Laat het over mij heen komen. Volgens velen niet een 50 jarig feest line-up, we gaan het mee maken. Ik heb mij voorgenomen om zeker te gaan genieten. Mijn wens is na 49 jaar Pinkpop om er één keer bij te zijn, deze 50ste editie ben ik erbij. Nog nooit een popfestival in levende lijve meegemaakt omdat het gewoon niet kon. Via de tv wel diverse uitzendingen gezien natuurlijk, mijzelf dan belovend, volgend jaar ga ik naar een festival. Helaas was er altijd wel weer iets anders.
Het graag willen zien is eigenlijk ontstaan op 15 augustus 1969, Woodstock. Door de media-aandacht toen, mijn haar tot op de schouders, spijkerbroek en trui een rocker voelende, had daar graag bij willen zijn. Pas later de beelden op tv gezien, via een gekregen copy cd van de registratie Woodstock, afgespeeld en genoten. Prachtig.
Zaterdagmorgen voor Pinksteren 2019 op weg naar Landgraaf Limburg, met een Woodstock gevoel, samen met zoon en schoondochter. De initiatiefnemers en regelaars van het totale pakket Pinkpop gebeuren, het hele pinksterweekend dus. Inclusief overnachten, voor mij in een Haps tent. Een tentbeleving is mij jaren geleden al eens overkomen, ik onderga het nu dus weer. Mijn Pinkpop-genoten proberen het tentgevoel uit in een tweepersoonstent. Na afloop met gemengde gevoelens. Top gezelschap om mee op pad te zijn.
We treffen een bijna vol weiland met geparkeerde auto’s aan, er is nog plaats. Op een matrixbord zien we dat camping A en B vol zijn dus op naar C. Bepakt lopend naar de camping, een best eindje verder, pfff. Aan de rand van C, de zijlijn van het voetbalveld van de v.v. Landgraaf, een plek gevonden voor onze tenten. Genoten van de muziek, natuurlijk kwamen wij daarvoor, en tussentijds mensen kijken.
Muziekliefhebbers die genieten van ‘hun’ band, drinkers die tijdens een optreden heen en weer lopen om weer een biertje te scoren, hun plekje niet meer terug kunnen vinden. Dealers die vriendelijk ogen maar zelf willen scoren om hun drugs kwijt te raken en kassa te maken. Mensen die op alle maten van de muziek kunnen dansen en genieten.
Wij, hordes mede Pinkpoppers die massaal van het ene naar het andere podium wandelen, tussentijds bij de foodtrucks een hap gaan eten en drinken. Tussendoor liggend in het gras om bij te komen omdat slapen op een volle camping met muziekliefhebbers en feestvierders je slaaptijd verkort hebben. Aanpassen aan onze omgeving omdat er velen op hetzelfde moment willen douchen, in de rij staan of heel vroeg in de morgen onder een miezerig straaltje je zweetlucht laten verdwijnen in het overvolle putje.
Het meemaken dat de dixie’s smerig achter gelaten worden door beesten. Dat er te weinig afvalbakken op het terrein staan om de plastic bekers te doneren. Ondanks of dankzij alles, drie dagen een soort van Pinksterfeest op de dijk. Delfzijl met mooi weer maar dan honderd keer beter muziek, duizenden mensen meer, weinig slaap maar met een Woodstock gevoel die mij een ‘uitstorting saamhorigheid liefde voor muziekgevoel’ van iéts heeft gegeven, om nooit weer te vergeten. Volgend jaar weer?
Nold