De wereld staat in de fik
En ik zou het willen blussen
Maar het vuur is groter dan ik….
(Liedje van Froukje)
Wat een week was nummertje 36 van 2024 als ik er zo op terugkijk. Waar te beginnen? Dat is niet zo moeilijk. Want dinsdag togen de vrouw en ik naar de Hanzehogeschool in Groningen. Naar de Van Olsttoren om precies te zijn. Van afstand een markant gebouw maar ik was er nog nooit geweest. Vol verwachting liep ik naar binnen. Daarbij direct al de energie opsnuivend van al die jonge mensen die verwachtingsvol aan een nieuw studiejaar gaan beginnen. Waarbij Engelse conversaties net zo normaal zijn als die in het Nederlands.
Wat wij daar in vredesnaam deden? Nu ja, (bonus)dochter Derian was met haar afstudeerpartner Hedwig genomineerd voor de Hannie Schaft-prijs. Een prestigieuze prijs voor studenten die blijk geven van betrokkenheid bij de maatschappelijke opdrachten van de Hanze gericht op de verbetering van het menselijk welzijn in de breedste zin van het woord. Vernoemd naar de verzetsheldin Hannie Schaft die zich in de Tweede Wereldoorlog onderscheidde met haar onverzettelijkheid maar dit met de dood moest bekopen.
Eerst werd er in het samengestelde gezin Koster nog wat lacherig gedaan over de nominatie waar alle Hanze-afstudeeropdrachten van het schooljaar 2023-2024 voor in aanmerking kwamen. Maar dat veranderde op den duur wel toen we achter de impact van het gebeuren kwamen. Zo’n nominatie krijg je immers niet zomaar. In hun geval voor het idee om een koffiekring te ontwikkelen in de wijk Paddepoel om zelfstandig wonende ouderen te stimuleren om positieve ervaringen te delen en daarbij Werkpro-medewerkers te betrekken voor wederzijdse verbinding.
Tal van hotemetoten werden voor aanvang van de bijeenkomst gespot. Waaronder burgemeester Koen Schuiling waarvan we toen nog niet konden bevroeden dat hij een dag later zijn afscheid aan zou kondigen. De zaal stroomde vol en niet veel later werden we een energieke bijeenkomst binnengezogen, inclusief een eerbetoon aan de (verander)kracht van de jeugd en jongvolwassen. We genoten van dans, vioolmuziek, boeiende discussies en een rake opsomming waarom de jeugd nu eigenlijk de toekomst heeft.
Maar het hoogtepunt was natuurlijk de prijsuitreiking waarbij we zo trots als een pauw konden ervaren dat beide dames er met de hoofdprijs vandoor gingen. Naast een beeldje waren Derian en Hedwig €2.000,- rijker waarvan ze de helft aan het project schenken. En de jury had hier een mooie motivatie voor: ‘Hedwig en Derian zijn erin geslaagd met hun Koffiekring een plek voor senioren te creëren waarin ze positiviteit, verbondenheid en samenredzaamheid ervaren.’
Ga er maar aan staan. De wereld mag dan in de fik staan en als individu kunnen we hier weinig tegen doen. Maar de jeugd kan door hard te werken en de krachten te bundelen toch voor lichtpuntjes zorgen in het bestaan van mensen en voor hen het verschil maken. Mooi om dat middels zo’n bijeenkomst nogmaals te ervaren. Ooit dacht ik zelf door een studie milieukunde het gat in de ozonlaag te kunnen dichten. Jeugdig idealisme zo zou ik dat later noemen.
Positiviteit, verbondenheid en samenredzaamheid ervoer ik ook vrijdagavond in het prachtig aangeklede haventje waar de mannen van De Schaats hun 85-jarig bestaan vierden middels de organisatie van een gondelvaart. Bijna dertig versierde boten deden hier aan mee en langs de kades vergaapten honderden toeschouwers zich aan soms ongekende staaltjes creativiteit met Mc Drijf als hoogtepunt. DJ Sieme en The Music Boys pompten het feestgedruis nog maar eens flink op en de biertjes en de gezelligheid van en met elkaar deden deze avond veranderen in iets magisch waar nog lang over zal worden nagepraat en een mooi plekje krijgt in ons Middelstumer collectieve geheugen.
Zaterdag vervolgde zich het feestgedruis in het haventje middels het spijkerbroekhangen maar daar ben ik niet bij geweest. Want ’s avonds togen wij met de vriendenploeg naar Noordpolderzijl. Het was immers al weer een jaar geleden dat we met Petra het Wad op geweest waren met de Wadstruner en met ondersteuning van de Wensambulance. Het werd destijds een onvergetelijke avond waarbij Moeder Natuur zich van haar mooiste kant liet zien.
Dat op dezelfde manier herbeleven was natuurlijk onmogelijk maar we deden ons best om middels de herinneringen een glimp te vangen van het gevoel van destijds. Noordpolderzijl liet iets van haar eigen magie zien en ik kan mij inmiddels niet meer voorstellen dat ik mij ooit wel eens afgevraagd heb waarom vele mensen dit zo’n speciale plek vinden. Het was genieten geblazen van prachtige vergezichten richting de Waddenzee, de kwelderpracht inclusief paarden en koeien en de zon die zich uiteindelijk door de wolken wist te wringen en langzaam onderging.
Het zijn lastige weken voor de familie Van der Wal waarin moeilijke dagen en weken ongetwijfeld herbeleefd zullen worden. Bijna een jaar geleden alweer dat Petra van ons weggleed. Maar vergeten doen we haar nooit en haar wijze levenslessen werden deze avond kracht bijgezet. Rond twaalven was mijn tankje leeg. Maar wat was week 36 van 2024 mooi en bijzonder. Een weekje waarvan de herinneringen gekoesterd zullen worden….