Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer bij mijn naam gerust Gineke Braaksma – Smidt. Ik ben op 28 oktober 1961 ‘op’ het A-Kerkhof in Groningen geboren. Ik kom uit een klein gezin. Mijn oudere broer Koos woont in Ulrum en is net met pensioen gegaan. Mijn vader werkte voor Rijkswaterstaat en was matroos op meet en peilschip De Noordmeep en op de Aldebaran. Daardoor zijn we in 1969 ook naar Zoutkamp verhuisd. Hij hielp namelijk mee met de voorbereidingen van de afsluiting van de Lauwerszee en was daarna veel aan het peilen op het Wad. Door de week was hij van huis, het huishouden kwam dus grotendeels op mijn moeder aan. Zij werkte daarnaast bij de plaatselijke Spar en had diverse schoonmaakklusjes.
Eerst woonde ik in Zoutkamp aan de Prins Bernardstraat en later aan de Margrietstraat. In de Margrietstraat kwamen mijn ouders naast ons wonen en toen de mogelijkheid zich voordeed om het huurhuis te kopen, hebben wij die van mijn ouders gekocht omdat dit een mooie hoekwoning was. Inmiddels woon ik al weer twintig jaar aan De Schuit in Zoutkamp. Het bevalt prima hier, ik zou niet graag meer weg willen uit Zoutkamp. Een mooi en gezellig dorp waar altijd reuring is.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben sinds vijf jaar weduwe van Iede Braaksma. Hij is in 2019 na de constatering van een hersentumor binnen een half jaar overleden. Iede kwam oorspronkelijk uit het Friese Lioessens nabij Anjum en ik kwam hem regelmatig tegen in discotheek Quatrabras in Veenwouden. Ook werkte hij in die tijd als visfileerder bij Heiploeg en dus kwam ik hem ook wel eens in het dorp tegen. En van het een kwam op den duur het ander.
Onze beide kinderen wonen ook in Zoutkamp, die willen hier ook niet meer weg. In 1991 is Ronald geboren. Hij is nu eerste stuurman bij Stena Line waar hij vaart op de ferry van Hoek van Holland naar Harwich. Eerder is hij voor zijn werk de hele wereld overgevaren. Dochter Marieke is in 1995 geboren. Zij is net als ik apothekersassistente, we zijn zelfs collega’s, en verwacht in juni haar eerste kindje. Dat is mijn eerste kleinkind, iets waar ik erg naar uitkijk.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Zoutkamp, ben ik naar de MAVO in Eenrum gegaan. Aanvankelijk zonder te weten wat nu precies te worden maar na het behalen van mijn MAVO-diploma koos ik voor de opleiding tot apothekersassistente. Een driejarige MBO-opleiding die ik in Groningen aan de Herebinnensingel volgde. Ik was twintig jaar toen ik het theoretische gedeelte succesvol afsloot maar het lukte mij door de spanning maar niet om het praktijkexamen te halen. Daarbij was er in de begin jaren tachtig ook weinig werk in die richting. Ik besloot het er eerst maar bij te laten en voor wat anders te gaan.
Ik kon aanvankelijk bij de V&D in de stad Groningen terecht en dat bracht mij al vrij snel naar hun groothandel in Aduard waar ik in de werkvoorbereiding terecht kwam. Na een paar maand heb ik de school gebeld waar ik mijn apothekersopleiding gevolgd had en men regelde dat ik alsnog bij praktijkexamen kon doen. Nu ik al een baan had, was er van zenuwen minder sprake en wist ik uiteindelijk mijn diploma te halen.
Ik heb al met tien jaar met veel plezier bij de V&D gewerkt. De goederen die binnenkwamen, verwerkte ik in het computersysteem, ik zorgde ervoor dat ze juist geprijsd werden, voerde de magazijncode in waar de spullen opgeslagen werden en draaide de papieren uit voor verspreiding van de goederen naar de vijf vestigingen. Toen Ronald geboren werd, ben ik eerst met werken gestopt. Een bewuste keus maar ik miste het werk wel.
Ik ging dan ook op zoek naar een baan waarin ik mijn eigen tijd wat meer kon indelen en vond die in een schoonmaakfunctie. Zo maakte ik bijvoorbeeld de lagere school in Zoutkamp schoon. Iede was brug- en sluiswachter en ook bij zijn werkgever kon ik wel wat schoonmaakwerkzaamheden verrichten. Dit heb ik gedaan totdat Marieke een jaar of acht was.
Toen zag ik namelijk op Teletekst dat ze bij de apotheek in Winsum op zoek waren naar een apothekersassistente. Mijn kennis was natuurlijk verouderd maar men was doodblij dat ik belde want er was weinig animo voor de functie. De apotheker gaf aan wel extra tijd in mij te willen investeren en daardoor mijn medicijnkennis weer wat bij te spijkeren. Er kwam in het begin inderdaad heel wat op mij af. Al die nieuwe informatie, het duizelde mij soms voor de ogen.
Maar op den duur had ik de materie onder de knie en kreeg ik er steeds meer schik in. Al met al heb ik 11,5 jaar in Winsum gewerkt. Ik was toe aan iets anders en toen ik zag dat er in Leens een vacature ontstond, omdat de huisarts een uitdeelpost voor medicijnen opstartte, besloot ik te solliciteren. Maar toen ik er kon werken, koos ik toch voor de zekerheid van de baan in Winsum en belde mijn nieuwe werkgever af. Die wilde mij echter graag hebben en dus werd ik door de manager persoonlijk teruggebeld waardoor ik alsnog besloot om in 2014 de overstap naar Leens te maken.
