Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Hendrika Aukje van Heerde-de Wilde, roepnaam Ria. Ik ben op 17 oktober 1953 geboren in de plaatselijke kraamkliniek van Apeldoorn. Ik diende mij namelijk na acht maanden zwangerschap reeds aan. Ik heb mijn jeugd en tienerjaren in Apeldoorn doorgebracht. Toen ik 14 jaar was moesten we door de bouw van een nieuw stadskantoor noodgedwongen verhuizen. We bleven wel in dezelfde plaats wonen en ook in het centrum met alle voorzieningen mooi op loopafstand.
Mijn vader was boekbinder bij de Nieuwe Apeldoornsche Courant maar werd als oorlogsinvalide al vroegtijdig afgekeurd. Ik ben afkomstig uit een klein gezin en heb nog een zeven jaar oudere broer. Na Apeldoorn volgden twee jaar in het nabij Apeldoorn gelegen Uddel waar onze eerste twee kinderen nog geboren zijn. In 1977 zijn we naar de Stationsweg in Stedum verhuisd en daar wonen we nog steeds met heel veel plezier. De Hoge Veluwe is een heel mooie omgeving maar ik voel mij prima thuis in het Groningse.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 25 februari 1975 getrouwd met Jan van Heerde. Jan was een collega van mij bij wat toen nog de Raiffeisenbank heette, de huidige Rabobank inderdaad. Jan was de ‘leuke jongen’ van de postkamer die ik dagelijks wel een paar keer tegenkwam. We leerden elkaar steeds beter kennen en tijdens een dropping van het werk sloeg de vlam over.
Ons huwelijk heeft ons vijf kinderen geschonken. Erwin is met zijn 47 de oudste en woont in Dokkum. Joke woont in Ederveen en Petra vlakbij in Leermens. De een na jongste -Henk- woont in Drenthe, net als Andre die met zijn 28 de jongste is en in Assen woont. We zijn inmiddels de trotse opa en oma van dertien kleinkinderen, in leeftijd variërend van enige maanden tot 21 jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Apeldoorn ging ik naar de MULO. Eigenlijk zonder te weten wat precies te worden. Ik was een late leerling en behaalde op mijn 17e mijn diploma. Nog net voordat de Mammoetwet zijn intrede deed en de MULO de MAVO werd. Ik was destijds een bescheiden meisje en vond het dus helemaal niet erg dat mijn vader met mij meeging naar de Raiffeisenbank in Apeldoorn om te vragen of ze daar nog werk voor mij hadden. En dat hadden ze gelukkig, ik kon er in augustus 1970 beginnen.
Ik ben begonnen op de spaarbank-rekeningcourant afdeling en daar heb ik één jaar gewerkt. Toen kreeg ik de kans om baliemedewerkster te worden, iets wat ik graag wilde. Dit door de nodige klantcontacten die je dan dagelijks had want ik mag graag met mensen omgaan. Al met al heb ik vijf jaar voor deze bank gewerkt, toen dienden de kinderen zich aan wat in die tijd automatisch inhield dat je stopte met werken.
Tussen de oudste en de jongste zit bijna twintig jaar dus we hebben over een langere periode jonge kinderen gehad en ik zorgde er thuis voor dat alles op rolletjes liep. Dit gaf Jan de kans om naast zijn werk bij de Rabobank, de bank waar hij meer dan vijftig jaar voor gewerkt heeft, ook vrijwilligerswerk te doen in de politiek en voor de kerk. Beiden konden we ons prima vinden in deze rolverdeling.
Een betaalde baan heb ik niet meer gehad maar ik verrichtte regelmatig hand- en spandiensten waarbij ik Jan bijvoorbeeld meehielp die hier in Stedum immers jarenlang bijkantoorhouder is geweest. Eén van die werkzaamheden was het overzetten van allerlei papieren dossiers op microfilm. Een noodzakelijk gebeuren maar niet iets waar mijn hart lag.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In al die jaren thuis heb ik mij nooit verveeld. Zo naaide ik van alles voor de kinderen en kleinkinderen en mocht mijn hulp ergens in een gezin nodig zijn dan sprong en spring ik bij. Met Jan deel ik de passie voor de natuur. We mogen beiden graag fotograferen en dat is zeker een grote hobby van mij. Met mijn 500 mm telelens probeer ik de prachtigste natuurfoto’s te nemen om ze vervolgens thuis te bewerken.
