Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Grieko Maring, roepnaam Koos. Ik heb nog twee neven die met dezelfde namen rondlopen en ben volgens traditie vernoemd naar de vader van mijn moeder. Geboren op 3 februari 1951 in Huizinge. Afkomstig uit een gezin met vijf kinderen, ik ben als derde geboren. Mijn broers en zussen wonen allemaal nog in de provincie Groningen. Twee in Uithuizen, één in Westeremden en één in Bellingwolde. Mijn vader was vroeger boerenarbeider en werkte bij boer Heeres in Huizinge.
Ik heb tot mijn 24e in Huizinge gewoond en ben in 1975 naar de stad Groningen verhuisd. Na getrouwd te zijn, volgde in 1978 een terugkeer naar mijn roots toen we in Stedum gingen wonen. In 1985 volgde een verhuizing naar het Friese Burgum. Net als mijn huidige woonplaats Oentsjerk in de gemeente Tytsjerksteradeel gelegen. Een klein plaatsje met zo’n tweeduizend inwoners. We zijn in 1997 in Oentsjerk terechtgekomen en wonen daar al weer 27 jaar met veel plezier. De verhuizing naar Friesland was werkgerelateerd omdat mijn werkplek Leeuwarden werd in plaats van Groningen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1976 getrouwd met de oorspronkelijk uit het Friese Wartena afkomstige Janke Andringa die ik op het werk leerde kennen. Ons eerste kind Michiel, in 1979 geboren, heeft slechts één dag mogen leven. Daarover later meer. In 1981 kwam Ronald op de wereld. Hij woont in Berlikum en heeft drie kinderen van 17, 15 en 9 jaar oud. Dochter Krista is in 1983 geboren en woont in Breda.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Middelstum, heb ik drie jaar op de ULO in dezelfde plaats gezeten. Ik had geen flauw idee wat te worden maar was wel zo’n leerling die liever naar buiten keek dan dat hij zijn aandacht bij de leraar had. Na drie jaar ben ik op 15-jarige leeftijd en zonder diploma van school gegaan. Gelukkig heeft dat geen negatieve gevolgen voor mijn maatschappelijke carrière gehad. Later is het mij wel gelukt om op de Handelsavondschool in drie jaar tijd mijn middenstandsdiploma te halen.
Mijn eerste baantje was melker bij boer Heeres. Niet veel later zag ik in 1976 in de krant een vacature bij de Auto Onderlinge waar ze iemand voor de afdeling autoverzekeringen zochten. Ik besloot te solliciteren, werd aangenomen en ben er nooit meer weggegaan met een dienstverband van 48 jaar tot gevolg. Ik ging aanvankelijk in de Oude Boteringestraat in Groningen aan het werk, later verhuisde ik na de fusie met Ago mee naar de Praediniussingel. Later werd Ago, na een fusie met Ennia, Aegon en tegenwoordig is het onderdeel van ASR Verzekeringen.
Ik heb jarenlang op de schadeafdeling gewerkt waar ik schadecorrespondent was. Ik handelde dus administratief vele schadebehandelingen af. Toen deze afdeling naar Den Haag verhuisde, ben ik in Leeuwarden in de levensverzekeringen beland. We hebben het nu over het jaar 1985. Een stuk interessantere materie dan dat ik van te voren voor mogelijk had gehouden. Die overgang was in de beginjaren van deze eeuw. De diversiteit aan werkzaamheden werd nog breder toen de afdeling levensverzekeringen – onderdeel spaarbeleg – vanuit Nieuwegein naar Leeuwarden kwam.
Dat was in de tijd van de befaamde woekerpolissen. Ik heb ze nooit verkocht maar kwam wel bij de afhandeling van deze polissen terecht, bijvoorbeeld na het overlijden van één van onze verzekerden. Vaak kwam de melding na de registratie bij de gemeente al snel bij ons terecht en dan moest ik uitzoeken wie de begunstigen van het uit te keren bedrag waren. Een functie waar je het nodige empathische- en inlevingsvermogen voor nodig hebt waarbij soms de nodige emoties kunnen loskomen.
Zeker wanneer de begunstiging nog op naam stond van de ex-vrouw of man van de overledene met alle gevolgen van dien. Ik moest dan de eerste emoties opvangen en uitzoeken wie de erfgenamen waren. Vaak kreeg ik de mensen aan de andere kant van de lijn wel weer rustig. Dit werk heb ik tot mijn 63e mogen doen. In 2014 ben ik met vervroegd pensioen gegaan, een beslissing waar ik nooit spijt van heb gehad.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van verveling is gelukkig nooit sprake geweest. Onze volkstuin achter ons huis in Oentsjerk slokt nog steeds de nodige werkuren op en Janke en ik mogen graag op vakantie gaan waarbij we liefhebbers zijn van het campingleven. Eerst vaak in het buitenland maar de laatste jaren zijn we vooral in Nederland te vinden. We hebben onze camping nabij Emmen ingeruild voor een plek in het Friese Makkinga. Een prachtige plek want Makkinga behoort tot het Drents-Friese Wold. We staan op de lijst voor een vaste seizoensplek. Vorig jaar waren we nog op nummer 28 te vinden maar we zijn inmiddels doorgestegen naar plek 11.
