Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Op Facebook sta ik bekend als De Italiaano maar in het echt heet ik Gianfranco Siragna. Ik ben op 20 maart 1959 geboren in Baden Zwitserland. Ik heb een vier jaar oudere broer die nog steeds in Zwitserland woont. Mijn vader was metselaar, mijn moeder verrichtte schoonmaakwerkzaamheden voor een bouwondernemer en verschoonde kamers. Mijn ouders kwamen oorspronkelijk uit Italië.
Ik heb tot mijn 28e in Baden gewoond. Een fraai stadje op twintig kilometer van Zürich gelegen dat bekend staat als bronnenstad en in die hoedanigheid veel toeristen trekt. Op mijn 28e ben ik naar Australië geëmigreerd. Mijn eerste huwelijk was net op de klippen gelopen en ik wilde zien wat het leven nog meer te bieden had. In Australië ben ik nogmaals getrouwd maar ook dat was geen lang huwelijk.
Ik heb vervolgens een kleine drie jaar in Italië gewoond. In Udine om precies te zijn, een stadje tussen Triëst en Venetië dat net geteisterd was door een zware aardbeving. Een vacature in een internationale krant waarin stond dat ze in Nederland op zoek waren naar vakmensen zoals loodgieters deed mij besluiten om naar Nederland af te reizen. Ik heb eerst in een pensioen in Zoutkamp gewoond en later in een caravan in Kruisweg. Daarna volgde een jaar in de Ripperdabuurt in Uithuizen en toen zijn we in 1995 naar de Hoofdstraat in Usquert verhuisd.
En daar wonen we nu nog steeds met veel plezier. Het huis kent een geschiedenis van zo’n 250 jaar en voorheen hebben hier alleen maar koperslagers en loodgieters gewoond. En die traditie heb ik hier dus voortgezet.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2003 na vele ‘wilde samenwoningsjaren’ getrouwd met Vania. Dat is trouwens haar doopnaam, haar echte naam is Nerella. Ik heb haar in 1991 in Italië getroffen. Destijds was ze secretaresse bij het bedrijf waar ik gesolliciteerd had. Die baan is niets geworden maar de date was wel succesvol.
Vania is zeven jaar ouder dan ik en had al een zoon die ik als mijn eigen zoon ben gaan beschouwen. Francesco is 44 jaar en werkt op de universiteit in Singapore. Vania en ik hebben zelf een dochter gekregen, Zillah genaamd. Zij is 32 jaar en woont in Groningen. Zillah is afgestudeerd als bioloog en werkt in het managementteam van een farmaceutisch bedrijf.
Wat is uw voormalig beroep?
In eerste instantie wilde ik net als mijn broer de scheikundige kant op. Ik ging in Zwitserland naar de hogere atheneum en behaalde daar op 18-jarige leeftijd mijn diploma. Ik kon best wel goed leren maar verder studeren, dat trok mij helemaal niet. Ik besloot toen om loodgieter te worden, ondanks het feit dat dit niet heel goed viel binnen mijn familie. Ik kon het vak leren bij een klein familiebedrijf en voor mij bleek dat een uitstekende keus. In drie jaar kon je je daar bekwamen in het vak van loodgieter of je werd er verwarmingsmonteur. Je kon in vier jaar tijd ook beide beroepen leren en ik besloot voor die optie te gaan.
En ook dat bleek een goede keus te zijn. Ik heb hier al met al zo’n tien jaar met veel plezier gewerkt alvorens naar Australië te emigreren. In Melbourne ging ik wederom als loodgieter aan de slag voor een periode van drie jaar en daarna volgden drie werkjaren in Italië. Dat werk bracht mij toen zelfs een jaar naar Rusland waar ik projecten deed voor zowel de militaire academie als televisiestation Reuters. Dit speelde zich af in de tijd van Gorbatsjov en Glasnost.
En toen kwam dus vervolgens de overgang naar Nederland. Hier heb ik in het begin veel voor uitzendbureaus gewerkt en mijn langste tijd in vaste dienst was vijftien jaar voor Drenth Installatietechniek in Veendam. Ik heb mijn werk altijd leuk gevonden totdat de warmtepomp in opkomst kwam. Deze weegt gemiddeld zo’n 250 kilogram en daarbij zijn bepaalde onderdelen lastig te verkrijgen. Dit maakte het werk zowel fysiek als mentaal steeds onprettiger en leidde de laatste jaren tot de nodige stress.
En daar was ik op den duur meer dan zat van. Dus toen ik zag dat ze bij Bowling- en partycentrum Restaurant Suyderoogh in Lauwersoog een vacature hadden, besloot ik te solliciteren. En met succes want ik heb er bij Ina Buitjes net mijn eerst tien werkdagen als manusje van alles opzitten en ervaar hier alle dagen het vakantiegevoel. Overal waar de nood aan de man is, ben ik inzetbaar en dat kan dus ook in de keuken zijn.