Jan is tegenwoordig druk bezig voor de Voedselbank Eemsdelta en ik ga regelmatig met hem mee wanneer er spullen weggebracht moeten worden. Wanneer de kans zich aandient dan gaan we daarna nog even de natuur in om te fotograferen maar dan moet het weer wel een beetje meewerken. Verder mag ik graag lezen en (denk)spelletjes spelen op de computer.
Op reis gaan en in het buitenland de natuur ontdekken, dat vinden we ook heel leuk. Denemarken en Oostenrijk zijn onze favoriete vakantielanden. Vorig jaar hebben we echter Tsjechië aangedaan en daar kreeg ik last van mijn hart net als Jan in 2010. Gelukkig heb ik mij in Nederland kunnen laten behandelen en uit allerlei onderzoeken bleek dat mijn hart niet genoeg zuurstof kreeg. Gelukkig kan ik hier met de juiste medicijndosering goed mee leven al ben ik wel wat sneller moe dan voorheen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn toch een beetje de standaardzaken die je vast vaker gehoord hebt. Denk hierbij aan onze trouwdag en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. Dat alles goed gaat bij een geboorte is immers niet altijd vanzelfsprekend. Zo moest dochter Petra direct na de thuisgeboorte naar het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken. Ik mocht pas na vijf dagen naar haar toe en moest eerst thuis aansterken, zo ging dat in die tijd. Gelukkig kon ze na drie weken weer naar huis en inmiddels is Petra zelf verpleegkundige geworden.
De mooie gezinsvakanties zijn mij ook dierbaar zeker wanneer ons kroost het goed naar de zin had en bijvoorbeeld in Tsjechië met andere kinderen speelden zonder dat ze met elkaar konden praten door de taalbarrière.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders en schoonouders. Gelukkig zijn ze niet op heel jonge leeftijd overleden. Een van de redenen waarom we dit pand gekocht hebben was omdat dit ons de kans bood om voor één van onze ouders te zorgen mocht dit zo uitkomen. Maar dit bleek uiteindelijk niet nodig te zijn.
Mijn vader is aan de gevreesde spierziekte ALS overleden. Na eerst oorlogsinvalide te zijn geweest, kwam deze diagnose er aan het eind van zijn leven nog bij. Dat was zeker niet makkelijk.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik zou graag nog wel eens met het vliegtuig op vakantie gaan maar dan moet Jan eerst zijn vliegangst overwinnen. Het is hem vorig jaar gelukt om zijn tandartsangst te laten varen dus wie weet. Die vliegangst is misschien wel ontstaan tijdens een personeelsreisje naar Londen. We vlogen in een Fokker, een tripje dat toen 75 gulden kostte, en kwamen halverwege in een luchtzak terecht waarbij de koffie van Jan zijn buurman bijna in zijn kopje terechtkwam. Dat heeft hem geen goed gedaan.
En je ziet hier in huis verschillende opgezette dieren. Deze dode dieren hebben we zelf in de natuur gevonden en zij kregen hier in huis een mooi plekje. Zo hebben we een ijsvogeltje, een kerkuil, eekhoorn en een bunzing via een preparateur op laten zetten. Het ijsvogeltje stond vastgevroren in het water en om hem los te krijgen ben ik met een touw om het middel na het dode beestje toe gekrabbeld om hem los te krijgen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Het Noorderlicht zien. Hiervoor zouden we naar Noord-Scandinavië moeten reizen of misschien lukt het vanaf IJsland ook wel om dit bijzonder natuurverschijnsel te zien. Maar ja, Jan zijn vliegangst zit ons in de weg.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Van kleine dingetjes misschien die anders hadden gekund. Maar niet van belangrijke beslissingen in elk geval.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat moet een positief cijfer zijn, noteer maar een 8,5.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Volgens mij hebben we alle relevante zaken wel besproken. Of wij hier aan huis het Rabobankmuseum nog hebben? Jazeker, wij beheren dit museum nog steeds maar door corona heeft dit wel lange tijd stil gelegen. Vorig jaar hebben we wel weer enige bezoekers gehad maar hopelijk neemt dat dit jaar tijdens de warmere maanden verder toe. Van harte welkom natuurlijk om later dit jaar een bezoekje aan ons te brengen!