Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Reinje Medema-Wieringa, roepnaam Reina. Ik ben op 22 november 1953 geboren aan de Hoofdweg in Huizinge. Als kind nummer vijf van een arbeidersgezin dat in totaal uit twaalf personen bestond. Mijn vader heeft het grootste gedeelte van zijn werkzame leven bij boer Ubbens gewerkt die toen aan de Delleweg woonde. Hij was een op en top Huizinger die veel tijd op het kerkhof doorgebracht heeft voor onderhoud en grafdelving. Mijn moeder runde het huishouden.
Ik heb tot mijn 17e in Huizinge gewoond, toen volgde Middelstum. Te beginnen aan de Delleweg daar waar nu de familie Van der Naald woont. Destijds bestond het huis nog uit drie vertrekken, wij woonden in het middelste gedeelte. ‘Toen hadd’n we nog een ton ien toen’ en dan heb ik het niet over geld. Deze werd door de gemeente leeggehaald. Daar hebben we 2,5 jaar gewoond om vervolgens naar de Florastraat te verhuizen.
In 1984 kochten we een mooi herenhuis aan de Heerestraat. Sinds 2012 wonen we met veel plezier aan de Boerdamsterweg. Daar is de afgelopen jaren mede door de aanpak van diverse woningen en scholen het nodige gebeurd op aardbevingsgebied wat betreft de versterkingsoperatie. Momenteel wordt de laatste hand gelegd aan de school waar de Wicher Zitsema en de Wilster gezamenlijk gaan optrekken. Middelstum bevalt prima, ik wil hier ‘never nooit meer weg’…..
Wat is uw burgerlijke staat?
Mijn man was inderdaad wat summier met zijn informatie over hoe we elkaar hebben leren kennen in zijn pensionadoverhaal. Ik ben op dertien augustus 1971 getrouwd met de oorspronkelijk uit Stitswerd komende Jan Medema. Ik had hem al wel vaker gezien voordat we verkering kregen want we kwamen elkaar in café ‘De Posthoorn’ van Otto Pakens in Kantens regelmatig tegen.
Jan stond vaak met zijn kameraden bij café Pik in Middelstum wanneer wij club hadden in de kerk. Toen we daar Sinterklaas vierden mochten de jongens ook gezellig binnen komen. We deden allerlei spelletjes waaronder de stoelendans. Sinds die dag hadden we ook verkering. Ik was destijds 17, Jan 23.
In 1972 werd Ronnie geboren en op 7-7-’77 volgde Jeroen. Dochter Linda kwam in 1986. Alle kinderen en hun partners wonen lekker dichtbij in Middelstum. Inmiddels ben ik de trotse oma van vijf kleinkinderen, in leeftijd variërend van 7 tot 18 jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb een jaar langer over de lagere school gedaan. Mede doordat ik meer aan het keten dan aan het leren was. En zo kon het gebeuren dat ik maar liefst drie jaar les gehad heb van meester De Graaff die ik later op de MAVO weer tegenkwam toen Ronnie daar naar school ging. Na de lagere school ging ik naar de huishoudschool in Middelstum. Voor mij een logische keus want ik was niet van het leren. Na twee jaar hield ik school dan ook voor gezien.
Op 15-jarige leeftijd ging ik vervolgens als huishoudelijk hulp bij dierenarts Van der Wel aan het werk, hij had zijn praktijk toen nog aan de Hemonystraat. Een jaar later werkte ik voor kruidenierswinkel Bogema in Zandeweer. Via via kon ik vervolgens bij RK Thuiszorg in Groningen aan de slag, het waren mijn eerste stappen in de zorg en het beviel direct goed.
Toen Ronnie geboren werd, stopte ik eerst vier jaar met werken. Daarna kon ik weer drie ochtenden bij Van der Wel aan het werk die inmiddels aan de Burchtstraat woonde. Toen Jeroen kwam, bleef ik weer thuis en daarna heb ik van alles en nog wat gedaan bij winkel Tuitman, zij zaten toen nog aan de Oude Schoolsterweg. Van vakken vullen, tot kassawerk en meehelpen op de kaas- of groenteafdeling. Dit werk stopte toen Linda werd geboren.
Wij woonden toen al in de Heerestraat en Klaas Berghuis woonde een stukje verderop. Hij was leidinggevende bij de thuiszorg en vroeg of ik ze tijdens de vakanties uit de brand kon helpen. En zo begon ik met drie ochtenden in de week huishoudelijke werkzaamheden te verrichten in Middelstum en omstreken. Toen Stichting Maatschappelijke Dienstverlening Noord Groningen weer mensen mocht aannemen, heb ik gesolliciteerd en kreeg een vast contract. Ik heb de nodige reorganisaties meegemaakt en SMDNG werd uiteindelijk Thuiszorg Groningen.
