Het is al weer bijna 2 jaar geleden dat Miranda en ik onzeker en zenuwachtig het gebouw van PsyQ binnenstapten aan de Hereweg in Groningen. Vele gesprekken, tests en ingevulde lijsten verder werd bij Miranda borderline geconstateerd. Een persoonlijkheidsstoornis waarbij je te maken kunt hebben met angst, depressiviteit en in de war zijn. Basiskenmerken van borderline zijn impulsiviteit en emotionele instabiliteit. Als je borderline hebt, gedraag je je erg impulsief en overdenk je de gevolgen van impulsieve daden niet of te laat. Als borderlinepatiënt heb je vaak last van stemmingswisselingen. Je kan ineens kwaad worden en van het ene op het andere moment heel somber of heel vrolijk zijn…
Tot zover de technische uitleg van borderline. Ik kan nog veel dieper en emotioneler op de materie ingaan maar daar wordt niemand vrolijk van. Gelukkig is daar PsyQ. Op de homepage staat het volgende: ‘De optimistische aanpak met aandacht voor persoonlijke wensen blijkt succesvol. Patiënten pakken doorgaans de draad van hun dagelijkse leven weer op….’ Op de een of andere manier heb ik Miranda nooit echt als patiënt gezien maar dit terzijde. Na mij in de materie verdiept te hebben, kon ik inderdaad wel borderline-eigenschappen bij haar ontdekken. De hoogste tijd dus om op zoek te gaan naar handvaten waarmee beter met deze stoornis om kan worden gegaan. Want borderline verdwijnt nooit uit je lichaam en geest, hoewel, ook daar zijn de meningen weer over verdeeld.
En zo ging Miranda vorig jaar oktober een behandeling in die 1,5 jaar zou duren. Drie dagen in de week aan de slag met veel groepsgesprekken maar ook individuele gesprekken met de behandelaars. Om de 3 maanden volgde een evaluatie waarbij het begeleidingsteam maar ook de groepsgenoten de vorderingen met elkaar bespraken. Vlak voor de zomervakantie, de behandeling was op de helft, mocht ik een keer mee om te kijken hoe een en ander in zijn werk ging…
We waren vroeg omdat Derian naar de orthodontist moest. Het was heerlijk weer, de eerste hittegolf was bijna een feit en we konden buiten nog even rustig een kopje koffie drinken. Mijn blik viel op een man die zich opgejaagd over het buitenterrein voortbewoog, af en toe nerveus aan een sigaret trekkend. Niet veel later kwam uit het gebouw een fraaie jongedame heupwiegend vlak bij ons zitten. Miranda kende haar wel, ze zat in een andere groep. Ik wist zeker dat ze menig jongeman de kop aardig gek zou kunnen maken…
Niet veel later voegde Derian zich weer bij ons en even later kregen we gezelschap van een zo op het oog normale man met lange haren die hij in een elastiekje bij elkaar gebonden had. Hij draaide rustig een sigaretje en knoopte een gesprek met mij aan. Of Miranda en Derian dochters van mij waren? Glimlachend deelde ik hem mede dat het om mijn vriendin en haar dochter ging. Hij verontschuldigde zich.
Hij stond ook onder behandeling bij PsyQ, ‘men vond dat verstandig voor hem!’ Zelf had hij een reportage gezien over de oorlog in Syrië met tal van lijken met een gaatje in het hoofd. Met de veroorzakers en slachtoffers van deze afschuwelijke oorlog moesten de behandelaars maar eens een praatje gaan maken, zo merkte hij op. Zij zouden hier vast meer baat bij hebben dan hijzelf. ‘Ik maak me niet zo druk. Gisteren heb ik tijdens de hitte ook de hele dag op bed gelegen maar vandaag moet ik mij weer melden.’ Hij murmelde rustig verder, op den duur meer in zelf gekeerd dan dat hij tegen mij aan het praten was…
Niet veel later mochten wij naar binnen. We zaten voor een team van 6 of 7 behandelaars en dat is zelfs als buitenstaander best wel spannend. Gezamenlijk werd teruggekeken op de afgelopen 3 maanden. Tevreden werd vastgesteld dat het er alle schijn van had dat de aanpak aansloeg bij Miranda. In het begin had ze heel veel zaken die ze in de groep naar voren bracht, beslommeringen die haar dwars zaten en waarvan ze in haar dagelijkse leven last van had. Driekwart jaar later werd haar inbreng steeds minder, een bemoedigend teken en een aanwijzing dat ze meer grip had op zichzelf en haar omgeving.
Het team was tevreden, wij dus ook. Toen ik met Derian het terrein afreed, zag ik het meisje nog steeds zitten en de man met de lange haren ook. Alsof ze nog steeds ronddoolden in hun eigen gedachtestromen. Wij konden ons alvast verheugen op een mooie vakantie maar hoe zou het de anderen vergaan zijn in de tussentijd? Nog anderhalve week en dan is Miranda klaar met haar intensieve weekprogramma, een half jaar sneller dan verwacht. Wel is er nog het nazorgtraject ter voorkoming van een eventuele terugval. Hiermee komt er een einde aan een intensieve periode, een periode die Miranda veel energie gekost heeft. Maar ze heeft ook handvaten gekregen waarmee ze meer grip op het leven heeft, dat heeft ze toch maar mooi even geflikt! Handvaten die ‘normale’ mensen van nature in zich hebben, maar wat zijn in vredesnaam normale mensen?!
Ik ben blij met instellingen als PsyQ en de positieve resultaten die behaald kunnen worden met de behandelingen. Van mij hoor je geen verkeerd woord of oordeel over mensen die hier komen voor een behandeling. Die hebben vaak al een lange weg vol met ellende bewandeld. Ik hoop dat ze net zo’n mooie ontwikkeling doormaken als mijn partner. De weg is soms lang en vol obstakels maar wellicht gloren er aan het einde van een donkere tunnel mooie zonnestralen…