Ik mag weer. Mijn jaarlijkse bijdrage voor Bert. Eigenlijk voor Bert zijn lezers.
Naar ik begreep waren dat er vorig jaar best wel een paar. Als ik het verhaal teruglees ook niet zo gek. Thomas had ons terecht goed bij de lurven. Tjonge jonge. Als ik Koen er weer bij indenk dan raakt het me nog een keer. Net als het Koen raakte. Maar zovelen vooral ook. En dan is het best bijzonder om bijna toevallig steller van zo’n stuk tekst te mogen zijn. Je typt het in een half uur. Vanuit iets wat er al is maar wat nog geen verhaal is. En dan lees je het terug en is het dat wel. Alsof het de schrijver overkomt…
Later bleek het Koen zijn op een na laatste emotionele bijdrage voor de raad van Groningen te zijn. Het vak van politiek ambtsdrager is weerbarstig. Ook als je het goed doet in een ingewikkelde context. Het ga je goed Koen. Hoop je nog vaak te spreken.
Terug naar dit verhaal. ‘Gestorven, nee net niet.’ Een iets andere boeg om het over te gooien. Mogelijk een die sommigen aanspreekt.
Voor mij begint de hoofdlijn van dit verhaal ergens in 1986 schat ik. Toen was het nog zo dat je 7 mocht zijn geworden om het lokale blauwwit te kunnen dragen. Bibberend van de kou of bruin van de zon tegen het zwart wit aantrappen. Toen nog allemaal op zwarte kicksen. De voetbalsport zoals velen het kennen maar dan echt in de All Stars vorm. “zaterdag was de mooiste dag van de week en je wist als je naar je vriendjes keek, we gaan heel wat beleven”.
En met sommige van die jongetjes van toen beleef ik het nu nog. Donderdags en zaterdags. Met bijvoorbeeld de Jan-Anco’s, Berten en Roberts van deze wereld. Gelukkig ook met broer. Mooi hoor.
Maar er was in die jaren al iets dat belangrijker was al wist ik dat toen nog niet. Net als later de uitwedstrijden in de Opel manta of kadet GT. De eerste had onder de mat een gat waardoor je real-time kon zien hoe hard het ging. Kon gewoon. De tweede leek zo uit de folder te komen. Vele kennen hem nog. Wit van boven met een grijze baan onderlangs waar dan weer in wit de letters GT in stonden.
Tussen Zijldijk en ’t Zandt bijna uit de bocht omdat de bocht na ongeveer de helft haakser wordt dan daarvoor. In Spijk voor mijn gevoel een half uur op zoek naar het veld waar de man al decennia kwam maar hem niet weer kon vinden. Net als de velden in Leens trouwens. Voor wie er ooit geweest is: het is soms even zoeken en via het fietspad kan ook. Dacht, vond en deed althans onze “trainer”. Net als het verder vullen van de auto dan het aantal gordels of als het echt niet anders was 2 keer rijden.
De intimi hebben mogelijk inmiddels door over wie het gaat. De overige zijn in de feesttent door de nuchtere wentelwiek misschien wel eens geraakt als zijn favo jaren 80 single werd gedraaid. En nog steeds. En op dat laatste zit de crux.
Het wordt vrijdag 13 december. De dag waarop we Meindert in 2019 met ongeveer 1000 mensen naar Toornwerd hebben moeten begeleiden. Op deze dag, juist deze dag, rijd ik ’s middags rond 15.30 uur vanaf de Stitswerderweg bij gemaal Den Deel richting Fraamklap. De kinderen waren voorzichtig gezegd strontvervelend. Soms helpt een rondje rijden. Even langs het vliegveld waar ik met opa kwam. Vliegtuigen kijken. Hoe klein ook. Deze keer babbelden we wat. ‘Niets is cooler dan Kerstmis’, galmde door de Meridian speakers. Tatum zingt uit volle borst mee en Thoas vult de gaten.