Ik heb mijn diploma ‘helpende in de verzorging’ gehaald waardoor mijn takenpakket zich in de loop der jaren behoorlijk uitbreidde. Ik was wel van het aanpakken en probeerde alles eerst gewoon uit. Zo ben ik een aantal jaren planner geweest voor de huishoudelijke hulpverleners. Ik heb hiervoor in Loppersum, Bedum en Onderdendam gewerkt. De laatste dikke tien jaar dat ik voor de Thuiszorg werkte, verzorgde ik mensen uit onder andere Ten Boer, Bedum en Middelstum. Dat waren achteraf gezien mijn mooiste werkjaren. Ik vind het heel mooi wanneer ik iets voor een ander kan betekenen.
In 2006 moest ik aan de studie om verzorgende te kunnen worden. Daar ben ik een jaar later mede door de nodige mantelzorg voor mijn ouders en schoonvader mee gestopt. In 2011 kwam er na bijna 25 jaar een einde aan mijn werkperiode bij de Thuiszorg toen alle helpenden, dus zonder diploma verzorging, er uit moesten. Dat vond ik destijds heel erg. Ik heb nog een tijdje als oproepkracht bij de Ebbingepoort in Groningen gewerkt maar mocht toen vooral in het weekend en tijdens feestdagen op komen draven dus daar was de lol snel af. Ik heb vervolgens nog twee jaar vrijwilligerswerk gedaan in hospice ‘De Schutse’ in Appingedam. Dat was ook heel dankbaar werk.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Officieel ga ik pas in juli 2020 met pensioen dus ik weet nog niet hoe dit mij gaat bevallen. Daarbij werk ik nu nog twee ochtenden in de week als huishoudelijk medewerkster bij particulieren. Maar ik ga mij vast niet vervelen. Ik mag nog steeds graag wat voor een ander betekenen dus word ik regelmatig voor hand- en spandiensten benaderd. Daarnaast volleybal ik op de maandagavond nog lekker recreatief in de Hippolytushal en af en toe spelen we een toernooi.
En ik pas twee dagen in de week op Brend en Milan en dan komt Danique ook regelmatig langs na schooltijd. Jan en ik fietsen veel en ’s winters help ik hem af en toe mee wanneer hij met een legpuzzel bezig is.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van de kinderen en kleinkinderen, wat een rijkdom is dat. En ik kijk met veel plezier terug op ons 25-jarig huwelijksfeest dat we in het Trefcentrum in Bedum gevierd hebben. Toen we trouwden was er geen geld om een feest te geven maar dat konden we in 1996 mooi goedmaken….
En de dieptepunten?
Het wegbrengen van dierbaren en de verbroken relaties van de kinderen die inmiddels allemaal weer een nieuwe partner hebben. 2007 was wat het verlies van dierbaren betreft een heftig jaar want binnen een maand raakte ik mijn moeder en schoonvader kwijt. Twee broers van mij zijn al op jonge leeftijd overleden, een heb ik niet eens gekend. Mijn moeder is bijna 83 geworden en mijn vader is op zijn verjaardag begraven. Hij is 94 geworden, bijna 95 inderdaad.
Wij komen als familie jaarlijks rond die dag bij elkaar voor een familiedag. Dat is altijd erg gezellig, de kinderen en kleinkinderen zijn er dan ook bij. En van moe zijn kant hebben we elke twee jaar een neven- en nichtendag. Zo zie je elkaar nog eens, daar hecht ik veel waarde aan.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik kijk op heel veel zaken met veel plezier terug maar dat leidt op dit moment niet tot specifiek mooie verhalen. Maar je hebt je twee kantjes toch al bijna vol ja. Waar menig Nederlander dertien als ongeluksgetal ziet, beleven wij dat toch heel anders. Wij zijn op vrijdag de 13e getrouwd en wonen nu op nummer 13. En toch zijn we nog steeds heel gelukkig, haha….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan in hopelijk goede gezondheid. We fietsen veel en de vakanties worden in Nederland doorgebracht. Jan houdt helemaal niet van de warmte en was na één vakantie in Spanje direct genezen. Daarbij ben ik altijd blij dat de zomermaanden voorbij zijn en iedereen weer thuis is. Dan kan het normale leventje weer beginnen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Wat je niet hebt dat mis je niet en wat je wel hebt, wil je niet meer kwijt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Het moet wel een ruime voldoende worden hoor. Noteer maar een 8+. Of misschien zelfs een 8,5 of 9. Over twee jaar zijn we vijftig jaar getrouwd, onvoorstelbaar toch? Ik had altijd zoiets van, dat is voor oudere mensen. Dat is wel een voordeel dat we zo jong getrouwd zijn. In het begin hadden we weinig te besteden maar door samen hard te werken hebben we alles mooi op de rit gekregen. Nu kunnen we in goede gezondheid op de kleinkinderen passen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Leven en laten leven, eenieder heeft genoeg aan zijn eigen.’