Ik dacht er onlangs plotseling aan. Dat het deze maand veertig jaar geleden is dat ik de lagere school inruilde voor de MAVO. Wat een tijd terug en wat een mijlpaal. Zo op papier geschreven lijkt dit maar een kleine stap. Maar destijds voelde het heel anders, een nieuw tijdperk brak aan. Niet dat ik er heel erg tegen opzag hoor. De cijfers waren goed en qua vervolgadvies had ik prima naar bijvoorbeeld de HAVO in de stad gekund. Maar geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Net als zoveel klasgenoten, volgde ik mijn broers en zussen die naar de MAVO in Middelstum gingen. Lekker dichtbij en lekker veilig onderricht worden in eigen omgeving.
Maar het afscheid van de meesters Zuidhof, Pruiksma, Schreiber en mijn klasgenoten viel mij nog niet licht. Na een spetterende musical was het in juli 1984 echter wel zo ver. Afscheid nemen is echter ook de aanzet naar een nieuw begin. En waar ik in mijn jongere jaren altijd lopend naar school moest, mocht ik er nu op de fiets naartoe. Ik zie mij nog die kant uitrijden met een dikke bruine leren tas vol met boeken en schriften. En een mooie Hitkrant-agenda natuurlijk waarin naast het huiswerk ook de voetbaluitslagen genoteerd werden. Daarbij opkijkend tegen al die ouderejaarsleerlingen die reeds gepokt en gemazeld waren. Daar kwam jij dan als brugpiepertje aanzetten….
De overgang viel nog niet echt mee. Wat een lange dagen eigenlijk en wat een nieuwe vakken. En waar je vroeger alleen een psalm of gezang uit je hoofd moest leren, kreeg je nu na elke les ook geen eens het nodige huiswerk mee. Ik had het er maar druk mee, met al dat leerwerk. Zeven dagen per week was ik er mee bezig en ook de avonden werden niet geschuwd. Want een mager zesje was voor mij als onzeker strebertje niet genoeg natuurlijk.
En daarbij was daar altijd de kans op een onverwachte schriftelijke of mondelinge overhoring. Dan wilde je natuurlijk goed beslagen ten ijs komen. Ik was maar wat blij dat ik bij meester Koops niet aan de beurt was hiervoor tijdens de biologiehoofdstukken die gingen over seksuele voorlichting én voortplanting. Met rode oortjes zat je naar de uitleg van eerst de meester en daarna enige klasgenoten te luisteren.
In de loop der jaren werd het er niet minder druk op. In drie jaar tijd moesten voor de vakken Nederlands, Duits en Engels maar liefst 35 boeken doorgeworsteld worden. En wat kregen we les van markante docenten. Meester de Graaff had de wind er tijdens de vakken wis-, natuur- en scheikunde flink onder. Zodra hij de klas binnenkwam, waarbij de gordijnen altijd gesloten waren waardoor je niet afgeleid werd met wat er buiten gebeurde, was iedereen direct muisstil.
Wild gebarend en duidelijk articulerend legde hij alle lesstof uit. Het moment dat hij mij een wiskundeproefwerk met als cijfer een 5 teruggaf, één van de weinige onvoldoendes die ik ooit haalde, zal ik nooit meer vergeten. Hij deed dit namelijk met een glimlach op zijn gezicht. Juffrouw Rafaëlla gaf Frans en meester Mulder Engels. Abbring was de markante leraar Nederlands die mij later tijdens een pensionadointerview nog wat schrijftips meegaf. Ook met de gymleraar Verkerk, wat hebben we wat afgevolleybald, Mulder en Koops heb ik later zo’n interview mogen houden.
Handenarbeidleraar Van der Meulen liep ik laatst maar zo bij ONR in Roden tegen het lijf. In die lessen gebeurde ook altijd wat. Sowieso was het bij de jongere leraren zoals bijvoorbeeld ook geschiedenisleraar Van Dijk en leraar Nederlands Beekman een stuk onrustiger in de klas dan bij de meer ervaren rotten. In het derde jaar behaalde ik dankzij Henk Stapert mijn typediploma. En daar kan ik nu nog alle dagen van genieten. Ook de computerlessen van Verkerk waren bijzonder. Wat werd je meegezogen in een nieuwe, wonderlijke en onwerkelijke wereld.
Met de wintermaanden ging ik altijd met de fiets op de MAVO-gracht rondscheuren. Dat daarbij geen ongelukken gebeurd zijn, is mij nog een raadsel. Vooral bij het bochtenwerk met hoge snelheid hield ik mijn hart vast. En dat wijlen Klaas Uffen Ronnie de toegang tot het schoolplein ontzegde door pontificaal op de brug te gaan staan, zal ik ook nooit meer vergeten. Met gevaar voor een nat pak waagde Ronnie uiteindelijk de oversteek terwijl de dooi al in volle hevigheid was ingezet.
Op den duur kwam ik bij Peter Timmer in de klas. ‘Met boeven vang je boeven’, is een gevleugelde uitspraak. Nu helemaal in zijn element als agent maar destijds zat hij vol kattenkwaad. Dat kwam ons bij de bezetting van school goed uit want toen kaapte hij de schoolsleutel ergens weg zodat wij ’s nachts de school konden enteren. Na vier jaar kwam er een eind aan die bijzondere MAVO-periode. Nu was het wel de hoogste tijd om naar de stad te gaan. Maar eerst werd het diploma nog even uitbundig gevierd waarbij de huizen van alle klasgenoten werden aangedaan.
Wat een mooie en bijzondere tijd eigenlijk. Als ik het nu zou mogen overdoen had ik er vast meer van genoten. Een mager zesje in plaats van een standaard acht of negen zou ook prima zijn. In de loop der jaren gaan de scherpe kantjes er immers wel vanaf. Maar tijdens deze jaren werd het leren geleerd waardoor ik het later een stuk makkelijker zou krijgen. De MAVO in Middelstum is niet meer. Gelukkig hebben we de verhalen en herinneringen nog…