Je kunt er ook boten huren en daar ik zelf vijftien jaar lang een boot gehad heb, voel ik mij hier nog meer thuis. Ik ga tegenwoordig alle dagen weer fluitend naar het werk en dat is ook wel eens anders geweest inderdaad. Ik ‘lul’ veel en mag graag met mensen omgaan en dat lukt daar uitstekend. Daarbij heb ik er baat van mijn talenknobbel want ik spreek zo’n vijf a zes talen en daar profiteert Ina nu van mee. En dat terwijl ik vroeger op school helemaal niet van de talen was.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Zolang ik het werk als leuk ervaar, zal ik blijven werken. Maar ik heb mij ook voorgenomen om meer te gaan reizen. Zeker nu mijn vrouw een periode van een slechtere gezondheid heeft meegemaakt. Volgend jaar kom ik in aanmerking om gebruik te maken van het pensioen dat ik in Zwitserland heb opgebouwd en dat biedt nieuwe mogelijkheden.
Vroeger zat ik op ijshockey en ik heb op handbal gezeten. Tegenwoordig zit ik graag voor de buis waarbij de Duitse zender NRD mijn favoriet is. Van 2002 tot 2014 heb ik in de gemeenteraad van de voormalige gemeente Eemsmond gezeten. Ik ben in 2001 als een soort van ‘knuffelallochtoon’ gevraagd om lid te worden van de PvdA. Voor deze partij heb ik twee termijnen als raadslid meegedraaid en na een intern conflict was ik de laatste drie jaar actief met mijn eigen fractie ‘Betere versie’.
Toen ik stopte als raadslid, ben ik koninklijk onderscheiden. Dat heb ik destijds na roerige politieke jaren als een hoogtepunt ervaren. Daarbij ben ik ook vijftien jaar voorzitter geweest van de plaatselijke EHBO-vereniging alhier. Mijn vrouw Vania begeleidt tegenwoordig een Syrisch en Afghaans gezin en verzorgt het eten in verzorgingstehuis Hunsingoheerd in Uithuizen. Dat is ook heel dankbaar vrijwilligerswerk.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn er wel een aantal. Zo besloot ik op mijn 23e op de bonnefooi naar Noord-Afrika te gaan om te reizen. Met als gevolg dat ik drie maand lang op een muilezel door de Mitler-Atlas getrokken heb. Ik had wel wat ‘geld in de butze’ en die ezel heb ik daar terplekke gekocht. Op mijn 27e vertrok ik vervolgens naar Sri Lanka en India om daar te gaan surfen en duiken. Dat heb ik al met al zo’n vier maanden gedaan.
Mijn Koninklijke onderscheiding heb ik bij de vorige vraag aangestipt en waar ik nu erg van kan genieten is de Kunststichting Wattart dat ik samen met enige voormalige politieke vrienden heb opgezet. Samen zijn we verantwoordelijk voor de uitkijktoren in de Eemshaven en de culturele invulling hiervan.
En de dieptepunten?
Na de scheiding in Australië voelde ik mij, ver weg van familie en vrienden, bijzonder eenzaam. Na deze verdrietige periode leerde ik in Italië Vania kennen met vele hoogtepunten, bijvoorbeeld in gezinsverband, tot gevolg.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb hier in Usquert prachtige tijden beleefd met een oud-buurman van in de negentig. Zo vroeg hij mij eens een ladder te leen en niet veel later zag ik hem op zijn oude dag op klompen naar bovengaan om de dakgoten leeg te halen.
En toen Zillah nog klein was, riep ik haar een keer rond zessen met de mededeling dat we zouden gaan eten. Niet veel later werd er aangebeld en stond de buurman voor de deur die zich nadrukkelijk verontschuldigde. Hij had namelijk niet in de gaten dat ik luidkeels naar Zillah riep maar was in de veronderstelling dat ik het tegen hem had. Hij stond namelijk in zijn eigen tuin net op dat moment tegen onze scheidingsmuur aan te plassen en dacht dat ik daar niet van gediend was en daarom stond te schreeuwen. Het duurde bij mij even voordat ik dat door had…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Af en toe kriebelt het nog wel eens om terug te keren in de gemeentelijke politiek. Maar ik heb er de energie niet meer voor. Ik vraag mij wel eens af hoe ik dat vroeger gecombineerd heb met mijn volledige baan want wekelijks was ik wel 20 tot 25 uur met de plaatselijke politiek bezig.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien wel dat ik destijds niet doorgeleerd heb. Ik heb mijn eigen kinderen wel gestimuleerd om te gaan studeren in elk geval en beiden zijn ze goed terechtgekomen qua studie en werk.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik mag absoluut niet klagen. De positieve en negatieve dingen die ik meegemaakt heb, zijn onderdeel van mijn leven geworden. Daarbij vind ik dat je niet teveel in het verleden moet blijven hangen. Ik ben heel tevreden, noteer gerust een acht of een negen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wat ik treurig vind, is dat mensen sinds corona veel afstandelijker zijn geworden. Zowel in het welkom heten als qua gebruik van hun mobiel in de pauzes wat weer ten koste gaat van het onderlinge contact. En ik mis het ‘kloksmeren’ hier in Usquert tijdens Oud & Nieuw. Daar kwam een paar jaar geleden maar zo een eind aan.
En qua hoogtepunt in het leven schiet mij nog iets te binnen. Vier jaar geleden werd in Rome mijn neef benoemd tot aartsbisschop. Wij mochten bij deze inzegening door de paus aanwezig zijn en dat vergeet je natuurlijk ook nooit meer.