Het laatste weekend van januari waren we weer eens in de gelegenheid om een weekendje weg te boeken. Roompot bestaat 50 jaar dus dat moest gevierd worden. Het Marinapark in Volendam lachte ons al een tijdje vrolijk toe vanaf de Roompot website. En uiteindelijk gaven we aan deze verleiding gehoor.
We kwamen in een prachtig, karakteristiek, Volendams huisje terecht, vlak bij de dijk op 2 uur rijden van Middelstum. Het is net alsof je een compleet andere wereld binnenstapt. Even weg van huis, even de boel de boel de laten. Na ons geïnstalleerd te hebben volgde nog even een snel en klef bezoekje aan het toeristisch centrum.
Koude sneeuwvlokken verfristen ons dusdanig dat we snel ons knus huisje weer opzochten. Dat eerste divisionist Volendam even verderop een subtopperduel tegen Sparta uitvocht deerde ons niet zo. De wereld werd wit om ons heen, de kachel snorde behaaglijk. Tijdje voor een hapje en een wijntje. Terwijl de twittertijdlijn ontploft door een pgb-alarm besef ik mij bevoorrecht te zijn. Voor ons wel even de kans om te ontsnappen aan de sleur van alledag…
Zaterdagmorgen waren we verkwikt door rust en slaap. En dus de hoogste tijd om even langs de bekende dijk van Volendam te slenteren. Miranda werd al weer behoorlijk gek van mij. Want elke keer als ik op een naambordje Smit, Tol, Schilder, Jonk of Kwakman zag staan, moest ik dit uiteraard ook even melden. Tot vervelens toe inderdaad want volgens mij wonen er ook geen andere families in Volendam.
Terwijl de vrouw een van de gezellige winkeltjes invluchtte, kuierde ik verder langs de dijk. Het water kabbelde heerlijk rustgevend tegen de dijkstenen. Een lekker ritme om je gedachten te laten gaan. Op één van de bankjes langs de dijk zag ik een vrouw staren over het uitgestrekte IJsselmeer. Zou zij ook een totaal gevoel van leegte en ontspanning ervaren?
Even later werd ik opgeschrikt uit mijn overpeinzingen. Een bus vol met Chinezen was losgelaten op de dijk. Uitkijken geblazen dus want menig camera werd nauwkeurig ingesteld. Het Hollandse folklore moest natuurlijk op de gevoelige plaat worden vastgezet. Achter de groep aan rende een oud Chinees mannetje snel terug naar de rest. Driftig fotograferend was hij ongemerkt van de groep afgedreven.
Even later kwam ik ze weer tegen in een souvenirwinkel waar net een Holland promotiefilm gestart werd. In een voor mij niet thuis te brengen taal kwamen 10 minuten lang allerlei beelden langs. Even waande ik mij terug in mijn lagere schooltijd. De eeuwige strijd tegen het water en de zee, de dijken, de molens, de tulpenvelden, de Deltawerken, de Afsluitdijk, de haven van Rotterdam, Schiphol, Amsterdam, de museums, kortom alles wat Nederland zo mooi en bijzonder maakt, passeerde de revue.
Toen het filmpje afgelopen was, wilde ik trots een staande ovatie inzetten. Maar de mensen om mij heen waren al weer vertrokken om verlekkerd te kijken naar tal van leuke souvenirtjes. Zelf werd ik mij weer bewust van de bijzonderheden van ons kikkerlandje en de strijd tegen de zee. Mooi man.
’s Middags verkenden we de omgeving. We deden Marken aan, Monnickendam, Edam om uiteindelijk op de plaats van bestemming aan te komen: Hoorn. Ik genoot van een anderhalf uur durende wandeling door het prachtige historische centrum met de karakteristieke panden en het mooie havengebied inclusief bijzonder uitzicht op het IJsselmeer.
Op het stadsplein staat een groot standbeeld ter ere van Jan Pieterszoon Coen. Wellicht een omstreden standbeeld. Coen was een koopman die in de gouden eeuw de wereldzeeën bevoer en de wereld veroverde. Maar hij wist door zijn militaire bekwaamheid ook de basis te leggen voor de koloniale macht in het latere Nederlands-Indië. Een basis die Nederland ongekende rijkdom bracht maar wel ten koste van uitbuiting, slavernij en vele doden…
Daar moest ik aan denken toen ik in de haven uitkeek over het water. Nederland dat een eeuwenlange strijd voerde tegen het water maar ook een natie was van importantie, de wereldzeeën veroverde en zijn helden voortbracht. Ergens in Hoorn lachte mij de poster van de film over Michel Adriaanszoon de Ruiter toe. Ook zo’n exponent uit onze roemruchte geschiedenis……
Zondag liep ik nog eens op mijn gemak door Volendam. Het werd gelukkig al weer gewoner. De magie van het weekendje weg, de verhalen uit het verleden, de strijd tegen het water, het werd al weer normaal. Als ik hier nog een dag langer zou blijven, zou ongetwijfeld de sleur toeslaan…
Zover kwam het gelukkig niet. Zondagmiddag lieten we Volendam achter ons. De afsluitdijk lonkte. Links de zoute zee, rechts het zoete meer, een stukje verder het ingepolderde nieuwe land. Nederland, een nederig land, maar ook een land vol met daadkracht en grootse daden. En een land met tal van prachtige plekken. Bedacht ik mij toen ik de ondergaande zon aanschouwde op ons prachtig Hogeland…