Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Pieter Schollema, vertwijfeling

Vanaf de centraaldoos naar de wandcontactdozen. En vandaar naar een toekomstige lamp. Bé en ik buigen ons over het elektriciteitsplan. Waarbij ‘plan’ een positieve weergave van de werkelijkheid is. Neeltje heeft met briefjes haar voorkeuren en de juiste plekken aangegeven. We proberen er chocola van te maken. Het doel is een vaste werkplek in de schuur waar nu nog een paardenstal zit.

Paarden gaan er niet komen. Guusje heeft een tijdlang op een kleine onooglijke pony genaamd Sanne door de bak bij Siegers gestapt. Het beest beet ook nog wel eens. Dat alles heeft geholpen. Bij ons in huis is alleen nog plaats voor paard in de vorm van worst of rookvlees. De staldeuren gaan op marktplaats. Het thuiswerken is inmiddels minder, maar gaat niet meer weg. Met een werkplek in de schuur is het nog steeds thuis, maar niet meer aan de eettafel.

Na een zaterdag doorzetten hebben we alles redelijk op de plek. Tot zover lijkt het te gaan lukken. Ondanks onze kluservaring doen we dit onderdeel voor het eerst alleen. Bij eerdere verbouwingen ruilde Meindert met plezier zijn burgemeestersketting een paar dagen in om zijn vak van elektricien weer op te pakken. Hij voorzag onze nieuwe woonplekken van licht en stroom. Nu hij er niet meer is komt het op onszelf aan. Hebben we voldoende opgelet? Bé beter dan ik. Samen net genoeg.

Ruim twee jaar zonder vader. De tijd vliegt terwijl het ook als gister voelt. Zeker op zo’n moment. Waar hij zonder twijfel bij zou zijn geweest. Dan is het gemis van volle omvang. Buiten dit soort momenten is het verstrijken van de tijd een hulp. Het maakt de scherpe kanten zachter. Het zit er altijd maar je groeit er omheen zonder je iedere dag opnieuw te bezeren. Zo moet het ook. Hij had het ons kwalijk genomen als het anders zou zijn.

Zijn dood heeft ook nog iets anders in gang gezet. Ik zou het geen midlifecrisis willen noemen. Dat suggereert dat ik op de helft ben en dat blijft gissen. En crisis is een term voor echte problemen in de wereld. Niet voor de luxe van mijn vertwijfelingen. Maar toch. Opeens ben ik de oudste in mannelijke lijn aan onze kant van de familie.

Ik heb een onverstandige auto gekocht. Het voetballen op zaterdag gaat iedere zaterdag een beetje minder. En het was al niet veel. De kinderen zijn pubers geworden. Dat maakt dat ik in hun ogen het merendeel van de tijd een lul met een pinpas ben. Tussen al het grijs in mijn haar is het steeds moeilijker kleur bekennen. En rimpels. En als ik mijn adem niet in houd een buikje. Ook dat.

Maar aan de andere kant. Er is maar een ding erger dan ouder worden. Dus zo bekeken neem ik alles voor lief. Neel is gewoon bij me gebleven ondanks de onverstandige auto. Zaterdag is de mooiste dag van de week. Zeker als we na afloop tijdens een biertje lachen om onze dappere pogingen van de 90 minuten daarvoor. De kinderen staan iedere dag meer op eigen benen en dat doen ze goed. Ze vinden hun weg en af en toe zien we een glimp terug van opvoeding of goede raad. Ze hebben geen regie meer nodig. Alleen af en toe een steuntje in de rug.

Het leven is mooi. Ondanks dat het soms dappere pogingen doet om het tegendeel te bewijzen. Het is mooi en de moeite waard. Af en toe mag de blik achteruit. Of naar voren. Maar nooit ten koste van vandaag.

De klusdag zit erop. Alleen nog opruimen. Even aanvegen en alle gereedschap weer op de plek. Dan kunnen we de volgende keer zo weer verder. Een klusdag met pap in gedachten. Zo is hij er toch altijd bij.

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69