Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer bij mijn naam gerust de naam die je ook in de titel gebruikt. En Jansen is met één s, de arme tak dus. Ik ben op drie oktober 1959 geboren in Doodstil. In een relatief groot huis waar destijds twee gezinnen woonden. Als oudste van in totaal drie dochters van Hindrik en Frouwke Brandsma. Mijn twee jongere zusjes Ina en Wilma wonen in Zuidbroek en Onstwedde. Mijn ouders hebben tien jaar lang Vita Nova in Middelstum beheerd samen Lieuwe en Corrie Brandsma. Zelf heb ik er ook heel wat voetstappen liggen.
Toen ik een jaar of vijf was, volgde een verhuizing naar Spijk. Daar heb ik zo’n acht jaar gewoond en vervolgens kwam ik aan de Vlaslaan in Middelstum terecht. In 1997 zijn we naar Ten Boer verhuisd. We wonen eigenlijk aan de Fazanthof maar door het sloop-nieuwbouwtraject zijn we in december 2019 aan de Boersterveld terechtgekomen. Officieel zouden we eind 2021 terug kunnen keren, ‘moar ik geleuf der niks van dat dat lukt.’ En dus genieten we tijdelijk maar van het weidse uitzicht op Stedum.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben inmiddels al weer 33 jaar getrouwd met Jan Jansen die ik in Vita Nova in Middelstum heb leren kennen. Hij zat vaak aan de bar, ik stond er voor mijn werk regelmatig achter. Liefde op het eerste gezicht was het niet, het heeft eventjes geduurd voordat de vonk oversloeg. Jan reed als vrachtwagenchauffeur heel Europa door en in het begin ging ik wel eens met hem mee. Hij was vaak alleen ’s weekends thuis.
Dochter Anouk liet lang op zich wachten en is alleen al daarom zeker een cadeautje te noemen. Ze is inmiddels 21 jaar en zit nog op school. Als enorme paardenliefhebster is ze als stagiair helemaal op haar plaats bij Pensionstal van Vliet even buiten Kantens.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb de kleuterschool in Uithuizen, de lagere school in Spijk en de huishoudschool op Meij, in Uithuizermeeden dus, en in Middelstum doorlopen. Ik had vroeger geen flauw idee wat te worden. Het was toen eigenlijk heel simpel, je ging naar school, dan aan het werk om vervolgens na getrouwd te zijn huisvrouw te worden. Zo zag ik het in mijn jonge jaren voor me. Ik ging op de fiets naar de huishoudschool in Uithuizermeeden omdat er toen vanuit Spijk geen bussen die kant op gingen. Voor mij was de verhuizing naar Middelstum een uitkomst want daar stond de huishoudschool in het dorp zelf en kon ik het lopend doen.
Ik haalde mijn diploma op mijn 16e en ging eerst voor halve dagen bij de familie Linstra aan het werk in de huishouding. Na een jaar volgde supermarkt Kroon in Uithuizen om vervolgens bij de drie neven Reinder Tuitman aan het werk te gaan die toen hun winkel nog aan de Oude Schoolsterweg hadden. Een mooie en gemoedelijke periode als ik er zo op terugkijk. Ik heb daar diverse werkzaamheden verricht maar zat voornamelijk achter de kassa. Het was in de tijd dat wanneer de mensen bij het afrekenen geen geld bij zich hadden, het eindbedrag in het kassaboek werd bijgeschreven. Ze mochten dan later betalen.
Toen ik een jaar of 22 was, verruilde ik winkel Tuitman voor Vita Nova waar mijn ouders en oom en tante de scepter zwaaiden. Zeer divers werk. Dan stond ik achter de bar, vervolgens in de keuken om patat te bakken en ik hielp ook mee in de bediening in de bovenzaal als daar bijvoorbeeld een bruiloft gevierd werd. Een plezierige werktijd waaraan uiteindelijk toch een nare herinnering kleeft. In 1985 kreeg mijn vader namelijk plotseling een hartaanval in het gebouw zelf en hoewel verschillende mensen geprobeerd hebben om hem te reanimeren, was er geen redden meer aan.
Mijn moeder is samen met mijn oom en tante nog een paar jaar doorgegaan maar eind jaren tachtig werd Vita Nova van de hand gedaan. Misschien is het nog leuk om te vermelden dat dochter Anouk in mijn voetsporen is getreden. Want voordat Corona ons in de greep kreeg, bezorgde zij de afhaalmaaltijden van Vita in het dorp. De derde generatie Brandsma diende zich daar dus aan.
In de tijd dat onze familie afscheid nam van Vita Nova, ging ik al met Jan. Het lag in de lijn der verwachting dat we snel een gezin zouden stichten maar dat duurde allemaal wat langer dan verwacht en gehoopt. In die tijd was het nog heel normaal dat de vrouw het gezinsleven en de huishouding regelde en daar Jan doordeweeks van huis was, regelde ik het thuisgebeuren. Deze taakverdeling hebben we heel lang aangehouden maar drie jaar geleden stond ons leventje weer op de kop.
