Marieke, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Tja, wat vertel je in het kort over jezelf? Dat ik 56 jaar ben bijvoorbeeld en mijn eerste 36 jaar in de stad Groningen heb gewoond in de wijken Beijum en Vinkhuizen. Ik ben in 2004 naar Bedum verhuisd. Eerst woonden we aan de Zwaluw en sinds 2021 aan de Thedemastraat nummer 44.
Dit jaar ben ik 35 jaar getrouwd met Freddie die manager bij een beveiligingsorganisatie is. We hebben drie kinderen gekregen. Manon is 34 en woont in Bedum, Marit (31) is in Harkstede gaan wonen en zoon Lars (27) is in Appingedam terechtgekomen. Ik ben de trotse oma van Twan (9), Isa (6), Guus (3), Finn (2) en Jip (3 maanden). En vergeet mijn twee labradors niet: Mazzel (10) en Boffer (bijna een jaar). Helaas is Mazzel vorige week overleden. We zijn verdrietig en missen haar erg.
Je hebt tot dusver een gevarieerd werkleven gehad?
Ik ben oorspronkelijk afgestudeerd als verpleegkundige op het HBO-V terwijl ik eigenlijk verloskundige wilde worden. Maar toen ik succesvol solliciteerde op een vacature op de afdeling verloskunde kwamen beide werelden toch bij elkaar. Ik haalde destijds al de meeste voldoening daar waar het niet goed ging. Dat klinkt misschien raar maar ik merkte dat ik op dat soort momenten het meeste voor mensen kan betekenen. Mijn eindverslag op het HBO ging over stervensbegeleiding, ik had dus toen al iets met het begin en het eind van het leven.
Vervolgens heb ik, na de PABO versneld in twee jaar te hebben afgerond, twaalf jaar voor de klas gestaan. Daar merkte ik een toename van de prestatiegerichtheid van onze maatschappij op onderwijsgebied en wat dat met kinderen doet. Al viel het toen in vergelijking met nu nog wel mee. Ik heb in 2011 de opleiding verlieskunde succesvol afgerond en introduceerde op mijn toenmalige school rouwbegeleidingsbijeenkomsten voor kinderen van gescheiden ouders. Ik wilde juist een bijdrage leveren aan de psychosociale kant van kinderen waardoor ik het onderwijs verliet in 2017.
En later ging je zelfs naar Den Haag?
Dat was in de tijd dat ik dus een eigen praktijk wilde starten gericht op kinderen en rouwverwerking maar in die tijd raakte ik ook bij de politiek betrokken en wel bij de SP. Ik was kartrekker voor de werkgroep SP in de voormalige gemeente Bedum en werd in 2017 Statenlid in Groningen in de tijd dat Sandra Beckerman ook Statenlid was.
Zij vertrok als Kamerlid naar Den Haag en toen ik daar een vacature beleidsmedewerker voor de SP zag, besloot ik haar te volgen. Vijf jaar lang ging ik elke dinsdagochtend naar Den Haag om vervolgens donderdagavond laat naar Bedum terug te keren. Ik logeerde twee nachten bij de tante van Freddie in Vlaardingen. Een leuke maar bovenal leerzame periode.
Daar kwam het inzicht om je in onze mooie provincie in te zetten voor rouwende kinderen en jongeren?
Ik ging met bepaalde idealen en visies naar Den Haag maar kwam uiteindelijk tot het inzicht dat wilde ik daadwerkelijk iets voor de inwoners van onze provincie willen betekenen dat ik dat het beste vanuit het gebied zelf kon doen.
Op het eind van mijn Den Haag-tijd was ik namelijk opgebrand en wel om het feit dat iedereen in de debatten precies kon vertellen wat er in Groningen moest gebeuren maar dat wanneer het op een stemming aankwam dat dan het coalitiebelang boven die van de Groningers ging. Dat frustreerde mij enorm.
Tijdens je onderwijsjaren heb je al rouwgroepen opgezet voor de jeugd toch?
Ik heb je al verteld dat ik in 2011 succesvol een post HBO-opleiding gericht op verlies en rouw afgerond had. Dat leidde in 2016 tot een rouwgroep voor kinderen met gescheiden ouders en hier was best wel animo voor. Kinderen denken in dergelijke situaties vaak alleen te staan, voelen zich niet begrepen en daarbij eenzaam.
In zo’n setting, dus met lotgenoten, zagen ze de emoties bij de andere kinderen en ze wisten precies van elkaar wat er speelde. ‘Ik weet precies hoe jij je nu voelt’, een veelgehoorde uitspraak. Deze bijeenkomsten organiseerde ik voor kinderen van de groepen zes tot en met acht en ik heb ze als zeer waardevol ervaren.
Heb je lang nagedacht over de stap naar zelfstandigheid?
Op den duur was daar het besef dat ik weer kinderen wilde helpen met hun rouw en verlies omdat iedereen hiermee te maken krijgt. Onderzoek wijst uit dat 90% van de kinderen in groep acht te maken heeft gehad met het verlies van een dierbare in de naaste familiekring, bijvoorbeeld een opa of een oma. En dan heb ik het nog niet eens over een scheiding of het verlies van een huisdier waar men erg aan gehecht was.
