Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Jacobina Berendina Nienhuis, roepnaam Coby. Ik ben vernoemd naar mijn opa en oma. Geboren op 28 juni 1949 aan de Bosweg in Loppersum als oudste van vier kinderen. Ik heb een zus en twee broers. Mijn vader was net als zijn vader kweker en opa was eigenaar van de grote kwekerij Klein-Westland aan de Bosweg in Loppersum.
In 1953 zijn we met zijn allen naar Brazilië geëmigreerd maar daar kon oma niet aarden en dus zijn we na twee jaar teruggekeerd in Nederland waar we in Stedum neerstreken. In twee etappes heb ik daar vijfenvijftig jaar gewoond, tussendoor volgde nog een uitstapje van zeven jaar naar Nijverdal. In Stedum verhuisde ik nog een paar keer en vervolgens ben ik in 2016 aan de Wijmersweg in Loppersum gaan wonen.
Dit huis was nog familiebezit en ik woon er met veel plezier ondanks dat mijn sociaal leven zich grotendeels in Stedum afspeelt. Wel heb ik bevingschade en dus moet er buitenom het huis nog het nodige gebeuren.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1994 gescheiden van mijn ex-man die in 2016 is overleden. Daarnaast de trotse moeder van vier lieve dochters. Renate is in 1972 geboren, woont in Bedum en is lerares. Ellen diende zich in 1975 aan is kapster en heeft samen met haar man een eigen zaak in de schoorsteen- en ovenbouw. Zij wonen in Ten Boer. Rianne is in 1979 geboren, werkt als verzorgende IG in Bloemhof en woont ook in Ten Boer. Yolanda ten slotte kwam in 1981 op de wereld is ook kapster en woont in Uithuizen.
Naast vier prachtige dochters ben ik de trotse oma van acht kleinkinderen; ik heb vier kleindochters en vier kleinzoons. De oudste is alweer 24 jaar, de jongste 9. We kunnen het met zijn allen prima met elkaar vinden.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Stedum, vervolgde ik mijn schooltijd op de MAVO in Loppersum. Ik was niet van het leren en ben op mijn zestiende zonder diploma van school gegaan. Mijn vader zei altijd: wie niet wil leren gaat maar aan het werk. Ik kon al vrij snel bij distributiecentrum Sperwer in Bedum terecht waar ik onder andere de bestellingen factureerde. Daarna werd ik manusje-van-alles bij juwelier Kiestra die aan de Poelestraat in Groningen zat.
Tussendoor had ik mijn gymdiploma gehaald waardoor ik gymlessen mocht gaan geven. Dat deed ik in Groningen bij S.V. Kracht en Vriendschap en wel twee avonden in de week, aansluitend op mijn andere baan. Ik was dan vaak tot 21.30 bezig om vervolgens de trein terug naar Stedum te nemen. In Groningen zelf had ik gelukkig een brommertje tot mijn beschikking.
Later kwam hier gymvereniging Wardeus in Sauwerd nog bij en toen was ik vier avonden in de week in de weer. En dan te bedenken dat ik voor mijn werktijd al om 05.00 uur mijn vader meehielp in de kwekerij. Lange werkdagen inderdaad.
Ik ben in 1971 getrouwd en een jaar later diende Renate zich aan. Toen ben ik gestopt met het geven van gymlessen en vervolgens heb ik in Stedum nog van 1995 tot 2004 in onze eigen bloemkwekerij/bloemenwinkel gewerkt. Daarna heb ik mij toegelegd op het vrijwilligerswerk.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een zwart gat is gelukkig nooit sprake geweest. De kleinkinderen dienden zich aan en brachten genoeg afleiding, onder andere door op te passen. Ik was in 1985 al lid geworden van de schuttersvereniging in Stedum en werd in 2004 secretaris in het bestuur. Dat ben ik nog steeds maar ik heb wel gezegd dat dit mijn laatste termijn wordt. Nog drie jaar en dan is het gebeurd hoor.
In 2007 ben ik ook bestuurslid geworden van de Oranjevereniging in Stedum en daar beheer ik sindsdien het secretariaat. Ook ben ik tijdelijk voorzitter omdat we op zoek zijn naar een nieuwe. In 2021 kwam Stichting Historisch Stedum op mijn pad waarvoor ik mij onder andere bezighoud met het uitwerken van de notulen van de vergaderingen. Ik ben ook een van de afgevaardigden naar de Stichting Historie Gemeente Eemsdelta en heb mij beziggehouden met de ontwikkeling van het voormalige borgterrein van Borg Nittersum.