Jan moest namelijk een hartoperatie ondergaan. Hij zou een nieuwe hartklep krijgen en ook een gedeelte van zijn aorta zou vervangen worden. Wachtend op de operatiekamer is zijn aorta geknapt met alle complicaties van dien. Toen hij weer bij kennis kwam, bleek dat hij eenzijdig verlamd was. Na lange tijd in het ziekenhuis gelegen te hebben, moest hij revalideren in Beatrixoord.
Inmiddels kan hij gelukkig weer redelijk lopen en praten en hij gaat drie dagen in de week naar een zorgboerderij even buiten Ten Boer. De dieren voeren, verfklusjes verrichten en met een machientje appels schillen die gebruikt worden voor het taarten bakken zijn zo maar wat alledaagse klusjes. Het gaat hem er prima naar de zin! Vooral in het begin van zijn revalidatietijd had hij thuis de nodige verzorging nodig en waar het kon, hielp ik hem daarbij. Tegenwoordig komt de Buurtzorg dagelijks langs, onder andere voor het douchen. Dat scheelt een hoop tijd en werk. Met zijn drieën redden we het zo prima.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een pensionering is geen sprake dus. Ik ‘vernuver’ mij gelukkig prima. Het huishouden regelen, Jan verzorgen, wandelen met hond Lanah, met Anouk op pad, een boek lezen of televisie kijken, voordat je het weet is de dag alweer voorbij. Vroeger heb ik jarenlang in het verenigingsleven gezeten en wel bij muziekvereniging Concordia in Middelstum waar ik trompettist was.
Op Eerste Kerstdag stonden we ook toen al om 07.00 uur in de straten van Middelstum te spelen. Daarna snel een ontbijtje in het oude Hippyhoes naar binnen werken om vervolgens weer in de kerk te spelen. Ook heb ik in het jeugdkoor van Kees Steketee gezongen. Een mooie en gezellige tijd, als ik er zo op terugkijk.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dan noem ik direct onze trouwdag en de geboorte van onze dochter Anouk. Wat betreft onze trouwdag, ik zie ons nog op de foto gaan bij molen De Hoop even buiten Middelstum. Met flinterdunne hakjes lopen over de balustrade met grote gaten er tussen. Dat was uitkijken geblazen. Maar het werd een prachtige dag, afgesloten in Spoorzicht in Loppersum.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders en schoonouders. Mijn moeder is net als mijn vader niet heel oud geworden. Na een ziekbed overleed ze op 67e jarige leeftijd. Mijn vader is 50 geworden. Ik weet nog hoe beroerd ik mij voelde, toen ik die leeftijd bereikte. We zijn eerder getrouwd zodat mijn schoonvader de bruiloft nog mee kon maken. Niet veel later overleed hij.
Mijn schoonmoeder werd al verpleegd in Twaalf Hoven en overleed niet veel later. Zij heeft vast gevoeld dat haar man, die bijna alle dagen langskwam, er niet meer was. Ook het ziekbed van Jan mag bij deze vraag niet ontbreken. Gelukkig heeft hij zijn weg gevonden op de zorgboerderij.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik ben in het begin van onze relatie enige keren met Jan mee geweest op de vrachtwagen. Ik kan mij nog zo een angstig moment voor de geest halen. Ik ben iemand met watervrees en weet nog dat we met zo’n veerboot het water over moesten. Het was maar een tochtje van drie kwartier maar ik ben schijnbaar in de cabine in slaap gevallen. Toen ik weer wakker werd was de laadklep al geopend waardoor ik één keer over het water keek. Ik werd mij daar toch een partij bang, dat was schrikken geblazen.
Hetzelfde gevoel bekroop mij toen we in Zweden een keer zonder diesel kwamen te staan. Ik dacht dat we daar minimaal een paar dagen zonder brandstof moesten blijven maar dat viel mee. Gelukkig kwam er een Nederlandse chauffeur langs waarvan we een jerrycan met diesel konden lenen.
Met Anouk heb ik altijd de grootste lol maar dat gaat vaak om kleine dingen. We zijn meer van de korte grapjes en hoeven elkaar maar aan te kijken en dan weten we precies wat de ander denkt.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben een echte huismus en heb dus geen uitgebreide bücketlist. Dit jaar zouden we met ons drieën en twee vrienden naar Bad Bentheim in Duitsland op vakantie gaan. Dat ging niet door maar volgend jaar gaan we het opnieuw proberen. Daar kan ik mij op verheugen. Veel verder weg hoeft ook niet omdat ik niet durf te vliegen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, daar kan ik kort maar krachtig op antwoorden.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik geef het leven met al zijn ups en downs een acht. Je moet er zelf wat van maken, zelf de slingers ophangen dus. Voor mij zit het geluk in kleine dingen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop dat we snel terug kunnen naar ons nieuwe huis aan de Fazanthof. Daar kan ik echt naar uitzien. Op het eind konden we daar niet meer veilig wonen, overal zaten scheuren in het huis. Als alles achter de rug is, hebben we er een traject van zeven, acht jaar opzitten. Maar voordat het eindelijk zover is, vermoed ik dat we hier nog wel twee kerstfeesten door moeten brengen. Ik zou blij zijn wanneer alles achter de rug is….