Janke en ik zijn ook fanatieke bridgers en lid van twee verenigingen. We bridgen in Veenwoude en in Buitenpost. In Veenwoude ben ik zelfs secretaris geworden van de onlangs opgerichte vereniging die al wel jaren bestaat maar eerst onderdeel was van een stichting. We bridgen al twintig jaar maar de vraag is hoelang we het nog volhouden want er is helaas weinig aanwas.
De vereniging in Oentsjerk is vorig jaar ter ziele gegaan en die van Veenwouden heeft zo’n 56 leden. Buitenpost doet het met zijn 106 leden nog opvallend goed. Twee ochtenden in de week zijn we met het bridgegebeuren bezig. Ik ben ook een liefhebber van het saunabezoek en vorig jaar heb ik achter het huis een eigen sauna gebouwd waarin ik dagelijks overdag wel te vinden ben. Dat bevalt prima, het werkt voor mij heerlijk ontspannend, en is uiteindelijk een stuk goedkoper dan vaak naar de sauna gaan.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit uw leven?
Wat betreft de hoogte- en dieptepunten uit mijn leven, kom ik uit bij de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. Het krijgen van kinderen was voor ons geen vanzelfsprekend iets. Alvorens Michiel zich aandiende, had Janke helaas al een aantal miskramen ondergaan. Het feit dat Michiel uiteindelijk maar één dag geleefd heeft, was natuurlijk een traumatische gebeurtenis die een grote impact op ons leven had.
In die tijd ondergingen meer pasgeboren baby’s uit onze omgeving, we woonden destijds in Stedum, hetzelfde wrange lot. Bewijzen kunnen we het natuurlijk niet maar het idee dat de uitstoot van bepaalde giftige stoffen op het chemiepark in Delfzijl de oorzaak van het overlijden van onze eerste zoon is geweest, heeft ons nooit losgelaten.
Gelukkig ging het bij de geboorte van Ronald en Krista en de kleinkinderen allemaal wel goed, dat zijn vervolgens zeker grote hoogtepunten.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Omdat het net carnaval geweest is, schiet mij nog een bijzonder verhaal vanuit het begin van mijn verzekeringstijd te binnen. Ik was destijds bij een schade-afhandelingsbedrijf in Brabant of Limburg die ook een eigen kleine spuitafdeling had. Wat mij direct opviel was het grote aantal gespoten schoenen, in allerlei vrolijke kleurtjes, die in de werkplaats stonden opgesteld. Allemaal afkomstig van de inwoners van het dorp die ze gespoten en al tijdens carnaval droegen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Mijn vrouw heeft neven en een nicht in Nieuw-Zeeland wonen. We hebben wel eens gezegd dat we ooit nog eens naar dit van horen zeggen prachtige land toe willen gaan maar ik ben bang dat het er van mijn kant nooit van komt.
Drie jaar geleden zijn we naar IJsland gevlogen en die vliegreis van een kleine drie uur vond ik al lang zat. Hoewel het wel een prachtig land is om te bezoeken. We zaten in het gedeelte waar nu de vulkaanuitbarstingen zijn. Maar wat betreft Nieuw-Zeeland, ik zie enorm op om meer dan 20 uren stil in een vliegtuig te moeten zitten met een zeer beperkte ruimte.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Toen ik de leerboeken van onze kinderen eens inkeek, had ik wel zoiets van ‘misschien had ik toch eerst mijn school af moeten maken alvorens aan het werk te gaan’. Maar om dat als spijt te benoemen, dat gaat misschien wel te ver. En uiteindelijk ben ik goed terechtgekomen en ik heb verder niets te klagen hoor.
Alhoewel de mankementen bij het klimmen der jaren wel wat toenemen. Wat ik bij de dieptepunten nog vergeten ben om te benoemen is dat bij Janke twee keer de diagnose kanker gesteld is. Dat was zeker een zorgelijke tijd maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik heb altijd een hekel aan cijfers gehad maar ga in dit geval wel voor een ruime voldoende.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik vind één ding heel belangrijk om bij deze vraag te benoemen en dat is dat ik vind dat mensen meer respect voor elkaar moeten hebben. De hele wereld staat in brand en eigenlijk is dat nooit anders geweest. En de meeste oorlogen ontstaan door het geloof. Van oorsprong afkomstig uit een gereformeerd gezin is dat iets waar ik wel moeite mee heb.
Ik kon er vroeger al slecht tegen dat er door veel boeren uit onze omgeving destijds neergekeken werd op hun personeel. Die moesten tijdens de schaft bijvoorbeeld hun brood opeten bij de koeien op stal. Dat is toch eigenlijk niet te geloven, als je er nu nog eens over nadenkt. Het standsverschil is in de huidige tijd gelukkig een stuk minder geworden.