Het is een ouderwetse maandagmorgen wanneer ik aan dit verhaal begin en ik kom tot de conclusie dat dit verdraait lang geleden is dat ik dit op de vroege maandagmorgen doe na een zomerperiode vol afwisseling. Die van vorige week was immers op een donderdagmiddag ontstaan. Lekker eigenlijk om mij ruim voor achten ouderwets de week in te schrijven.
(Foto afkomstig van Facebookpagina Kleintje Woodstock)
Vorige week was dus weer de eerste authentieke week maar eigenlijk ook niet. Want u kunt zich voorstellen dat wanneer BmB uit Noord-Holland komt en pensionado’s vanuit Zuid-Holland dat ik hier niet zelf heen getuft ben. Gelukkig is de telefoon gewillig, zoveel is wel duidelijk.
En nee, dit is niet de invloed van het nieuwe 1-autobeleid in huize Koster. Dat bevalt overigens prima hoor. Maar toen de vrouw aangaf aankomend donderdag niet aan het werk te hoeven, plande ik direct voor deze week een extra pensionado-interview in. Op naar Zoutkamp dus en daarmee kweek ik een mooi buffertje qua interviews.
Want wie wat bewaart, die heeft immers wat. Zo is een vervroegd ingeleverde gastcolumn eind vorige maand straks een perfecte opening van de nieuwe werkweek omdat de beoogde gastcolumnist erachter kwam dat de weken toch sneller voorbijschieten dan van te voren gedacht. Dat is iets wat recht overeind blijft staan. Zo verheug je je op een lange zwoele zomer en zo kom je tot de conclusie dat de dagen weer beginnen te korten.
Ik wil graag nog even terugblikken op een prachtig evenement in Middelstum eind augustus. Want wat was Kleintje Woodstock in het Asingapark toch weer mooi. Achteraf was daar het besef dat ik eigenlijk te weinig genoten heb. Wel van de grote lijnen hoor. De gezelligheid met elkaar en de muzikale invulling was immers geweldig.
Nee, het zat hem meer in de details over hoe mooi het park ingericht was en hoe mooi versierd met allerlei accessoires. Voor mij een wijze les voor de volgende keer. Om bij het intreden van de duisternis nog intenser te genieten van de bomenpracht en de versieringen.
Waarbij ik eigenlijk aan wil geven dat je zeker ook moet genieten van de kleine geneugten des levens. Zo probeerde ik diezelfde zaterdag ook te genieten van een wedstrijdje met het vierde. Het elftal dat na twee seizoenen afwezigheid nieuw leven ingeblazen is. Wat automatisch inhoudt dat de vaste spelers er ook twee jaar bij gekregen hebben. Meer routine dus maar ook nog minder snelheid en conditie en ook de vaste patronen waren ver te zoeken.
Wat restte in Warffum was een 6-0 nederlaag. Daar kon ik geen positieve draai aan geven. Ik viel immers in de rust bij een 2-0 achterstand in. Bijzonder om een keer weer op een groot veld te acteren, dat was meer dan een half jaar geleden geweest. Ik kwam tot de conclusie dat een half veldje 7 x 7 bij de veteranen van 45+ voor mij goed genoeg is. Meehobbelen en voetballen tegen levensgenoten, dat is waar ik voor ga dit seizoen.
En voor de lange afstanden natuurlijk. Zo voltooide ik op mijn hardloopschoentjes voor het eerst sinds tijden tien hardloopkilometers achter elkaar en dat net binnen een uur. Ik geef direct toe dat alle credits naar ‘haas’ Gert gaan die ontspannend rennend naast mij tijdens het rondje Westeremden telkens nieuwe uitdagingen in het verschiet stelde.
Boven op de bult over de Eemshavenweg tikten we de acht kilometer aan en toen was daar de eerste keer de ingeving om tussendoor een stukje te gaan wandelen. Bij cineast Itamar werd dat gevoel nog sterker maar dat was op het 9,5 kilometer-punt. ‘We gaan voor de 10’, brulde Gert en ik was maar wat blij toen na dat punt het wandeltempo aangenomen kon worden maar wel in de wetenschap dat ik op mijn 53e grenzen verlegd had.
Waar dit gaat eindigen? Ik heb werkelijk waar geen idee. Het aantal kilometers uitbreiden richting die van een halve marathon of proberen de Hippolytusrun in (dik) 50 minuten te rennen? Weemoedig bedacht ik mij onderweg dat ik die in mijn hoogtijdagen (zo’n twintig jaar geleden) in drie kwartier liep. Of rende eigenlijk. Die snelheid valt vast nooit meer te halen.
Misschien moet ik het dan toch maar in de lengte zoeken. Maar het allerbelangrijkste is toch wel dat ik er veel plezier en voldoening uithaal. En wel zo veel dat ik de wekelijkse voetbaltrainingen op de donderdag, voorlopig, met gemak kan laten schieten. Het is nog wat onwennig wanneer ik het sportpark betreed en mijn voormalig ploeggenoten zie trainen. Maar de wetenschap dat ik zo weer aan kan sluiten, mits gevrijwaard van blessures, is ook een prettige gedachte.
Mooi om het leven bij het lengen der dagen een nieuwe invulling te geven. Dat is misschien wel een mooie titel om aan dit verhaal mee te geven. Want qua aantal woorden staat ie als een huis. Tegenwoordig is de titel vaak het moeilijkste onderdeel van het verhaal. Bij deze ook weer opgelost. Intens genieten van de details en onderweg genieten van onze mooie omgeving tijdens het hardlopen, dat is waar ik voor ga de komende weken/maanden….