Vorige week zat ik maar zo in Ooij en Nijmegen te krabben. De vrouw moest in Nijmegen zowel een meerkeuzetoets maken in de vroege ochtenduren als deelnemen aan een rollenspel in de middag en had vorig jaar reeds een goedkope Fletcher-hotelovernachting in het nabijgelegen Ooij weten te scoren. Dat bracht ons op het lumineuze idee om dinsdagmiddag al die kant op te tokkelen zodat we nog wat in de omgeving rond konden kuieren en de vrouw op woensdagmorgen tijdig op school kon zijn.
Die dinsdagmiddag werd vervolgens benut om de reisafstand van Ooij tot Nijmegen te checken en in Nijmegen pikten we nog even lekker een McDonald’s mee. Terwijl de vrouw dinsdagavond de studieboeken indook, maakte ik nog even een rondje door het dorp. Waar het nabijgelegen Ubbergen mooi op een heuvel ligt wat ongetwijfeld tot een prachtig uitzicht over de streek leidt, was er in Ooij zo op het oog weinig reden tot vertier. Ik liep eerst richting de fraaie kerk om vervolgens het sportpark te ontwaren.
Wat een sportcomplex is dat zeg. En dat voor een dorpje met 2.500 inwoners. Fusieclub DDV’23 heeft de beschikking over twee kunstgrasvelden en op beide velden waren ze aan het trainen. In de kantine zag ik een clubje mensen voor het raam zitten die wat aan het biljarten waren. ‘Niet slecht voor een zondagvierdeklasser’, zo bedacht ik mij op de terugreis naar het hotel dat er een stuk minder modern uitziet van binnen.
Maar niet getreurd, ’s morgensvroeg zaten we om 07.30 uur al aan het ontbijt om vervolgens naar Nijmegen te rijden. Die reis verliep voorspoedig en waar Miranda de schoolbanken opzocht, liep ik terug naar het centrum van de stad die zo’n 180.000 inwoners heeft. Net iets kleiner dan Groningen dus maar ook gezegend met een prachtig stadscentrum waar het leuk rondwandelen is. Al snel zag ik op een bewegwijzering ‘Waalkade’ staan en vervolgens was ik niet meer te houden.
Het leverde mij vijf minuten later een pracht uitzicht op over de imposante rivier die vanuit Duitsland ons land binnenstroomt en ik vermoed ergens aan de westkust in zee zijn Waterloo vindt. Over de rivier zag ik drie imposante bruggen en langs de kade ook de nodige informatieborden die repten over een roemruchte geschiedenis want in de Tweede Wereldoorlog ging het er hier om weg. De grootste Waalbrug was en is een strategisch punt om de brede rivier over te kunnen komen en derhalve enige keren gebombardeerd.
En het nabijgelegen park, inclusief restanten van wat ooit prachtige borgen moeten zijn geweest, kent ook de nodige geschiedenis wat zelfs teruggaat naar het Romeinse Rijk. Het eerste uurtje leverde mij dus prachtige indrukken op en vloog voorbij. Ik zag ook nog een museum die je gratis kunt bezoeken maar die besloot ik later op de dag aan te doen.
Eerst maar eens terug naar het centrum om de nodige kerkenpracht op te snuiven. En hoewel de binnenstad tijdens de Tweede Wereldoorlog hevig aangevallen en beschadigd is, mede door foutief afgevuurde bommen door de geallieerden, bleef er genoeg te zien en te beleven. Tussen de middag deed ik samen met de vrouw, die de ochtendsessie had afgerond, Bakker Bart aan voor een broodje gezond en toen zij terugkeerde naar school besloot ik het eerder genoemde museum met een bezoek te vereren.
Ik werd daar opgewacht door een krasse tachtiger die in de WO II bleek te zijn geboren. Ik viel met de neus in de boter want er was verder in het museum niemand te bekennen dus na mij eerst een film te hebben laten zien, nam hij vervolgens alle tijd om mij bij te praten over wat er in die beruchte oorlog allemaal wel niet in de stad was gebeurd. En dat was veel, kan ik u wel vertellen. Als er niet onverwacht een groep toeristen binnen was gestapt, zonder afspraak nog wel, waardoor hij zijn aandacht moest verleggen dan had ik er nu misschien nog wel gestaan. Maar wat een bijzondere verhalen zeg….
Afijn, zo vloog de tijd voorbij en met een denkbeeldige koffer vol met nieuwe inzichten liep ik terug naar school. Ik kwam nog langs een oude kazerne en liep daar ook nog even rond. Langs mij reden de studenten af en aan en ik voelde mijn tiener- en begin twintigerjaren langs mij trekken.
Dit weekend bracht mij overigens ook nog onverwachts in Coevorden en ook daar bleek in het centrum nog verrassend veel te ontdekken. Maar de tijd aldaar was te kort om mij in de geschiedenis van die stad te verdiepen. En of de vrouw een geslaagde dag beleefde in Nijmegen? Daarover ontstaat later deze week meer duidelijkheid. Maar het bezoekje aan deze mooie stad pakken ze mij in elk geval nooit meer af….