemen dat er niet meer dan twee vrijwilligers van onze voetbalclub gelijktijdig op vakantie gaan? Over het hoe en waarom van deze revolutionaire stelling het volgende.

Dit jaar ben ik met nog 4 andere voetballers/vrijwilligers van onze club met het vliegtuig naar Kreta geweest. ln tegenstelling tot vorig jaar ben ik volledig fit en uitgerust weer teruggekomen maar wat als nu ons vliegtuig figuurlijk in plaats van letterlijk de lucht in was gegaan. Dan zou ons clubje nu het volgende hebben gemist:

• Bijna 100 jaar voetbalervaring (gelukkig geen eerste elftalspelers maar toch);

• 5 (potentiële) jeugdleiders;
• de helft van de clubbladredactie;
• 60% van het jeugdbestuur waaronder de voorzitter en de secretaris;
• de voorzitter van de activiteitencommissie voor de jeugd;
• de P.R.-man;
• de schrijver van het programmaboekje van het 1e elftal;
• de mede-opsteller van de cd met V.V. Middelstum-klassiekers (u kunt deze nog bestellen, vooral te draaien bij sluitingstijd!);
• een toneelspeler (of 5?);
• enige fluittisten;

• de overige gaten die door Frans de Bont gedicht worden.

Hoe ik toch op deze lugubere gedachten kom? Nu, als je onze voorzitter van de jeugd, een lopende hormoonbak, meeneemt op vakantie dan loop je altijd een risico. Wim staat in Middelstum bekent als high-class: vriendelijk, beleefd en altijd bereid om zijn medemens uit de brand te helpen bij een of ander (computer)klusje hoewel u, sinds hij commercieel gegaan is, nu wel de kans loopt dat er nota uitgeschreven wordt.

Dit had men op Kreta ook snel door want hier werd Zonnebloem al gauw door een Engelse schone omgedoopt tot ‘Sweet Wim’. Gelukkig was Wim op het beslissende moment nergens te vinden (Where is my Sweet Wim?) anders had hij nu alweer in Engeland gezeten. Maar helaas waren er ook nog enige Duitse schoonheden die met enig Dirty Dancing (Schmutziche Tanzactivitaiten) de hormonen weer in een stroomversnelling zetten zodat een tussenstop in Berlijn er wel weer aan zal komen binnenkort.

Dit was overigens ingecalculeerd en dus was er nog niets aan de hand. Maar dan hebben we ook nog die De Bont. Altijd in voor een uitdaging en hij zat mij al de hele tijd te jennen met zijn Samaria-kloof (door mij Malaria-kloof genoemd) die in tegenstelling tot vorig jaar nu maar eens helemaal (van boven naar beneden en weer terug naar boven) beklommen moest worden. Volgens de brochure was dit trouwens bijna onmogelijk. Vorig jaar kon ik mij met sterk acteerspel nog drukken en lag ik met ‘mijn moeder’ op het strand maar die liet dit jaar ook verstek gaan dus had ik geen keus.

‘Ik hoop dat ik jouw helemaal kapot loop’, zo zei ik nog tegen Frans, die dit als onmogelijk bestempelde. Afijn, wij gingen op het heetst (!) van de dag rennend (!) naar beneden onderwijl allerlei mensen inhalend die al veel eerder vertrokken waren en die ons verbijsterd aankeken. Na in 2 uur beneden te zijn gekomen (normaal staat hier 5 uur voor) ging Frans nog te keer tegen de kaartjescontroleur beneden want als wij de kloof zouden verlaten dan mochten wij niet meer naar boven. Het strand (en het einde van de kloof) was nog 1 kilometer verder maar wij kozen toch maar eieren voor ons geld en gingen weer met een lichte kater naar boven.

Na 5 kilometer sloeg het noodlot toe. Frans trok lijkbleek weg en was helemaal verkrampt naar later bleek. We hebben hem naar de dichst bijzijnde EHBO-post moeten dragen alwaar hij al gauw aan de zuurstof en de cardiologramapparatuur lag. De dokter kon niet geloven dat wij zo snel beneden gekomen waren. En dan ook nog weer omhoog? lk zag hem denken: ‘Die stomme Hollanders’.

