Ik ben best wel een beetje trots op Inge, mijn Wadwichtdichtnicht. En stiekem ook wel een beetje jaloers want ze heeft achter haar huis aan het water een prachtig eigen schrijfplekje gekregen. En daar is vast ook deze gastcolumn geschreven, inclusief gedicht. Mooie (water)mijmeringen zijn ons deel…..’Maar mensenkinderen groeien groot en eenmaal groot raken ze minder snel betoverd lijkt het wel. Wat een gemis!’
Inge Zwerver
