Zeer tegen mijn gewoonte in stap ik zondagmorgen al om half negen achter mijn PC. Ik kan er niets aan doen. Na het lezen van het prachtige verhaal van Erik Hulsegge kan ik mij niet meer inhouden. Het verhaal wat zich in de afgelopen dagen in mijn hoofd gevormd heeft moet er gewoon uit en kan niet wachten tot medio deze week. Ik doe boven de radio aan. Op Noord draaien ze net De Roos van Wia Buze ter nagedachtenis aan Meindert Schollema…..
Woensdag werd Middelstum opgeschrikt door gierende sirenes die onderweg waren naar de Burchtstraat. Naar het huis van Schollema. Waar Meindert getroffen was door een hartstilstand. Middelstum hield haar adem in. De berichtgeving in de dagen erna van beide zoons was weinig hoopgevend. Maar in de geest van Meindert werd er zaterdagmorgen ‘gewoon’ gevoetbald op het prachtige sportpark in Middelstum. Het park dat onze voorzitter een maand eerder nog vol trots geopend had.
Rond elven kwam het bericht waarvan je wist dat het niet lang meer op zich zou laten wachten. Ik zal dit moment niet snel meer vergeten. Er ging een schok over het sportpark, we waren verslagen. De jeugdwedstrijden werden uitgespeeld, de seniorenwedstrijden in de middag ter plekke afgelast. De voetbalkantine zou van 15.00 tot 17.00 uur open zijn om dit met elkaar te verwerken….
Het was even na half vier toen vicevoorzitter Boskamp het woord nam. Halverwege zijn relaas zagen we twee belhamels de Hippolytushal binnen komen. De beide jongens van Schollema verontschuldigden zich voor het storen en vroegen of ze ook welkom waren. Even later stonden ze in het al hun kwetsbaarheid te vertellen over de laatste dagen met hun vader en onze voorzitter. Kippenvel in het kwadraat. Gelukkig zijn we nog lang niet van de Schollema’s af in onze club.
Pieter vertelde nog een prachtige anekdote over zijn zoon die uiteraard ook voetbalt bij onze club en regelmatig met het vierde meegaat om zaken te regelen en de wedstrijd van commentaar te voorzien. In al zijn verdriet had hij bedacht dat hij vrijdag a.s. ook nog iets zou moeten zeggen. Gelukkig zijn we nog lang niet van de Schollema’s af….. Maar het was goed en mooi dat beide zoons er waren. Zeker ook voor een hulpverlener die aanwezig was en die er mede voor gezorgd heeft dat de familie nog enige dagen quality-time met Meindert kreeg…..
Het was juni 2016 dat ik een appje kreeg van Meindert. Een jaar eerder was de familie Schollema vanuit Pekela thuisgekomen in Middelstum. Het gerucht gonsde al een tijdje op de club in het rond. Dat het niet lang zou duren dat hij weer voorzitter zou worden van onze club. De club waarin het organisatorisch niet op rolletjes liep en waarbij een klein bestuur hun stinkende best deed om alle ballen in de lucht te houden. Ik had al eens aangegeven dat ik alleen in het bestuur zou willen in de rol als secretaris. En die werd al vele jaren met verve ingevuld door Evelien. Maar toen die haar Oostenrijkse plannen ontvouwde, ontstond er dus een vacature.
Terug naar het appje van Meindert. Daarin gaf hij aan dat hij zich op korte termijn weer beschikbaar zou stellen als voorzitter en daarbij was hij druk bezig om nog meer potentiële bestuursleden te polsen. Meindert deed een oproep aan mij. En wel op zo’n manier als alleen hij dat kon. Waardoor je allereerst drie keer zo groot werd dan dat je daadwerkelijk bent en daardoor vervolgens geen nee meer kon zeggen….
De vergaderingen met Meindert waren doorgaans een feestje. Met tussendoor altijd een anekdote, zorgvuldig opgebouwd en wanneer het nodig was met grootse gebaren ondersteund. Vaak werden problemen al in de kiem gesmoord nog voordat ze de kans kregen om tot bosbranden uit te barsten. Dan had hij al even met deze of gene gepraat. Daarbij was Schollema met al zijn uitstraling en ervaring een boegbeeld naar de buitenwacht….
Er is nog een reden dat dit verhaal er nu al uitmoet. Want Meindert is ook een geweldige ambassadeur geweest voor mijn website. Ik weet nog dat ik in mijn proeftijd van het UWV zat toen ik voorzichtig, onzeker en heel bleu met mijn eerste verhalen begon. Op zoek naar aansprekende personen die door hun bekendheid de site wellicht ook een boost zouden kunnen geven, kwam ik al snel uit bij de burgemeester van Pekela. Het zou in januari 2013 mijn eerste grote Babbelen met Bert-interview voor de website worden. Bijzonder vond ik dat, dat deze druk bezette man op een donderdagmiddag een uurtje ingepland had voor mij.
Zonder een oordeel te vellen, luisterde hij naar mijn avonturen bij Synergon. De SW waar hij volgens mij een van de toezichthouders van was. Daarna hadden we een mooi gesprek over al zijn hoogte- en dieptepunten in Pekela en Middelstum. Het uur vloog voorbij en een week later kwam een mooi en uitgebreid verhaal online. Meindert Schollema, burgemeester van de gemeente Pekela
Ook in de jaren erna was hij belangrijk. Regelmatig deelde hij (pensionado)interviews onder zijn groot netwerk. Daarbij natuurlijk ook het pensionadoverhaal van Trieneke, de mooie gastcolumns van zijn zoons en de vluggertjesbijdrages van zijn schoondochters. In juni 2019 werd hij zelf aangewezen om deze rubriek te vullen. Bijzonder om hem nog eens terug te lezen. De slotzin bezorgt mij wederom kippenvel: ‘Ik hoop dat je nog lang doorgaat als internetcolumnist en tekstschrijver’. Bij deze beloofd Meindert als het mij gegeven is…. De 25 vluggertjes van Meindert Schollema
Bij het dieptepunt refereert hij aan het overlijden van zijn broer Hindrik. Zoals gisteren te lezen was, zal de uitvaart in de Hippolytushal plaatsvinden waarna Meindert begraven wordt op de begraafplaats in Toornwerd. Daar waar ook zijn geliefde broer ligt. Ik moest direct terugdenken aan de prachtige gastcolumn van Bob Haanstra over Hindrik, ‘Gedachten op de begraafplaats van Doord’. Daarin blikt Bob bij Hindrik zijn graf terug op mooie herinneringen. Gedachten op de begraafplaats van Doord
De slotzin is prachtig: ‘Lopend op de zachte grond verlaat ik de begraafplaats van Doord. Nog één keer kijk ik om en besef: ‘door al die herinneringen, blijft hij leven. ‘Of het eeuwig wezen zal.’’ Boven zijn de broers herenigd maar hier beneden voel je het gemis nu al. Sterkte voor eenieder die hem zal missen, in het bijzonder Trieneke, Pieter en Be, Neeltje en Hiske en zijn geliefde kleinkinderen.
Buiten slaan de regendruppels tegen het raam. De hemel rouwt een beetje met ons mee. Rust zacht Meindert….