Over het algemeen kent een week voor mij weinig sleur. Weliswaar wordt iedere dag werk verricht – in loondienst, op Andledon of schavend aan een gedicht of een verhaal – maar iedere dag verloopt anders.
Dat past mij goed. Repeterende bezigheden vervelen me snel en ik prijs me gelukkig dat ik keuzes heb kunnen maken die teveel herhaling voorkomen. Er is echter één avond in de week die de afgelopen acht jaren hetzelfde is verlopen en – naar ik hoop – de komende jaren hetzelfde zal verlopen.
Het betreft een bezigheid die met beton in mijn agenda is verankerd. Een activiteit waar ik steeds naar uitkijk en die ik niet wil missen. Als ik mensen van mijn leeftijd (laten we zeggen: ‘in de vijftig’) of iets jonger of ouder vertel waar het om gaat, dan kijken ze me glazig aan en wordt snel gepoogd het gespreksonderwerp te veranderen. Ze schudden het hoofd, uit onbegrip, of er verschijnt zelfs een afkeurende blik in de ogen.
Wat het is? Elke woensdagavond start ik ergens tussen acht uur en half negen de computer op voor een warm up, waarna ik, met anderen, om negen uur een andere wereld betreedt. De wereld van Counter-Strike 2 (vaak afgekort tot ‘CS2’), een – zoals Wikipedia het omschrijft – multiplayer tactical first-person shooter video game. Platter gezegd: een online schietspel.
Dit is niet de plaats om tot in detail uit te leggen hoe het spel verloopt. Ik zie de glazige blik in de ogen van de lezer namelijk al verschijnen. Kort gezegd komt het spel erop neer dat je in teamverband (je speelt vijf tegen vijf) bepaalde doelen moet halen.
We spelen op een avond in principe drie ‘competitieve potjes’, telkens in een ander ‘gebied’ (steeds op een andere map). Als team start je als ‘T’ (‘Terrorist’) of ‘CT’ (‘Counter-Terrorist’) en halverwege wissel je. Als ‘T’ is het de bedoeling om op een zekere plek een bom te planten en om die te laten ontploffen. Als ‘CT’ is het je doel dit te voorkomen. Het spel kent diverse tactische en economische uitdagingen.
Het spel geeft onder meer aanleiding om met elkaar plannen te bedenken om de tegenpartij te slimaf te zijn en om te analyseren wat de anderen gaan doen. Voor wat betreft de economy geldt dat je niet ongebreideld wapens kan kopen om daarmee je doel te behalen. Reactiesnelheid en precisie (crosshair placement) dragen bij aan het succes. Terwijl er gespeeld wordt, kan er worden gekletst en gechat. Onderling gebruiken we daarvoor het programma Discord.
Hoe komt een ‘vijftiger’ erbij zoiets te doen? In mijn geval zag ik acht jaar geleden mijn jongens het spel spelen (toen nog Counter-Strike: Global Offensive geheten, ofwel ‘CS:GO’) en ik dacht: ‘Dat is simpel, dat kan ik ook, schuif maar op, dat doe ik wel even’. Ik dacht dat ik met een klein beetje toewijding minstens zo goed zou kunnen worden als de jeugd.
Dat viel vies tegen. Het spel is veel en veel meer dan ‘als een kip zonder kop rondrennen en schieten’. Ik werd erdoor gegrepen en leerde langzaam hoe het spel echt gespeeld moest worden. Een voordeel is, maar dat terzijde, dat geen enkel potje – binnen de spelregels – exact gelijk verloopt.
Al snel merkte ik dat ik het niet fijn vond om ‘solo’ in een vreemd team te stappen en de strijd aan te gaan. Via een algemeen online platform voor ‘gamers’ lukte het me al snel om een club op te richten met ‘oudere spelers’ om samen, als team, met regelmaat de virtuele arena te betreden.
De club heet ‘Dreadless’. Dat heeft niets met ‘draadloos’ te maken, maar alles met een oud Engels woord dat ‘zonder angst’ betekent. Al snel kwam de woensdagavond voor iedereen als het meest geschikte moment uit de bus. Inmiddels een heilige avond. Negen uur bleek het juiste tijdstip.
De samenstelling van de club is in de loop der jaren een aantal keren gewijzigd. Er zijn spelers bijgekomen en afgevallen. Het ‘kernteam’ dat elke woensdag speelt, bestaat nu alweer een tijdje uit een Brit, een Deen, een Belg en twee Nederlanders, waaronder ik.
Daarnaast zijn er een aantal spelers die met regelmaat als ‘back up’ aanschuiven als het echte leven soms toch even de kop opsteekt en er zijn ook spelers die alleen meedoen als we met elkaar iets bijzonders organiseren. Enkele spelers zitten inmiddels in de kleine kinderen. Een tijd lang was ik de op één na oudste, nu weer de oudste. Naast ‘werkenden’ zijn ook studenten aangeschoven.
We hebben in onze groep een aantal gouden regels. De eerste is: als je aangeeft dat je op een zeker moment kan spelen, dan ben je er, behoudens overmacht. Commitment, heet dat. De tweede is: we geven nooit op. Net als de zwarte ridder in Monty Python and the Holy Grail blijven we doorvechten, ook al staan we hopeloos achter en kunnen we met een simpele handeling ons de vernedering besparen door ons over te geven (to surrender). Het samen strijdend ten onder gaan schept ook een band.
Het is fijn, zo blijkt me, om op de woensdagavond een ankerpunt te hebben. Toch een prettige sleur, als het ware. Er wordt een hoop plezier gemaakt en in de loop der jaren is er onderling al veel lief en leed gedeeld.
Hoewel we allemaal best fanatiek zijn en gefrustreerd kunnen raken als iets niet lukt, zien we het allemaal gelukkig als een moment van ontspanning. Onlangs schoot door mijn hoofd dat ik wat dat betreft ben gaan lijken op mijn vader.
Die speelde geen computerspellen, maar zorgde wel dat er elke week – als de ploegendienst het toeliet – een avondje werd vrijgemaakt om twee tegen twee te klaverjassen. Het spel is anders, de gewoonte niet. Het zit gewoon in het bloed, denk ik dan maar.
In 2022 bestonden we vijf jaar en heeft een groot deel van de club elkaar in levende lijve ontmoet op Andledon. Ze kwamen met laptops, pc’s en schermen in de kofferbak naar ons toe. We hebben samen gegeten, gedronken en gezongen en met laserguns achter elkaar aangerend en ‘bommen’ geplant op het buitenpodium en op de picknicktafels. Binnen de club keert de blik zich langzaam naar 2027 voor het tweede lustrumfeest.
Terwijl ik op de woensdagavond in mijn beste Engels mijn team probeer aan te sturen en met een muisklik een vijand uitschakel (blij dat het is gelukt!), vraag ik mij wel eens af: zou ik op het Hogeland nou de enige vijftigplusser zijn die dit doet? Wellicht dat de tijd het zal leren; wie weet leidt dit stukje tot een coming out van andere ‘oudere gamers’ en de oprichting van een heus Hogelander team!