Joyce, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Joyce Kranenborg is de naam, 30 jaar, getogen in Winsum en sinds een jaar met mijn partner Esmée met veel plezier in Hoogezand wonend. Tussendoor heb ik in Zwolle op kamers gewoond en daarna nog zeven jaar in de stad Groningen.
Ik mag graag mooie en verre reizen maken. Zo zijn Esmée en ik naar Bali geweest en binnenkort hopen we Mexico aan te doen. En ik ben een trouwe supporter van FC Groningen. Elke thuiswedstrijd ben ik samen met mijn oom aanwezig om ze aan te moedigen.
Je bent je werkzame leven begonnen als krantenbezorger in Winsum?
Ik was een jaartje of 15, 16 en wilde graag een zakcentje bijverdienen. Dus ging ik er elke ochtend om 05.15 uur uit om eerst het Dagblad en later ook De Telegraaf en Volkskrant te bezorgen. Mijn vader, die ook altijd vroeg opstond, had tegen die tijd de kranten al opgehaald en ik kon daarna direct los met bezorgen. Misschien is hier toch het verslaggeverzaadje wel geplant.
Later heb ik als bijbaantje in Garnwerd met veel plezier in de horeca bij Recreatiecentrum Ad Nooren gewerkt, daar waar nu Garnwerd aan Zee zit. En ik heb nog samen met jouw tante Agnes in de restauratie gezeten van de bootdienst naar Schiermonnikoog. Ook heel leuk om te doen.
Maar had vervolgens al snel door dat je de journalistieke kant op wilde?
Na de VMBO in Winsum, ging ik naar de HAVO in Groningen. Ik wilde wel iets in de communicatierichting doen maar wist nog niet precies hoe of wat. Toch zat het journalistieke er al wel in want op vroegere homevideo’s stond ik altijd al mijn familie en vooral mijn jongere zusje te interviewen. Na de open dag op Windesheim in Zwolle was ik om, ik ging journalistiek studeren!
In Zwolle leerde je alle benodigde theoretische vaardigheden?
Ik was negentien jaar toen ik in Zwolle op kamers ging wonen en die overgang beviel prima. Zwolle is wat mij betreft een groot dorp en ik beleefde er een geweldige tijd. Ik had een goede studiekeus gemaakt maar was na twee jaar wel zat van alleen maar schrijfopdrachten. Alhoewel ik nog wel getwijfeld heb over een journalistieke stage bij bijvoorbeeld de Libelle of de Linda.
Ik vond dat ik nog te weinig van de audiovisuele technieken afwist en wilde wat meer die kant op gaan. Stage lopen in Hilversum was het uiteindelijk niet voor mij, Groningen en mijn oorspronkelijke roots trokken toch meer. Ik was 24 jaar toen ik mijn studie succesvol afrondde.
Om vervolgens als stagiair bij RTV Noord te beginnen?
Eerder had ik al eens intern bij Noord gesolliciteerd en voor mijn stage besloot ik om een zelf gemaakt filmpje op te sturen. Na een gesprek kon ik vervolgens als socialmediaredacteur aan de slag. We hebben het nu over het jaar 2016. Ik had net succesvol mijn minor afgerond wat ging over het onderwerp media-innovatie.
Bij Noord kon ik mijn hart vervolgens ophalen want Facebook was helemaal in en Instagram kwam opzetten. Voor mij was het een perfecte stage. Een andere stage liep ik bij de krant De Stentor in Zwolle maar deze vond ik een stuk saaier.
Je bent er niet meer weggegaan?
Dat klopt inderdaad. In september 2017 startte Expeditie Grunnen en ik oktober werd er iemand ziek. Ik kreeg de vraag voorgeschoteld of ik in het weekend niet als socialmediaredacteur meekon op de bus en dat heb ik gedaan. En dus ging ik met Robert Pastoor op pad. Ineens had ik werk en ik ging als freelancer bij Noord aan de slag. In 2020 heb ik uiteindelijk een vast contract gekregen.
Ik ben op de redactie begonnen maar werd al snel televisieredacteur. Stukjes voor de website en de socials schrijven, filmpjes monteren, interviews voorbereiden, onderwerpen en locaties aandragen, het hoorde er allemaal bij. Zeer divers werk en op den duur mocht ik als radioverslaggever op pad.
Wat zijn tegenwoordig je werkzaamheden?
Gemiddeld zit ik 1 dag in de week in de montage maar vaak ben ik als radio- en televisieverslaggever op pad. Dan begin ik om 10.00 uur en stap direct op de bus om gemiddeld zo’n drie items uit te werken voor tv en soms ook direct voor een live-uitzending bij Noord Vandaag.
’s Weekends ga ik regelmatig met de Expeditie Grunnen-bus op pad om in de provincie allerlei verschillende onderwerpen, door de luisteraars en kijkers zelf aangedragen, te behandelen. Dat vergt altijd weer het nodige improviseringsvermogen want je weet van te voren nooit waar je uiteindelijk terechtkomt. Gelukkig zijn de Grunnigers niet zo stug en afstandelijk als wel eens wordt beweerd. Sterker nog, de meeste mensen werken graag mee en dat leidt altijd tot gezellige gesprekken. Binnenkort wacht mij nog een mooie en eervolle uitdaging. Maar wat dat wordt mag ik nog niet vertellen….
Was het spannend de eerste keer op radio en televisie?