Ineens en eigenlijk wat te laat zie ik dat er iemand in tegenovergestelde richting op onze weghelft loopt. Eigenlijk zoals het hoort maar ik vind wel wat ver op de weg. Er komt gelukkig niets van de andere kant dus we zeilen er rustig omheen. In de laatste flits zie ik dat het Frans is. Frans de Bont. De man uit het eerste deel van dit verhaal. Sinds kort niet meer helemaal vrijgezel maar nog steeds zichzelf. Schelden op Ajax als het niet zo goed gaat. Met hart en ziel verbonden aan de VV. Maar eigenlijk met hart en ziel verbonden aan mensen. Andere mensen. Voor mij sinds 1986 een soort rode draad in best veel dingen.
Ik vloek en roep uit naar Tatum en Thoas dat Frans volgens mij graag 6 planken van Robbe wil om te gaan hemelen. Thoas kijkt wat diffuus. Geen idee wat papa net zei. Tatum heeft de tegenwoordigheid van geest dat Robbe de timmerfabriek op Boerdam is. Toch? Ik herstel me in mijn vaderlijke rol. Bevestig het verhaal van Tatum en rijd rustig door. Er is immers niets gebeurd. Maar wat als? In de politiek goed geleerd de vraag niet te beantwoorden.
Dan komt op zaterdag om 8:08 uur het appje in de groepsapp van het samengevoegde 3e en 4e. Middelstum 3,5:
Frans de Bont
Hi vrienden, schrik niet, maar ik heb gisteren een (zwaar) hartinfarct gehad, 3 x gedotterd en ik lig onder fijne bewaking op de ic in het UMCG. Later vandaag hoor ik meer over het vervolgtraject en de opgelopen hartschade. Alle goedbedoelde appjes zijn niet nodig, een hartje is voldoende. Ik houd jullie op de hoogte….
Er volgden zoals jullie begrijpen vele hartjes. En niet 1 flauwe grap. Zelfs de meeste gevatte grappenmakers in onze 45 leden tellende groepsapp waren even stil. Een hartje was voldoende. Meer dan. Frans is er nog. Onvoorstelbaar maar waar zat hij 19 december gewoon weer aan onze stamtafel. Niet alsof er niets was gebeurd. Maar hij zat er wel.
En ik besefte me nog meer dan ooit dat verliezen en naar de laatste rustplaats brengen op de 13e kan gebeuren. En fucking veel pijn doet. Nog steeds. Net als al die anderen om ons heen die er niet meer zijn.
Maar dat blijven en behouden ook kan. Frans is er nog en blijft onderdeel van zijn, ons en mijn aandeel in onze gemeenschap. Zoals het hoort. Zoals het was en zal zijn. Ik kan nog een keer weer op hem schelden als dat nodig is. Hoop dat hij nog een keer uit volle borst “shit, kut, mijn fout” kan roepen als hij er niets aan kan doen maar het spel tussen de lijnen wel anders loopt dan verwacht.
En zo blijven mensen gelukkig ook nog wel eens leven. Als het in medische termen even tegenzit kan het goed gaan. Ralf na een reanimatie op het veld der Engelen. Schoonvader Donald na een wespensteek waarvoor hij ineens allergisch bleek te zijn geworden en het gele busje met blauwe lampjes toch even kwam. Maar ook collega Bert waarbij het even leek alsof iets terug was van weggeweest maar de eerste scans zeggen dat dat niet zo is.
De moraal van dit verhaal mensen. Heel simpel. Treur niet alleen om wat er niet meer is. Blijf dat wel doen want het lied Testament bezingt daar terechte dingen over. Maar vier vooral wat er wel is. En alle momenten dat het goed lijkt te zijn gegaan. Het lijkt alsof het allemaal zomaar gaat maar iedereen die ziekte heeft of heeft gekend, met het risico van overlijden heeft gekeken naar het leven, al die mensen en hun bekenden blijven zich beseffen hoe kwetsbaar we zijn.
Oh ja en Frans. Wil je iets verder naar de kant gaan lopen als je naar Kees en Heleen toe loopt. En geef ze beide nog maar een dikke knuffel en zoen want jullie hebben samen nog heel wat mooie jaren voor de boeg. Mede door wat zij voor je zijn en deden. Op dat moment.
Heb lief mensen! De rest is ruis.
Op een fantastisch 2025! Het gaat weer mooie momenten brengen. Koester ze. Samen.