Het is de dinsdagochtend na Pinksteren dat ik aan dit verhaal begin die ik woensdagmorgen verder af zal maken. Al schrijvend kijk ik terug op de nare en daardoor ook rare week die achter ons ligt. Een week die nog wel zo hoopvol begon. Want toen ik maandagavond naar de kantine kuierde om ons in klein comité te buigen over de samenstelling van de selectie voor ons Bedrijvenvoetbalteam, werd ik plotseling binnengezogen in een overleg waarbij de deelnemers zich verdiepten in de voorbereidingen van de laatste competitiewedstrijd van het eerste elftal. Bij winst tegen De Heracliden was daar immers de kans om alsnog de kampioensvlag te kunnen hijsen.
Dinsdagavond toog ik weer richting het voetbalveld, nu met mijn voetbaltasje in de aanslag. Op naar Winsum was het voornemen maar vlak voor vertrek hadden we al ruimschoots verloren. Toen sijpelde namelijk het bericht binnen dat de vrouw van onze voorzitter plotseling op haar vakantieadres was overleden. Vol ongeloof en verbijstering keken we elkaar aan. Het zou toch niet? Maar het was helaas maar al te waar! En zo moesten we ons als bestuur de dagen daarop met heel andere zaken bezighouden dan met een mogelijk kampioenscenario. Code zwart kwam om de hoek kijken helaas.
Man, wat een verdriet. Vrijdagavond gingen we namens de club in klein comité naar Piet om ons medeleven over het overlijden van Marja over te brengen. Er werd teruggeblikt op bizarre gebeurtenissen en een horrornacht. En met die verhalen en alle gebeurtenissen eerder die week, ga je niet al te lekker het voetbalweekend in.
Het lukte ons om onze wedstrijd tegen Mamio naar een vroeger tijdstip te verplaatsen en onder zomerse omstandigheden, waarbij de tegenstander zich als een vis in het water voelde, vonden wij voor de tweede keer deze week ons Waterloo. In het begin van de tweede helft spartelden we nog wat tegen maar het bleken de laatste stuiptrekkingen te zijn: 2-8. De laatste plek op de ranglijst komt helaas in het vizier. Een scenario dat wel paste in deze week.
Door het vroege tijdstip van de wedstrijd konden we mooi nog even naar ‘Meij’ waar de tegenstander van ons vlaggenschip met zeer veel respect omging met het overlijden van Marja. De vlag hing, net als bij ons, halfstok en de wedstrijd begon, net als bij ons, met een indrukwekkende minuut stilte. Daarna raasde het vlaggenschip over het veld want er werd voor Piet gevoetbald. Sv De Heracliden werd in de eerste helft omvergeblazen en de ene goal was nog mooier dan de andere. Ruststand 0-5.
In Appingedam lag bij DVC de druk er vervolgens vol op. Pas in de 77e minuut werd de stugge Corenos-muur gesloopt nadat de Roodeschoolsters eerst al twee goals afgekeurd hadden zien worden. Vlak voor tijd werd het 2-0 voor de blauwzwarten en na het laatste fluitsignaal barstte het kampioensfeest los in Daam. In Uithuizermeeden was daar de berusting dat het kampioenschap nipt gemist was. Een mogelijk kampioensfeest was toch al in de kiem gesmoord door alle eerdere gebeurtenissen. Gelukkig is daar nog een mooi nacompetitietoetje tegen onbekende tegenstanders. Drie keer winnen en promotie naar de derde klasse is alsnog afgedwongen. Dat is makkelijker geschreven dan daadwerkelijk uitgevoerd.
Maar eerst hadden we dinsdagmiddag heel andere dingen aan ons hoofd. Vlak voor enen kwamen veel voetbalvrienden van Piet bijeen om in een lange stoet naar de PKN-kerk tegenover Drogisterij Marja te wandelen om de voorzitter en zijn familie te ondersteunen en afscheid te nemen van Marja die niet alleen jarenlang sponsor is geweest van de voetbalclub maar ook een van de eerste adverteerders was die mijn website wilde ondersteunen. Ook iets wat ik nooit zal vergeten.
We waren getuige van een indrukwekkende en druk bezochte uitvaartdienst en na die tijd toog een lange stoet naar de begraafplaats. Het is nog steeds een onwerkelijk idee dat ze er niet meer is. Wanneer u dit leest is Drogisterij Marja weer open gegaan. Zonder Marja zelf inderdaad. Hoe onwezenlijk is dat? Alle betrokkenen heel veel sterkte gewenst met de zware dagen die komen. Dagen waarin het gemis pas echt door gaat dringen.
Wat me verder van de afgelopen week nog bij zal blijven? Enorme hoosbuien! We waren Pinkstermaandag nog even in Zoutkamp en toen leek er geen vuiltje aan de lucht. Hoe anders was dat enige uren later. En hoe bar en boos het er wel niet aan toe ging, dat hebt u ook in de gastcolumn van gisteren van Christel Schepers kunnen lezen vanuit Kloosterburen. In Ulrum viel zelfs meer dan 90 mm neerslag in korte tijd. Dweilen met de kraan open inderdaad. Hopelijk is de schade voor de boeren in die omgeving beperkt gebleven!
Aankomend weekend wacht ons het 45+-voetbal in Zeerijp en musical Ruth in de PKN-kerk. Hopelijk wordt het er net zo druk als dinsdag jl.. Het geeft in elk geval wat afleiding. En zo komt er een eind aan dit verhaal over nare en rare gebeurtenissen in de afgelopen dagen. Het is een week geweest die we niet snel zullen vergeten en waarvan we er ook niet te veel moeten hebben. Maar dat hebben we helaas niet zelf in de hand….