Het is woensdagmorgen wanneer ik aan dit verhaaltje begin. ‘Heb je nog vakantie?’. Deze vraag schotelde mijn buurman mij gisteren nog voor. Een lastige vraag eigenlijk om mijn daadwerkelijke vakantieperiode te benoemen. Dat moet dan toch die twee weken in Tsjechië geweest zijn. Wanneer je thuiskomt dan word je vaak al snel weer door allerlei werkbeslommeringen getriggerd.
Dat is de ene kant van het verhaal. Want eigenlijk ervaar ik ook deze augustusweken nog steeds het vakantiegevoel en dat probeer ik ook zo veel mogelijk te stimuleren en zo lang mogelijk te rekken. Bijvoorbeeld door straks nog even lekker in Winsum te gaan lunchen met de vrouw bij kersvers adverteerder De Gouden Karper. Ook het bezoek aan allerlei kleine dorpjes in het kader van ‘Op zoek naar het zomergevoel….’ bevordert zo’n heerlijk vakantiegevoel natuurlijk enorm. De rust en de ruimte in ons Hogelandgebied doen wonderen.
Daarbij hoef ik mij absoluut niet te vervelen. Ik heb net de werkzaamheden voor de presentatiegids van sv Bedum afgerond en stort mij binnenkort op die voor vv Winsum. En waar vlak voor mijn vakantie het EK-voetbal op de rol stond, zijn daar nu natuurlijk de Olympische Spelen. Man, wat heb ik al mooie dingen gezien toch dusver zeg. De highligts? Femke Bol natuurlijk die als een komeet binnen tweehonderd meter drie tegenstanders inhield. En wat te denken van het 3×3 basketbal? Daar zou ik normaliter nooit naar kijken maar dat afstandschot in de laatste seconde van de wedstrijd was er een met eeuwigheidswaarde.
Prachtige gouden medailles natuurlijk die mij naar het puntje van de stoel, in mijn geval bank, deden kruipen. Dat gold trouwens ook voor enige roeifinales. Des te closer de finish, des te groter de ontlading zo bleek. Ik denk niet dat ik de Spelen ooit zo intensief heb gevolgd. Jammer van de zwemmers en judoka’s, anders was het helemaal bal geweest. Maar je kunt niet alles hebben. Dat wij als kikkerlandje in de top tien staan van het medailleklassement is natuurlijk al fantastisch!
Daarbij hoef ik mij ook in en om het huis niet te vervelen. Naast wat schoonmaakwerkzaamheden qua dakgoten en het afnemen van de kozijnen en het kunststof, wordt binnenkort mijn oprit vervangen middels het plaatsen van nieuwe stenen. Weg met die diepe kuilen voor de garage- en voordeur, welkom strak nieuw wegdek voor de auto’s. Maar eerst moet ik nog wel een zeskuubscontainer vullen met al die oude klinkers die er nu nog liggen. Een mooi klusje voor dit weekend en misschien nog enige avonden volgende week. Zo blijft Bassie natuurlijk ook nog enigszins in conditie.
Dat is op zich ook helemaal geen probleem. Want in die kleine dorpjes loop je zo (tien)duizenden stappen, bijgehouden door de stappenteller op mijn mobiel, en voor de zomervakantie waren daar natuurlijk de vroege fietstochten hier in de omgeving. Ook daarover kreeg ik een terechte vraag voorgeschoteld, dit keer door de overbuurvrouw: ‘Waarom zit je al zo vroeg op de fiets? Je kunt toch ook later weggaan?!’ Daar zit wat in inderdaad. Maar de uurtjes tussen 5 en 7 wanneer het merendeel van het Hogelandgebied nog in diepe rust verkeert maar de natuur juist ontwaakt, dat zijn nu juist de mooiste uurtjes.
Zelfs in die weken dat het maar bleef regenen. Want wat hebben we weer een neerslag te verstouwen gekregen de afgelopen maanden. Tijdens mijn eerste fietstocht eind mei hield ik het om 10.00 uur al gezien. Zeiknat kwam ik thuis. Houwerzijl was het eindstation waar het natuurlijk traditie is om minimaal Zoutkamp te bereiken. En die keer dat ik om 05.30 uur bij Bij de Molen in Ten Post op het terras onder een luifel stond te schuilen voor een langdurige bui zal ook niet in de highlights worden opgenomen.
Maar het rondje Schildweer wel. En de aankomst in Delfzijl om 08.00 uur terwijl Delfsail op het punt stond om te beginnen, was ook mooi. De stad gonsde op dat moment al van de verwachtingsvolle bedrijvigheid. Verder heb ik weer de nodige nieuwe paadjes en weggetjes ontdekt. Door af te wijken van de standaardpaden, ontdek je vaak de mooiste dingen. Het wandelpaadje achter de kerk in Zuurdijk bijvoorbeeld. Op een van de bankjes bouwde ik, genietend van een weids uitzicht, een lekkere eet- en plaspauze in.
Maar ook dat hebben we weer verteerd. Zoals ook de dikste leesdrang na in totaal 10 boeken gelezen te hebben eerst gestild is. Langzaam aan werken we weer toe naar het normale leven en werkritme. Maar niet eerder dan in september hoor, voordat het normale BmB- en pensionado-interview-stramien weer begint. De wereld is al razend genoeg, zo zei moeders de vrouw vroeger altijd. Een uitspraak met eeuwigheidswaarde waar niets op af te dingen valt…..