Maar na een nachtje op water en brood geleefd te hebben (hij mag absoluut niet verder aldus onze redder in nood, hierbij wijzend naar Frans) kwamen we toch weer heelhuids boven. Was die kloof bijna een bedevaartsoord geworden die door ons jaarlijks bezocht zou moeten worden… Voeg hierbij nog het rijgedrag van onze chauffeurs aan toe (we zijn op de hele vakantie maar 2 keer ingehaald) en het bestuur moet toch tot de conclusie komen dat dit nooit meer mag voorkomen.

Helemaal niet nu ik onlangs in het Nieuwsblad las dat VVS uit Oostwold de leden een brandbrief had gestuurd over het schrikbarend tekort aan vrijwilligers binnen de club …. Wim zag overigens ook nog een andere oplossing. Door drukke werkzaamheden (werkweken van 70-80 uur zijn geen uitzondering) besloot hij om met zijn bijdrage aan ons clubblad te stoppen. Een enorme aderlating want in de 2 jaar dat Wim onze redactie versterkte is de vormgeving naar een nog hoger peil getrokken.

Eigenlijk mocht hij niet eerder vertrekken totdat het clubblad een nieuwe voorkant met een nieuwe naam zou krijgen maar dit zij hem vergeven. Gelukkig hebben we zijn opvolger al weer in huis. Het betreft hier de 14 (!)-jarige Eling Zuidhof, spitsspeler van de C-junioren, zoon van Jan jfhshfl1f (sorry, door die zonsverduistering zag ik even niets meer) Orgel en Truus Trompet en al enige tijd ervaring opgedaan hebbende als de opsteller van de internetsite van jeugdsoos “The Rising Sun”. Eling, van harte welkom (je hebt weer enig krediet opgebouwd bij jouw trainers) en veel succes en buurman hartelijk dank voor al jouw inspanningen!

Wat zal ons dit seizoen weer voor moois brengen? Het is net een soap, vol intriges. Wat te denken van het aantal elftallen wat de competitie ingaat. Op papier zijn er genoeg spelers voor 5  elftallen maar in de praktijk zal het allicht nog moeilijk worden om 3 elftallen op de been te brengen. Het was gisteren (donderdag 26 augustus) al weer heel druk in de bestuurskamer (crisisberaad?). De eerste harde noten zijn alweer gekraakt en wie weet wat er nog volgt. Zou het bij ons ook uitmonden in een ‘Azië-crisis’. Op papier ziet het er uitstekend uit maar in de praktijd blijkt het gebakken lucht te zijn. De V.V. Middelstum als ‘papieren tijger’???

En het is weer net zoals aan het begin van elk seizoen: de strijd om het aantal oefenwedstrijden, de elftalindeling, de douches die of te heet of te koud zijn, de ijsbaan die alweer de eerste slachtoffers gemaakt heeft, het hoofdveld dat op een zandbak lijkt en ik denk dat er aanstaande woensdag bij de jaarlijkse koekactie weer te weinig vrijwilligers zijn. Hoera, de bal rolt weer en wat hebben we weer wat om over te over te praten tijdens de ledenvergadering.

Wat kunt u zoal aantreffen in deze eerste editie van het clubblad jaargang 1999/2000. Het berouw van een spijtoptant (ja broer, berouw komt vaak na de zonde!), babbelen met Reina Medema, de pen met Eling Zuidhof en nog veel meer. Alvorens af te sluiten willen wij u ook dit seizoen weer veel leesplezier toewensen, en vergeet niet: het leesplezier wordt mede door u zelf verzorgd (of te wel lever a.u.b. af en toe wat kopij in). En niet te vergeten: Dick & Louise (van Dam), van harte gefeliciteerd met jullie dochter en Eisse en Linda Spanjer van harte gefeliciteerd met jullie dochter.

Middelstum, 4 september 1999

Wim Blanken, Eling Zuidhof, Pieter Jan en Paul van der Laan, Eric Boskamp, Martin Rozeboom en Bert Koster

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69