Kennis over rouw en het ervaren van steun bevordert het rouwproces. Vertrouwen dat het na verloop van tijd beter wordt, ook al geloof je dat aanvankelijk nog niet, zorgt voor veiligheid. Door dit op scholen een terugkerend onderwerp te laten zijn, zal dat bijdragen aan een veilig schoolklimaat. En dat is een voorwaarde om je te kunnen ontwikkelen. Een kind dat zijn verhaal kwijt kan zal dus beter presteren dan wanneer dat niet kan. Schoolprestaties zullen dan ook verbeteren.
Weet je dat ik eigenlijk het liefst in dienst zou treden van een gemeente en alle scholen binnen die gemeente bij langs zou willen gaan om van binnenuit de kinderen te helpen? Want dan bereik ik alle kinderen en niet alleen de kinderen van ouders die het kunnen betalen. Daarom richt ik mij vanuit mijn praktijk ook het liefst op scholen omdat ik dan iedereen kan bereiken.
Hoe kijk je terug op de eerste acht maanden van MariekesMood?
Ik heb veel gezaaid, veel interessante mensen ontmoet en vele leuke gesprekken gevoerd. Ik heb het gevoel dat de oogsttijd bijna is aangebroken en dat het dan wel eens heel druk zou kunnen worden. Een aantal mensen heb ik daadwerkelijk ook verder geholpen. Sowieso kijk ik terug op leuke en leerzame maanden!
Je hebt inmiddels meerdere workshops gegeven op bijvoorbeeld scholen?
Ik heb direct na de zomervakantie aan acht groepen een workshop rouw en verlies gegeven op het Eemsdelta College in Appingedam aan 3e en 4e jaars leerlingen waarvan de helft op de evaluatieformulier aangaf graag meer informatie te willen hebben. Ook geef ik workshops aan vrijwilligers in de gemeente Groningen, bij Link 050. En ik heb op de Walfridusschool in Bedum een ouderavond verzorgd over hetzelfde thema.
Daarna volgde een infoavond voor leerkrachten afkomstig uit de gemeenten Het Hogeland en Eemsdelta waar vooral veel leerkrachten op af kwamen van één school waar het thema rouw en verlies op dat moment erg actueel was. Momenteel begeleid ik het team en een aantal groepen van een school waar een leerling plotseling is overleden.
Uiteraard kom ik graag op uitnodiging langs op scholen wanneer dergelijke zaken spelen en men niet goed weet hoe hier mee om te gaan.
Maar kinderen kunnen ook in jouw praktijkruimte aan huis langskomen natuurlijk?
Zeker, achter ons huis heb ik hiervoor een kleine en knusse ruimte ingericht voor de kinderen en/of hun ouders. Elke dinsdagochtend vanaf januari heb ik al een inloopochtend voor ouders met kinderen die verdriet of rouw ervaren. Wat zich bijvoorbeeld uit in het plotseling weer beginnen te plassen in bed, of dat ze zich terugtrekken of stiller zijn dan normaal of vaak huilen. Ik probeer handvaten te geven hoe hier mee om te gaan. En als ik het zelf niet direct weet dan zoek ik het op en geef het door.
Ouders kunnen met zoveel verschillende vragen zitten. Niet alleen over hun kinderen maar ze kunnen zelf ook in de knoop zitten. Waar mogelijk help ik ze graag.
Als ik je vraag naar je werkhoogte- en dieptepunten tot dusver, wat is dan het antwoord?
Ik heb twee jaar een jongen in de klas gehad afkomstig uit Nigeria die al wel goed Nederlands sprak. Aanvankelijk loste hij veel woordenwisselingen en opstootjes met zijn vuisten op maar in die twee jaar ging hij qua gedrag met sprongen vooruit. Ik had een goede klik met hem. Twee jaar nadat hij van school gegaan was, kwam hij in de klas terug. Hij was inmiddels twee meter, sloeg een arm om mij heen en zei tegen de leerlingen: ‘Dit is de beste juf die er is op deze school!’ Voor mij een hoogtepunt waar ik met veel plezier op terugkijk.
Een dieptepunt op werkgebied was toch mijn burn-out in 2022. Gelukkig kom je meestal sterker uit zo’n periode.
Nog tijd voor hobby’s?
Ik wandel graag met mijn labrador. Na mijn burn-out had ik mij ten doel gesteld dat ik de Nijmeegse Vierdaagse wilde lopen, vier dagen lang veertig kilometer lopen. Dat is mij op karakter en veel pijnstillers gelukt maar ik had ook zoiets van: ‘Dit nooit meer!’ Maar ik heb het wel mooi even geflikt!
Ik lees veel, vooral thrillers, en volg een opleiding Familieopstellingen die ik eind dit jaar hoop af te ronden. Daar wil ik begin volgend jaar mee aan de slag met een medecursist, met een workshop familieopstellingen.
Waar staat Marieke Bootsma met MariekesMood over 5 jaar?
Ik hoop en verwacht dat ik dan op veel scholen ingeschakeld wordt om met kinderen en jongeren te praten over rouw en verlies. Zeker hier in het aardbevingsgebied speelt er veel. Met naast alle aardbevingsellende ook nog eens de nasleep van de coronaperiode en het armoedevraagstuk. Of dat ik leerkrachten opleid zodat ze er zelf mee aan de slag kunnen.
En wat mij betreft is tegen die tijd het oude gemeentehuis in Bedum omgebouwd tot een “Expertisecentrum van de Toekomst” waar je onder andere terecht kunt met vraagstukken over rouw en verdriet.
Wil je verder nog iets kwijt?
Er is al veel gezegd en besproken. Voor aanvullende informatie verwijs ik de lezers graag door naar mijn website: www.mariekesmood.nl.