Tot slot coördineer ik voor het vierde jaar de maandelijkse uitstapjes van de Plusbus. Deze bus wordt beschikbaar gesteld door Kadanz Welzijn in Appingedam en we maken hiermee met behulp van vrijwilligers rondritten door de hele provincie. Zo gaan we binnenkort een dagje naar Leer in Duitsland. Eerder deze maand zijn we met een groepje naar Oosterwijtwerd geweest en daar hebben ze met zijn allen ook een visje gegeten.
Verder ben ik van het puzzelen. In de wintermaanden gaat dit om grote legpuzzels en tussendoor los ik graag kruiswoordpuzzels op. Schieten bij de schuttersvereniging en breien mogen bij deze vraag niet ontbreken en ik kijk graag naar films en sport. Eigenlijk staat in elke ruimte van het huis wel een televisie zodat ik niets hoef te missen op sportgebied, haha. En dan heb je nog het tuinieren en de huishouding natuurlijk. Echt, de weken vliegen voorbij.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van de kinderen en de kleinkinderen zijn toch gebeurtenissen geweest die er echt bovenuit steken. En ik heb de laatste jaren met de kinderen en kleinkinderen mooie reizen mogen maken naar onder andere Italië, Wenen – dat vind ik een prachtige stad –, Corfu in Griekenland – waar mijn kleindochter destijds stageliep – en Tirol. In voorgaande jaren ondernam ik met mijn vriendin reisjes naar Gran Canaria maar mijn vriendin is helaas drie geleden overleden aan ALS.
Dat ik in het voorjaar van 2025 geridderd ben, mag bij deze vraag vast niet ontbreken. Dat gebeurde in de Nicolaikerk in Appingedam door burgemeester Ben Visser. Ik werd door Siebrand Dijkema, voorzitter van de schuttersvereniging in Stedum, meegelokt en dacht aanvankelijk dat iemand anders een lintje zou krijgen.
Maar het werd een prachtige dag waarbij ook alle dochters aanwezig waren en die met een gezamenlijke broodmaaltijd in het Moarstee in Stedum een passend vervolg kreeg. De dag erna werd ik op Koningsdag op de Oranjevrijmarkt door Jan en alleman gefeliciteerd met mijn lintje. Mijn dochters en de schutters hadden daar in het Moarstee eerder ook al een prachtig feest voor mij geregeld voor mijn 75e verjaardag. Die dag werd nog mooier toen ik tot erelid van de schuttersvereniging werd benoemd.
En de dieptepunten?
Het plotseling uiteenvallen van ons gezin in 1994 mag bij deze vraag niet ontbreken. Maar door de kinderen, familie en vrienden krabbel je weer op en je moet ook verder met het leven. In 2008 heb ik een hartaanval gehad. Dat gebeurde een week voordat mijn jongste dochter ging trouwen. Op de dag dat we de trouwauto gingen versieren werd mijn arm zwaar en ben ik even op de bank gaan liggen. Toen ik ook nog met mijn ogen ging draaien werd ik met alle toeters en bellen van dien afgevoerd naar het ziekenhuis en gedotterd. De bruiloft heb ik uiteindelijk wel meegemaakt in een rolstoel, echter maar tot 20.30 uur. Toen was ik zo moe dat ik weer naar Ten Boer gebracht werd. Daar ben ik uiteindelijk zes weken verzorgd door mijn dochter.
In totaal ben ik nu vijf keer gedotterd. Dat van die hartaanval was natuurlijk wel even een dingetje maar ik was hierdoor wel in één keer van het roken af. En dat terwijl ik voor die tijd toch echt een kettingrookster was. Dat er bij mijn oudste dochter in 2018 darmkanker geconstateerd werd, was zeker ook een dieptepunt en een zorgelijke tijd voor ons allen. Gelukkig is ze inmiddels weer schoon verklaard.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik was vijf jaar toen we naar Brazilië emigreerden en heb daar best nog wel herinneringen aan. Zo ben ik daar gebeten door een slang waardoor ik bij mijn vader achter op de motor over kleine binnenlandse wegen naar de medische zorg moest. Tijdens mooie trektochten in de natuur maakten grote vogels, zoals een dikke condor, grote indruk op mij. Dat avontuur heeft dus twee jaar geduurd omdat mijn oma niet kon aarden in Brazilië.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bücketlist. Hartpatiënt zijn heeft zo zijn beperkingen dus als ik mij zo blijf voelen als nu dan ben ik al dik tevreden.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Spijt van beslissingen heb ik nooit gehad. Achteraf had ik sommige dingen vast anders aangepakt maar that’s life.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat moet in elk geval een ruime voldoende zijn. Noteer maar een 7,5 hoor.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Leven en laten leven, dat is toch een beetje mijn levensmotto. En trek je alsjeblieft niet alles aan van wat er in de wereld gebeurt anders heb je zelf geen leven meer. Je kunt er immers toch niets aan veranderen. Wat dat betreft leven we tegenwoordig in een rare wereld.