Toen deze uitgiftepost na vijf jaar opgedoekt werd, kon ik bij de apotheek in Grootegast op dezelfde voet verder. Ik werk nog steeds met veel plezier 3,5 dag (32 uur per week) van 08.00 tot 17.30 uur en vrijdagmiddag tot 13.00 uur als apothekersassistente. Het omgaan met mensen, ze informeren en gerust stellen, de medicijnkennis die je opdoet, het maakt dat ik alle dagen met plezier naar het werk ga. Grootegast is met de auto ook maar twintig minuten rijden vanaf Zoutkamp.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik ga graag op dezelfde voet nog zo’n vijf jaar door met dit werk. Ook na mijn pensionering zal ik mij niet snel vervelen. De woensdag kan ik mooi gebruiken als oppasdag voor mijn kleinkind. En ik mag graag fietsen met een vriendin van mij en dan tussendoor natuurlijk even een terrasje meepikken. Ik zing inmiddels al weer 22 jaar in een smartlappenkoor hier in Zoutkamp. Het koor is in 2001 tijdens de MKZ-crisis opgericht en ik was een van de eerste leden. We treden met zo’n 35 leden in de wintermaanden regelmatig op in de omgeving.
In het verleden heb ik het nodige vrijwilligerswerk verricht. Zo heb ik met een vriendenclub en samen met Iede twintig jaar meegeholpen met het organiseren van de kinderspeelweek. Maanden van te voren waren we al bezig om spullen te maken die we vervolgens op de markt verkochten. De opbrengst kwam dan ten goede aan de speelweek. Voor de speelweek werd er een springkussen aangeschaft en die werd ook verhuurd. Iede en ik regelden dit en zorgden er voor dat de kussen weer schoongemaakt werd.
Ook ben ik jarenlang kantinemedewerker bij Zeester geweest en ik zat in de redactie van het voetbalclubblad dat inmiddels helaas ter ziele gegaan is. En ik was als vrijwilligster in klederdracht actief als garnalenpelster voor het visserijmuseum. We pelden ook wel op locatie. Iede bakte er regelmatig een visje zoals hij dat ook deed tijdens de speelweek en regelmatig op het voetbalveld. Dat kon je wel aan hem overlaten hoor.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn toch een beetje de standaarddingen in het leven. Onze trouwdag bijvoorbeeld maar ook de aankoop van ons eerste huis. De geboorte van onze kinderen mag bij deze vraag natuurlijk niet ontbreken. Ik kijk uit naar de geboorte van mijn eerste kleinkind maar vind het wel spannend hoor. Ook een van de hoogtepunten uit mijn leven is de trouwdag van mijn dochter Marieke met Peter IJpema. En afgelopen september is mijn schoondochter Tricia Veluz overgekomen vanuit de Filipijnen.
En de dieptepunten?
Dat ik mijn man op veel te jonge leeftijd verloren ben. De laatste maanden van zijn leven heb ik hem thuis verzorgd, daar kreeg ik vrij voor van mijn werk. Iets wat ik erg gewaardeerd heb. We hebben een grote vriendenkring en dus kregen we altijd wel bezoek. Die vriendenkring heeft er voor gezorgd, met medewerking van de Stichting Wensambulance, dat we met een speciale boot van Rijkswaterstaat de garnalenkoningin nog binnen hebben kunnen halen.
Dit was iets wat Iede graag nog een keer wilde doen. Het werd een hele emotionele Tweede Pinksterdag want alle vissersboten kwamen langs om afscheid van Iede te nemen. Hij heeft nog een biertje gedronken en een visje gegeten en dus erg genoten van deze dag. De vrijdag erna is hij al overleden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In Aduard kreeg ik een stagiaire onder mijn hoede die op de Hotelschool studeerde. Ik kon het goed met haar vinden en zij vond onze directeur een leuke man en was ook een beetje verliefd op hem. Een andere chef op kantoor was net naar de kapper geweest en ik vond zijn nieuwe kapsel er niet uitzien. ‘Dat durf je vast niet tegen hem te zeggen’, zo zei de stagiaire tegen mij. Ik ging een weddenschap om twee kroketten aan en zei in de kantine tegen de chef dat ik zijn kapsel walgelijk vond om vervolgens in lachen uit te barsten.
De stagiaire kwam er vervolgens met twee kroketten aan maar gaf ook een aan de chef want het bleek dat ze met hem onder één hoedje speelde. Daar hebben we later nog smakelijk om moeten lachen. Of het iets geworden is met de directeur? Nee hoor, die was immers keurig getrouwd….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
In 2017 zijn we met ons gezin naar Canada geweest en we hebben daar een camperrondreis gemaakt van vier weken en de familie bezocht. Een trip waar we nu zeker met mooie herinneringen aan terugdenken en die ik nog wel een keertje zou willen maken met mijn gezin. Ook zou ik nog weleens naar de Filipijnen, het land van mijn schoondochter, willen gaan want dat is ook een wonderschoon land.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar kan ik snel en eenvoudig op antwoorden. Ik heb namelijk nergens spijt van.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Het wordt geen tien meer, het fonkellichtje van het leven is er door het overlijden van Iede wel een beetje vanaf. Maar het leven is nog steeds mooi hoor. Mijn lieve familie en vrienden slepen me door moeilijke tijden heen. Ik heb een hechte vriendenclub en dat is heel wat waard. Het cijfer moet zeker een ruime voldoende zijn. Noteer maar een zeven of een acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Pluk de dag en vier het leven. Het zijn vaak de kleine dingen die het ‘m doen. Het samenzijn met de kinderen en mijn vrienden bijvoorbeeld. Samen lukt het wel om iets moois en leuks van het leven te maken…..