Mien vriendin en ik binnen slim verschillend. Zij is altied aargens met gangs, ik mag ok wel geern even rustig zitten. Zij wil op ’n leeifsten ’s aovends om haalf elf naor bère, ik begun dan net een beetie te leven. Zij steeit ’s mörgens om haalf zeuven op, ik mag geern een beetie oetslaopen. Zij wil van ’t jaor nog trouwen, om mij mag dat aander jaor wel.
Zij wil altied alles drekt dooun, ik kan zaoken nog wel ies een beetie oetstellen. Waorom zuj wat vandaog dooun as ’t mörgen ok wel kan? Klussies as grasmaaien en raomen lappen kuj altied beter een poosie oetstellen, want aans moet ’t aal vaoker. As ’t gras wat hoger is, kriej minder gauw last van mos en as de raomen slim schoon binnen, zeei’j een vlek veul gauwer. Mor as ik dat zeg, bin ik daolijk weer die lakse hond die te beroerd is om ’t eeine beein veur ’t aandere te zetten.
En noe gaow verhoezen naor een groter en mooier hoes. Ja, en dan kom ie deraachter daj nog meer verschillen as daj al dochten. Haalf april kriew de sleutel, daornao moew een paor week an ’t vaarven en klussen en begun mei pak wij de booudel in en dan woon wij an aander kaant van ’t dörp.
Een week veur wij de sleutel kriegen, zit mien vriendin vort nao ’t eten aachter de computer. “Zo, ik zal alle officiële instanties ies even een verhoesberichie sturen.” “Noe al? Is dat wel verstandig? Wij wonen ja nog niet in ’t neie hoes? “Wanneer wil jij dat dan dooun, as wij der veer maond wonen?”
Ik zwieg, der is toch gien zaalf an te strieken. Een kwarteertie laoter klapt ze de laptop dicht. “Zo, ok weer regeld,” zeg ze tevreden. “Mor jij moeten de gemeeinte zölf op de hoogte stellen daj verhoesd binnen, want ik kun allén de kinder en mijzölf mor inschrieven op ’t neie adres.”
“Oh, hoou dat zo?” “Ik kan met mien DigiD niet deurgeven dat jij ok metverhoezen, omdat wij niet trouwd binnen en ok gien geregistreerd partnerschap hebben.” Ik doou net of ik niet heurd heb dat zij zee dat wij niet trouwd binnen en zeg: “DigiD? Hej die neudig om een verhoesbericht deur te geven? Wat een flauwekul, ik stuur gewoon een mailtie an de gemeeinte.”
Tien daogen laoter, wij wonen een dag of wat in het neie hoes, stuur ik de gemeeinte een mailtie dat ik verhoesd bin, saomen met mien vriendin en kinder. Aanderdaogs he’k al een mailtie weerom daj een adreswieziging niet met de mail deurgeven kunnen. Je moeten ’t deurgeven met de DigiD of langskommen in ’t gemeeintehoes. Ik moet toch nog bosschuppen dooun in Oosterwolde, dat ik gao even an bij ’t gemeeintehoes. Het is mor een tik an ’t oor. Ok weer regeld. Teminnen, dat dèenk ik.
Een dag laoter hew post van de Sociale Verzekeringsbank, een breeifie met de volgende tekst: Uit de gegevens van de gemeentelijke administratie is gebleken dat u niet meer samenwonend bent. Dit kan gevolgen hebben voor uw kinderbijslag. Weer een dag laoter hew post van een advocatenkantoor over juridische hulp bij een scheiding in de bus. Misschien wordt ’t toch tied dat wij trouwen…….
(Oud-Bedumer Abel Darwinkel woont alweer twaalf jaar in Appelscha. Onlangs gaf hij zijn eerste Drentse verhalenbundel uit, onder andere te koop bij boekhandel Haan in Bedum en Ofisa aan de Ebbingestraat in Groningen en natuurlijk bij de schrijver zelf.)