Het is diep in de nacht, ik loop op blote voeten en heb geen Ariary (lokale munteenheid) meer in m’n zakken zitten. En dat in donker Afrika nog wel, Madagaskar om precies te zijn. Misschien was het ook niet zo’n goed idee om na een reis van pakweg 24 uur op de dag van aankomst meteen maar te gaan stappen. Slippers gejat, zakken gerold; welkom in Afrika, zullen we maar zeggen. Toch heb ik een geweldige avond gehad en m’n kameraad met wie ik hier ben ook.
Ook zijn portemonnee is pleite dus we zijn lekker bezig geweest. Zijn vader, de reden dat we hier zijn uiteindelijk, had ons nog wel zo gewaarschuwd. De man heeft sinds 2 jaar een (vast) woonadres hier op Madagaskar en wij zijn ‘slechts op bezoek’. Mijn reisgezelschap en ik hebben elkaar 7 jaar geleden leren kennen via het werk in Oostenrijk en tevens zijn we bijna buren. Je trekt als Nederlanders (blijkbaar) toch wat naar elkaar toe in het buitenland.
We hebben beiden een nogal turbulente periode in de relationele sfeer doorgemaakt en kampen beiden nog met de naweeën daarvan. Ik was dan ook aangenaam verrast toen hij mij aan het begin van de zomer uitnodigde om samen met hem zijn vader op Madagaskar te bezoeken. Ik nam de invitatie met beide armen aan: er even helemaal tussenuit was precies wat ik nodig had. Er tussenuit kan bijna met hoofdletters geschreven worden, want er zijn dagen geweest dat ik noch batterij, noch bereik heb gehad.
Het heeft waarschijnlijk bijgedragen aan het ‘wat voor dag is het eigenlijk?’ gevoel wat ik daar al vrij snel kreeg. De tropische temperaturen en de hoge luchtvochtigheid doen de rest wel. En anders de geuren en kleuren wel. En anders het landschap, de Indische oceaan of de fantastische zonsondergang(en) wel (zie foto). Alsof dat nog niet genoeg is, is de voertaal er Frans. In mijn oren een bijna zingende taal die ik niet goed beheers.
Enfin, terug naar er even tussenuit. Madagaskar is, internationaal gezien, op twee manieren te bereiken: je vliegt op de hoofdstad Antananarivo of, zoals wij (met tussenstop) op het veel noordelijker gelegen eiland(je) Nosy Be vlak voor de kust van Madagaskar. Zelf zou ik het eerder als Temptation Island willen omschrijven maar daarover later meer. Met de boot is het dan nog een half uurtje naar onze plaats van bestemming. Toegegeven, maison de papa est incroyable. Geweldig(e) onderkomen(s) op een indrukwekkende locatie.
We waren eigenlijk nog maar net een goede drie dagen van Temptation Island af en we gingen alweer op Expeditie Robinson; een 4-daagse (zeil)boottrip, waarbij we middels harpoen ons eigen middageten dienden te vangen. Naast een velerlei aan vis hebben we koraal, schildpadden, octopussen en zelfs dolfijnen gezien. Als avondeten had men (levende) kippen en eenden meegenomen aan boord, als slaapmutsje rum, veel rum. De avond werd sowieso doorgebracht op het strand, rondom het kampvuur, en geslapen werd er in tenten onder de helderste sterrenhemel die ik in mijn leven gezien heb.
Na 4 dagen m’n rugzak als kussen te hebben gebruikt en de oceaan als toilet was het ook wel weer fijn om weer terug bij casa di papa te zijn. Na een aantal dagen snorkelen, suppen, sjoelen en jeu des boulen was het op den duur tijd voor wat actie, dus wij terug naar Temptation Island. Door de (internationale) luchthaven ontstaat er een gemêleerd publiek waarbij de locals nog steeds veruit in de meerderheid zijn.
Zodra de zon onder gaat, ongeveer rond 18:30 uur, komt langzaam maar zeker het nachtleven op gang. De barretjes en restaurantjes doen hun best iedereen naar binnen te lokken. Striptenten hebben ze er overigens niet nodig, de dames zijn sowieso al schaars gekleed. Vanaf een uur of tien beginnen de eerste van die dames de heupjes al wat los te gooien. Het is denk ik het beste te omschrijven als een soort van paringsdans. Met oogcontact en lichaamsbewegingen wordt duidelijk gemaakt wie wie leuk vindt.
Er worden in dit stadium geen doekjes meer omheen gewonden. Ik vind jou leuk en als jij mij ook leuk vindt doe je mee, zo niet focus ik mij op de volgende prooi. De vrouwen namen hierin het voortouw. Het dichtst in de buurt komt misschien het ‘schuren’ van 20 jaar geleden… Mijn kameraad en ik ondergaan het, ondervinden het en laten het gebeuren, gestuwd door Afrikaanse muziek en feromonen.
Twee (blanke) mannen van middelbare leeftijd trekken wel wat aandacht kan ik u vertellen. Ik krijg echter sterk het vermoeden dat het veelal niet om geld of om een ticket out of the tropics te doen is, maar gewoon voor het plezier. Gewoon om even de dagelijkse sleur te vergeten. Gewoon om kleur aan de nacht te geven en daar is het ook bij gebleven, en iets anders verwachten we ook niet….
Een verhaal in een taal, die de ziel direct verstaat
Waar het hart van opengaat en het bloed weer stromen laat, zingt Paul de Leeuw in het lied gelijk aan de titel. Veel meer heb ik daar niet aan toe te voegen eigenlijk.
Merci Madagaskar, et au revoir!