Het is dinsdagmorgen wanneer ik aan dit verhaaltje begin. Een dag later dan normaal maar gisteren was dan ook geen alledaagse dag. ’s Morgens eerst even het pensionadointerview van vrijdagmiddag uitwerken en in de loop der middag maakten we ons op voor de diploma-uitreiking van de oudste. En dus togen we weer naar de Hanzehogeschool in Groningen, net als enige weken eerder toen ze de Hannie Schaft-prijs in de wacht wist te slepen.
Wederom mooie woorden, trotse blikken en een handtekening onder het diplomapapiertje waar ze zo haar best voor gedaan heeft en waardoor ze in twee jaar tijd zo’n mooie persoonlijke groei wist door te maken. Leuk ook om hier samen met de overburen van te mogen genieten wiens dochter in hetzelfde slagingsbootje zat. Net als zeven jaar geleden op het HHC.
Gisteravond was in Middelstum de ‘stille kniepen’ tocht in Middelstum. In meerdere straten was er de gelegenheid om met elkaar een borreltje te drinken. Het weer nodigde helaas niet uit om het dorp in te gaan. Gelukkig was het in de herberg op Berkenlaan 8 ook gezellig.
Voordat ik aan dit stukje begon zag ik nog een filmpje, geschoten van zanger/troubadour Henk Aikema die onder de prachtige Asinga-poort een ode bracht aan Ede Staal. Daar had ik best nog wel even bij willen zijn. Sowieso zijn bepaalde straten in Middelstum prachtig verlicht en versierd. Dus mocht je, ook als buitenstaander, er nog even op uitwillen, kom dan genieten van veel moois in Middelstum en omstreken.
Een mooie overgang wat mij betreft van de zomer- naar de herfstperiode. Zo wordt het licht nog even een weekje langer vastgehouden. En dat begon allemaal zaterdag in de feesttent voor het Hippiehoes waar het feest wat langzaam op gang kwam maar waar aan het eind van de avond een volle tent er maar geen genoeg van kon krijgen. De feestband uit het oosten des lands sprong hier nog even lekker op in en voordat we er erg in hadden, ging de zaterdag over in de zondag.
Dat was een schril contrast met de gebeurtenis op zaterdagmiddag. Veel te vroeg, veel te jong, veel te snel. Een kleine baby, een jonge weduwnaar, een intens verdrietige familie- en vriendenkring achter de rouwstoet. Zo triest dat het op de begraafplaats zelfs begon te regenen. De k-ziekte sloeg weer onverbiddelijk en zonder aanzien des persoons toe. Dat, gevoegd bij nog enige trieste berichten, maakte week 39 eigenlijk ook eentje om snel te vergeten.
Snel terug naar het licht wat mij betreft. Want in het leven moet je zelf de slingers ophangen wanneer die kans zich voordoet. Vanavond maar even een rondje over Westerwijtwerd maken als de weergoden ons goed gezind zijn want dan schittert dat dorp in de feestweekshine. Iets om naar uit te kijken hoor.
Westerwijtwerd, het dorp waar we zondag onze familiedag met de familie Koster beleefden. Voor het eerst zowel zonder pa als moe. Maar in gedachten waren ze erbij en de herinneringen aan het winkeltje aan Dorpsweg 6 kwamen weer boven toen we gebroederlijk naast elkaar op de brug stonden.
Waarbij Wiebrand ons nog trakteerde op een anekdote over pa die hem tijdens het vissen pardoes in het Wietwerdermoar duwde omdat hij niet zo dicht bij het water mocht komen. Spartaanse opvoedpraktijken hanteerden ze vrouger, je zou er een lichtweek over kunnen organiseren. De Everts-catering deed de rest en we genoten van elkaars aanwezig- en gezelligheid. Iets om te koesteren voor de Koster-clan en hopelijk houden we dat er in.
Week 39 had toch ook mooie dingen voor ons in petto hoor. Vrijdagavond was daar de eerste klaverjas- en sjoelavond van het seizoen maar toen ik om half acht om mij heen keek, zag ik alleen enige kaartvrienden om mij heen. Voor de brikken was het waarschijnlijk nog wat te vroeg in het seizoen. En donderdagavond zat ik maar zo op een tribune op een wierde in Leens naast de oprijlaan naar Verhildersum.
Eerst gezamenlijk met een kleine tweehonderd man genieten van regionale streekproducten waarbij ik zelfs naast een oud-collega uit Kantens en haar zoon kwam te zitten. Daarna vijf sketches binnen een uur over de toekomst van ons gebied waarbij middels licht- en geluidseffecten dankbaar gebruik werd gemaakt van de prachtige omgeving waarbij ook een rol was ingeruimd voor de plaatselijke muziekvereniging. Zo werd het al met al een bijzondere avond dankzij de cast van Gronings Vuur.
Een lichtweek tegen de duisternis en lichtpuntjes tussen het werken door. Tal van bijzondere opdrachten liggen mogelijk in het verschiet en vrijdag wacht het 45+-voetbal. Dat in combinatie met de prijsuitreiking van de mooiste straat/huis van het dorp. Ik vermoed geen hoofdprijs voor de Berkenlaan maar dat doet niets. Het gezellig samenzijn voert de boventoon en daar gaat het uiteindelijk om toch?!