De eerste keer op de radio was op een zaterdagochtend. De producer had zich verslapen en hij nam altijd de Grunniger Kouk mee die we onderweg weggaven. Dus snaaide ik maar een RTV-Noord mok mee uit de keuken om weg te geven en ging met de bus op pad. Vervolgens kreeg ik onderweg bericht van presentator Marcel Nieuwenweg: ‘Ik gooi die zo op de radio hoor!’ En zo kwam ik, half verstrikt in allerlei kabels, voor het eerst in de uitzending. Tijd om zenuwachtig te worden was er niet en elke keer wanneer ik langs dat huis rijdt waar het interview plaatsvond, komt die herinnering weer boven.
De eerste keer op tv was voor Noord Vandaag en ook heel bijzonder want ik mocht een item maken over Koning Willem Alexander die Veendam aandeed. Ik mocht hem niet interviewen maar moest wel een geschikt item maken die ik voor de camera mocht presenteren. Flink improviseren dus en toen was ik wél zenuwachtig. Tegenwoordig heb ik gelukkig geen hartkloppingen meer voor een televisie-uitzending maar ik probeer er wel altijd iets bijzonders van te maken.
En ja, het kan een keer gebeuren dat er geen verbinding is. En vorig jaar tijdens een ‘Rondje Zummer’ trokken we er met de fiets op uit in de provincie. We waren in het Westerkwartier en ik was zo ontspannen om mij heen aan het kijken naar al het moois wat Groningen te bieden heeft dat ik met de fiets tegen de camerabus aan knalde. Ook die blooper haalde de uitzending.
Word je tegenwoordig al flink herkend op straat?
Ja, ik word regelmatig met ‘Moi’of ‘Moi Joyce’ aangesproken. Waarbij niet altijd direct het kwartje valt dat ik die verslaggever van Noord ben. En dan zie je ze denken, ‘waar ken ik haar ook al weer van?’ Het heeft mooie en minder mooie kanten want hoewel ik altijd een praatje aanga, ben ook ik wel eens chagrijnig natuurlijk.
Indien mogelijk worden de interviews in het Grunnings afgenomen?
Bij voorkeur wel. Als mensen aangeven Gronings te kunnen praten dan schakel ik graag direct over. En dat terwijl er thuis niet in het Gronings tegen mij gepraat werd. Maar mijn ouders praten onderling wel Gronings en ook tegen andere familieleden en dus heb ik er toch het nodige van opgepikt.
Toen ik bij Noord kwam werken, heb ik mij het Gronings praten aangeleerd. In het begin met horten en stoten maar dan was het een kwestie van gewoon ‘deurproaten’. We hebben van docent Coby Vermeeren zelfs een cursus Gronings gehad bij RTV Noord en deze heb ik succesvol afgerond. Zij zat ons flink achter de broek om de opdrachten te maken die ze ons meegaf.
Als ik je vraag naar je journalistieke hoogte- en dieptepunten tot dusver, wat is dan het antwoord?
Dat vind ik een lastige vraag want we behandelen vaak humaninterestonderwerpen. Dat leidt regelmatig tot hele leuke items. Bijvoorbeeld over de man die op zijn 69e nog zijn zwemdiploma A haalde. Of over die vrouw die voor het eerst zelfstandig moest tanken. Ik heb haar hierbij nog geholpen. Soms zitten er qua onderwerpen pareltjes tussen en mag ik bijvoorbeeld mee met een ballonvaart of KNRM-reddingsboot. Of met voormalig collega Beppie meespelen in de clip van Wat Aans! – Wakker in Grunn. Ook zeker een hoogtepunt.
Maar we behandelen ook zware onderwerpen als een vermissing. Het dieptepunt was toch wel de moord op Jet in Winsum onlangs. Ook het meelopen met de fakkeloptocht n.a.v. de aardbevingsproblematiek heb ik als bijzonder ervaren. Twee uur lang interviewen en die gesprekken werden via de socials uitgezonden.
Heb je nog mooie werkanekdotes?
Een van de eerste keren dat ik zelf met de Expeditie Grunnen-bus op pad mocht, kwamen we bij een mooi brugwachtershuisje in Alteveer. Voor het raam stond een vrouw te zwaaien en ik kreeg het gevoel dat we uitgenodigd werden om binnen te komen. Wij dus de bus draaien en naar binnen en ik vroeg hoe het met haar ging.
Het bleek dat ze nog moest bijkomen van een rare nacht waarbij haar man, die Alzheimer had, en die zij verzorgde er met de auto vandoor gegaan was. De vrouw is ’s nachts met de fiets op zoek gegaan naar haar man en gelukkig is hij uiteindelijk gevonden. Maar ze moest nog wel bijkomen van de schrik. Ik vond het bijzonder, maar ook mooi en vertrouwd, dat zij dit met ons wilde delen.
Waar staat Joyce Kranenborg als verslaggever over 5 a 10 jaar?
Ik hoop dat ik tussen nu en vijf jaar de kans krijg om een mooie documentaire te maken. Dat ik dus achter de schermen langer met een bepaald onderwerp bezig mag zijn en dit verder uit mag diepen. Dat lijkt mij heel leuk en een mooie uitdaging toe. En wat mij op termijn ook nog heel leuk lijkt is om een eigen restaurantje te beginnen. Wat dat betreft heeft de horecatijd in Garnwerd best wel indruk op mij gemaakt.
Wil je verder nog iets kwijt?
Wees allemaal trots op onze provincie, het is hier ja zo mooi! Het Hogelandgebied, waar ik met veel plezier ben opgegroeid, is prachtig. Ik weet in Garnwerd nog wel een mooi plekje waar ik zo zou willen wonen dus wie weet keer ik ooit nog verder terug naar mijn oorspronkelijke roots!