Vorig jaar rond deze tijd, stond er in onze woonkamer zo’n groot bruin ziekenhuisbed. Papegaaitje erboven, afstandsbediening voor hoog en laag en ook alle delen van het matras konden in vele standen staan. De zorg in Nederland is zo goed, dat net als bij Bol.com gold: Vanavond besteld, morgen in huis.
Dit bed was nodig na een grote operatie bij de man des huizes. En wie hem een beetje kent, die man zit weinig stil, werkt hard, heeft vele vrijwillige bestuurstaken en is weinig thuis. Ons huis heeft hij dan ook met name gebouwd voor mij en de kinderen, zeg ik wel eens gekscherend. Gelukkig komt hij dan wel elke avond weer thuis om er in ieder geval te eten en te slapen. En als je dan noodgedwongen 4 weken lang rust moet houden en niet aan het werk kan, dan gebeurt het.
Want vakantie of niet, mijn man gaat altijd door. De mail blijft hij lezen, hij houdt zijn telefoon altijd bij zich en lost waar mogelijk de problemen vanaf het vakantieadres op. Hij heeft er ook een bloedhekel aan, als hij bijvoorbeeld van de mensen van de gemeente zo’n mailtje terugkrijgt: ‘Ik ben er even niet en ik zal uw mail dan ook niet lezen’.
Maar omdat het echt niet anders kon, ging de mail van het werk deze keer wel in ‘the out of office stand’. Voor diegene die daar niet mee bekend is; een out of office bericht is een automatisch antwoord dat verzonden wordt door je e-mail programma. Een medewerker kan zo’n bericht instellen als hij of zij (tijdelijk) niet aan het werk is.
Overgeleverd aan de professoren in het Martini, de zusters voor en na die tijd, kwam hij een dag later alweer thuis. Grote operatie maar kortdurende opname, want mantelzorg was geregeld. Ik werd verzocht zorgverlof aan te vragen en daar gingen we. Ik kon als verpleegkundige thuis aan de bak.
Terwijl hij een beetje naar ons balkenplafond lag te staren, probeerde ik alle zeilen bij te zetten in ons puberhuis. En her en der weer wat werk op afstand te doen. Want mijn Out of office kon deze weken niet aan. En als je 4 weken tot rust komt, dan ga je nadenken. Ten eerste belt hij maar eens met een binnenhuisarchitect, want die balken waar hij naar ligt te staren hebben een likje verf nodig na 20 jaar.
En welk likje moet daar dan op? En als je dan met de balken begint dan moet maar de hele woonkamer en misschien ook wel de keuken over de kop. Dus die mevrouw staat in week 3 op de stoep. Plannen worden besproken en de eerste tekeningen komen onze kant op. Prachtig hoor. Geen RAL 9010, maar iets met een mooie naam, dé kleur van 2023. Ik verheug me samen met de kinderen op een heerlijke grote hoekbank en warme vloerverwarming in de kamer.
Maar dan, week 4 van volledige rust na OK is aangebroken. De binnenhuisarchitect heeft het pand amper verlaten of hij komt met iets totaal anders op de proppen! Hij heeft er nog eens over nagedacht. Dat plan van die mooie kamer en keuken gaat even onderin de la. Het huis moet misschien toch nog versterkt worden dus kunnen we beter even wachten. Maar wat dan wel…..
Hij wil wat voor het dorp doen. ‘Nog meer?’ zeg ik verontwaardigd. ‘Je doet al zoveel’. ‘Nee, dit is een mooi plan. Voor ons en voor het dorp.’ ‘Oke, en wat dan?’ vraag ik zachtjes…. Ik denk dat ik hier in de straat weer een cafetaria wil laten terugkomen. Die is er niet meer en dat is voor het dorp niet goed. Er verdwijnt steeds meer en daar moeten we wat aan doen. Je kunt nergens meer even snel eten of een ijsje halen.
‘Ah, zeg ik’. En loop eerst maar even weg….. Sjonge, jonge. De één koopt een cabrio, een ander een boot, weer een ander zoekt een jonge blonde vrouw….en die van mij wil in z’n Midlife-crisis een cafetaria oprichten. Een paar slapeloze nachten volgen. Want dit heeft consequenties en financiële gevolgen.
Uiteindelijk zei ik: maak maar een goed plan, kijk wat de mogelijkheden zijn en of het financieel haalbaar is en kom dan maar weer bij me terug. En zo gebeurde het. De plannen zijn gemaakt, de bank ziet er heil in, de verbouwing is in volle gang. Nog even geduld en dan kunnen die frikandellen de pan in! Een nieuwe uitdaging, een mooie Challenge!