Ik hoor de nageltjes zachtjes over het laminaat gaan, het trapje op. Met een zucht en een plof valt hij tegen onze slaapkamerdeur aan. Ik zie op de wekker dat het 8.15 uur is, Jock vindt het tijd dat we uit bed komen en naar buiten gaan. Snel schieten we in de kleren, poetsen de tanden, in de kamer doen we onze wandelschoenen aan en dan weet Jock dat we zijn boodschap begrepen hebben.
Van blijdschap springt hij met 4 poten in de lucht. En waar we in Nederland hem niet aan de riem krijgen, blijft hij hier buiten stijf tegen mijn benen aan staan zodat ik hem “aan de haak kan slaan”. We zijn er klaar voor, onze ochtendwandeling door de bergen en bossen van het mooie Sauerland.
De eerste 5 minuten moeten we steil omhoog, altijd weer een pittige start. Gelukkig helpt Jock me een beetje want die trekt aan de riem, wetend wat er komen gaat. Nog 1 bocht en dan zijn we boven, maar dus ook aan het rand van het vakantiepark en daar mag Jock los waar hij van geniet. En wij genieten ook iedere keer weer van het uitzicht: weidse weilanden, bergen en dalen, verderop bossen, de wolken boven dit alles.
Deze keer grazen er geen koeien, paarden of geiten. We stappen lekker verder en dalen af tussen de weilanden. En Jock? Die rent voor ons uit, snuffelt en graaft, kijkt waar wij blijven, ziet dat we volgen en rent weer verder zijn neus achterna. We moeten erop verdacht zijn dat hij niet een sloot opzoekt want hem maakt het niet uit hoe koud het is, een duik kan altijd volgens Jock. Waar het pad eerst verhard was is het nu een oneffen boerenpad. Daar zijn we op voorbereid en want we dragen onze hoge wandelschoenen en genieten ook hier van.
Alle seizoenen zien we andere dingen. Het gras verkleurt, de bomen met of zonder blad, verschillende bloemen en nu de weilanden die kaal zijn gevreten voordat de koeien naar binnen zijn verplaatst. Met oud en nieuw liepen ze nog buiten maar de sneeuw heeft de boer doen besluiten ze op stal te zetten. Jock heeft mazzel. Geen sloot waar hij in mag maar het pad is ondergelopen en een diepe plas kruist onze weg.
Jock moet er natuurlijk dwars doorheen rennen (en weer terug en weer heen), de snuit door het water en zo het water op doen laten spatten. Je ziet hem genieten en ontspannen. En ontspannen doen wij ook. Diep inademend, het weidse uitzicht, vogels die biddend in de lucht blijven hangen.
Het is zo stil en we zijn met z’n drieën. We komen niemand tegen, heerlijk!! Deze route hebben we al zo vaak gelopen dat we de wegwijzerbordjes niet meer nodig hebben. Maar ooit hebben ze ons een keer gered. In de sneeuw konden we het pad niet terugvinden maar door het volgen van de bordjes zijn we toch thuis gekomen. Van sneeuw is nu echter geen sprake.
Wel een koude snijdende wind, maar dat drukt de pret niet bij ons. Met onze warme winterjassen aan (Herman noemt ze “onze dekbedden”: zegt genoeg toch?) trotseren we de kou. Na de klim dalen we langzaam af en komen weer in de bewoonde wereld. Nouja…bewoond? Nog geen huizen maar wel een voetbalveld en tennisbanen.
Na een laatste ronde om de vijver lopen we weer de berg op die we in het begin ook al beklommen hebben. Daar waar we toen halverwege begonnen met het beklimmen van de berg staan we er nu onder en moet we de onderste helft beklimmen naar ons vakantieadres.
Thuis gekomen droog ik Jock af en krijgt hij zijn nieuwe badjas aan en zijn brokken. Moe maar voldaan ploft hij daarna op zijn bank en droomt al gauw van wandelingen met geuren in zijn neus van eekhoorns, wilde katten, wasberen en reeën. Iets wat hem aanmoedigt om erachteraan te rennen. En wij, wij genieten nog even verder van de wandeling.
De frisse neus, de koffie, de broodjes en de vrije tijd waarvan wij weten dat we nog meer wandelingen zullen gaan maken. Want deze was nog maar de eerste van de 5 vrije dagen die we hebben. Iedere wandeling is er wel weer wat anders, maar altijd ontspannend en volop genieten. Guten Tag!!