Toen ik jong was, had ik altijd het gevoel dat een jaar een hele lange periode is. Ik was niet de enige denk ik. Nu we tientallen jaren verder zijn, kijk ik hier heel anders tegenaan. Wat vliegen de jaren voorbij. Zo zit je middenin de kerstperiode en nu komen de eerst mooie dagen er al weer aan en is de zomertijd ingegaan.
Ooit zei iemand tegen mij: als er met je gezondheid niks aan de hand is, heb je 1000 wensen. Als je echter wel problemen met je gezondheid krijgt, heb je nog maar één wens: gezond zijn. Deze opmerking geldt ook voor mij. Eind 2020 kreeg ik te horen dat ik MS heb en dan zakt de grond even onder je voeten vandaan. Er schiet van alles door je hoofd en je ziet je mooie toekomst in duigen vallen. Wat staat mij te wachten? Je weet het niet.
Er volgden een paar verdrietige dagen en emotionele gesprekken met vrienden. Maar ook het besef: dit is het en hier moet je het mee doen. Binnen het gezin kreeg ik veel steun en hield men mij steeds voor dat ik niet moest doemdenken zolang dit nog niet aan de orde was. Ik zag mijzelf namelijk al in een rolstoel zitten. Mijn vrouw en beide dochters gingen niet treuren maar bleven juist positief en wezen mij er op dat er (nog?) niets aan de hand was en ik moest kijken naar alles wat ik nog kon. Dat was enorm belangrijk.
Na drie dagen zette ik daarom de knop om en pakte mijn leven weer op zoals het voor de vervelende boodschap was. Ik ging weer naar het werk en stelde me open op. Mensen van mijn afdeling konden alles over mijn situatie aan mij vragen. Dat was voor mij geen enkel probleem. Ik vond dat juist fijn. Ook de fantastische houding van mijn werkgever gaf mij enorm veel energie (“We laten je nooit zakken Jack en zullen er altijd voor je zijn!”). Daar kreeg ik een brok van in mijn keel. Net als van de vele kaarten en telefoontjes en vrienden die klaarstonden. Prachtig.
Over de ziekte lees ik niks, want je komt toch alleen maar uit bij de negatieve verhalen en daar heb ik geen zin in. Mentaal kan ik er heel goed mee omgaan. Dat komt mede door het feit dat ik sinds de diagnose geen nieuwe klachten heb gehad en me heel goed en fit voel. Aan mij zie je aan de buitenkant ook niets. Dat geeft heel veel vertrouwen voor de nabije toekomst.
Ik wil absoluut niet zielig gevonden worden. Er overkomt zoveel mensen iets en dit is mij overkomen. Het zij zo en daar moet ik mee leven. Ook als het in de toekomst minder gaat (laten we hopen dat dat niet gaat gebeuren) zal ik me redden. Juist in situaties dat het druk, stressvol of hectisch wordt, komt er altijd iets in mij naar boven om een oplossing te vinden en dat zal nu en in de toekomst niet anders zijn. Opgeven is geen optie.
De ziekte heeft ook veel positiefs gebracht. Je beseft ineens wat belangrijk is in het leven: de gezondheid van jou en je dierbaren. Ik maak me tegenwoordig minder druk om pietluttigheden en leef bij de dag. Wat morgen is, zien we dan wel weer. Dan kom ik terug op de eerste alinea: het leven gaat zo snel voorbij, geniet daarom van de mooie momenten met het gezin en vrienden.
Ouder worden heeft ook voordelen: je krijgt steeds beter zicht op je financiële toekomst want het pensioen komt in zicht en onze beide meiden zijn op een mooie manier met hun stappen bezig, zoals studie, werk en binnenkort op eigen benen staan. Mooi om te zien en dat geeft een heerlijk en trots gevoel.
Leef bij de dag betekent voor mij dat ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Elke dag ga ik met plezier naar mijn werk en daarnaast onderneem ik veel activiteiten in mijn vrije tijd. Uitjes met mijn vrouw, op pad met de kinderen of het hele gezin en in het weekend veel sportwedstrijden bezoeken.
Dat laatste doe ik regelmatig in Duitsland, samen met mijn kameraad Henk en regelmatig ook met Ate. De mentaliteit van onze oosterburen staat ons enorm aan. Vriendelijke mensen, er heerst nog discipline, het eten en drinken is goed en betaalbaar en de sportwedstrijden zijn echt een feest en van hoog niveau. Het gaat niet alleen om de sport maar om alles rondom zo’n wedstrijd. Uren van tevoren zijn er al duizenden mensen bij de stadions of hallen. Ze kletsen met elkaar, genieten van het eten en een biertje mag natuurlijk niet ontbreken.
Ook tijdens de wedstrijden lopen de toeschouwers af en aan naar de verkooppunten van eten en drinken en niemand die daar boos om wordt. Vaak zijn we bij wedstrijden van Werder Bremen, EWE Baskets Oldenburg, Rasta Vechta, Borussia Dortmund en SV Meppen. Bij deze laatste club kun je achter het doel heerlijk zitten in het clubhuis en krijg je bij aankoop van een drankje de vraag of je naar buiten gaat of binnen blijft. Blijf je binnen, dan krijg je je biertje in een glas. Waar kan dat nog?
Naast genoemde clubs proberen Henk en ik ook andere clubs te bezoeken in Duitsland. Zo waren we al bij SC Freiburg, VFB Stuttgart, 1. FC Kaiserslautern, VFL Osnabruck, TSG Hoffenheim, Eintracht Frankfurt, FC St. Pauli, FC Bayern München, Bayer Leverkusen, MSV Duisburg, Schalke 04, Preussen Munster, Adlers Mannheim, VFL Stars Bochum, Medi Bayreuth, ALBA Berlin, et cetera, et cetera. Het lijstje wordt de komende jaren hopelijk aangevuld.
Ook wandelen is een hobby van mij geworden. Heerlijk in de buitenlucht het hoofd leegmaken en daarnaast is het ook nog goed voor je gezondheid. Dat laatste geldt voor ons allemaal, dus ik kan iedereen aanraden om regelmatig te gaan wandelen. In de weekenden wandel ik veel met mijn vrouw en door de week pak ik ook dagelijks minimaal 10.000 stappen mee.
Dromen die er zijn stel ik niet meer uit, want morgen kan alles anders zijn. Mijn droom was ooit het stadion La Bombonera in Buenos Aires (Argentinië) bezoeken bij een thuiswedstrijd van Boca Juniors. Henk, Ate en ik hebben de knoop doorgehakt en hebben de reis naar Argentinië geboekt voor het voorjaar van 2025. We zien er naar uit en hopen te genieten van de unieke voetbalbeleving in dat Zuid-Amerikaanse land.
Ik ben dankbaar voor elke goede dag die ik heb en probeer daar van te genieten. Het gaat al ruim 3 jaar heel goed qua gezondheid en ik hoop dat dat nog jaren zo blijft. Dat is die ene wens!