Het is de maandagmorgen na een intensief trainingskamp op Schier wanneer ik rond negen uur aan dit verhaaltje begin. Een uurtje later dan de vaste lezer gewend is inderdaad maar dat komt door de geniale tip van een medekamper die opmerkte dat ik beter voor dan achter de computer plaats kan gaan nemen voor het betere schrijfwerk. En verrek, hij heeft gelijk want er gaat een nieuwe wereld voor mij open. Ik zie nu direct wat ik intik en het typen gaat een stuk makkelijker.
Na ook nog eens alle namen van de deelnemers door het AI-program gegooid te hebben inclusief de treffers Schiermonnikoog, trainingskamp en It Aude Kolonyhus en voila, onderstaand verhaal openbaarde zich ter plekke. Echt, er komt een tijd waarin ik mijn werk in één dag kan doen.
It Aude Kolonyhus
Maar eerst maar eens terug naar de oorsprong van de titel. Daarvoor neem ik u mee terug naar een Schieruitstapje in 2003. Toen was ik daar met de enige vrouwelijke sponsor van ons team, haar partner – berucht van zijn lange rushes langs de rechterflank en dito luide roep om de bal -, onze wasman plus mijn postuum geëerde voorgangster en een van de beste spitsen die onze VV gekend heeft. Met hem ging ik die zaterdag nog op en neer naar Middelstum om ons vlaggenschip voor de voorlopig laatste keer kampioen te zien worden. Verheugd constateerden wij als kampers zaterdag dat het eerste na een 1-0 overwinning op Poolster in ons jubileumjaar de ranglijst aanvoert. Het zou toch niet na dik twintig jaar….
Maar terug naar 2003. Om op de laatste maandag de tijd wat te doden alvorens de boot terug te nemen, togen wij die middag naar het Rariteitenkabinet dat zich destijds halverwege de Badweg richting strand bevond. We beleefden daar vervolgens een genoeglijk uurtje en vergaapten ons aan een reeks absurdistische voorwerpen die daar op het oog zonder enige samenhang in de nodige vertrekken waren uitgestald. Maar juist dat geheel vormde een perfecte weerspiegeling van wat Moeder Aarde in haar 21 eeuwen heeft voortgebracht.
Het bruggetje naar Middelstum 4 is vervolgens snel gemaakt. Het Rariteitenkabinet heet tegenwoordig It Aude Kolonyhus. Een soort van kuuroord waar vroeger onrustige en overprikkelde jongemannen tot rust konden komen. Een perfecte plek derhalve voor ons en al lopend om het gebouw en in ons onderkomen ‘Jouke’ zag ik vervolgens tal van voorwerpen terug die mij destijds zo aanspraken. De prachtige toon die de muziek maakt was op vrijdagmiddag reeds gezet.
Sparplundering en ketonenverbranding
Zo rond klokslag half vier was de helft van de deelnemende selectie en een kwart van onze complete selectie van Middelstum 4 present. En dat in het bewogen seizoen 2023-2024 waarin het vierde bijna ter ziele dreigde te gaan. Het is dat de mannen van het derde tot de conclusie kwamen dat de mannen van het vierde in een klasse hoger nog minder te zoeken hebben dan in de absolute kelderklasse, anders waren we nu opgeheven geweest. Maar die opheffingswonden van het derde moeten nog wel even geheeld worden want van de oorspronkelijk groep van Middelstum 3 zijn op dit kamp slechts drie spelers present die een rijk verleden hebben in dat befaamde elftal.
Wel bevinden zich in het gemêleerd gezelschap twee debutanten die, geprikkeld door al die roemruchte verhalen, zich later op de dag verwachtingsvol melden. Met de een deel ik de klaverjaspassie en hiermee konden de nodige winnende boompjes worden gelegd. En met de ander werd in de diepe zaterdagnacht oeverloos gekwalmd over gevoelens die toch maar vooral geuit moeten worden en vetverbranding in de ketonenschaal of iets in die strekking. Waardevolle aanvullingen derhalve.
Maar eerst maar even weer terug naar de vrijdagmiddag. Want na de eerste installatie moesten er boodschappen gehaald worden. En terwijl groep 1 de plaatselijke Spar leeg trok, begon groep 2 aan de eerste boom waarbij ze vaak wreed gestoord werden met prangende telefoonvragen over wat er allemaal wel niet in het etablissement voorhanden was. Gelukkig was daar rond vieren een volle proviandkast en werden de eerste groene registers vol verwachting opengetrokken. Een stevig bodempje werd vervolgens gelegd om voorbereid te zijn op het vocaal geweld wat groep 2 rond 19.30 uur in de strijd zou gooien.
(De)Toxing Time en/in de jacuzzi
Een half uur later reeds deden achttien mannen in de Tox een dappere poging om een evenwichtige sportmaaltijd samen te stellen. Daarbij een stevige basis leggend voor een lange nacht. De DJ van vorig jaar draaide er nog steeds en was nog niets van zijn onvoorspelbaarheid en grilligheid verloren. Maar daar lieten de meesten van ons zich niet door afschrikken en tijdens sommige nummers lukte het zelfs om aansluiting te vinden bij een groep jonge vrouwelijke medici in opleiding. Wat een prachtige synergie inderdaad.
Genoeg voer dus om in ons rustoord in een heuse jacuzzi nog even over na te praten. Ja, u leest het goed! Wij werden tijdens deze editie zelfs vergast met een bruisend borrelend bad vol met warm water. In wisselende samenstellingen werd vervolgens dag 1 nog even tot in den treure nabesproken. En uiteraard kon er vooruitgeblikt worden op dag 2 met alle uitdagingen van dien.
Waar sta je nu en waar wil je heen?
Een lange wandeling maken bijvoorbeeld waarin ook een stukje strand niet geschuwd werd waarbij de rode vuurtoren natuurlijk als perfect baken diende. Tal van prangende levensvragen passeerden de menu. ‘Waar sta je nu, waar wil je heen en hoe kom je daar?’ Kortom, ‘Is dit alles?’ Zware kost voor menig wandelaar waarbij de moed gelukkig tot zover bekend niet in de bekende schoenen zakte. Hopelijk ook niet in de keeperhandschoenen van Mense.
It Aude Kolonyhus lieten we nog even rechts liggen want er werd eerst koers gezet naar het stadion van vv De Monnik. Op het gesloten complex was echter geen enkel teken van leven te bespeuren en even dreigde de training in de kom van een diepgelegen duinpan in de soep te lopen. Maar gelukkig werd na enig intensief telefoonwerk niet veel later de sleutels van het sportcomplex op ons complex afgeleverd.
Een pittig traininkje
Niets stond vervolgens een stevige training meer in de weg. Waarbij onze jeugdcoördinator de partijen zo ingedeeld had dat het minder getalenteerde team een mannetje meer tot zijn beschikking had. Toen dat team vervolgens te hard wegliep, vond een spelersruil plaats waardoor de sterken dusdanig op stoom geraakten dat een hernieuwde spelerswissel vervolgens weinig soelaas meer bood. Her en der liepen de gemoederen reeds stevig op maar gelukkig was daar onze Enventieve sponsor met een boodschappentas vol met bierblikjes. Gebroederlijk rookten we vervolgens onder het genot van en met uitzicht op de witte vuurtoren de bekende vredespijp.
Terug op ons vertrouwd complex, werden vervolgens de kaarten geschud voor de nacht der nachten die voor de een niet lang genoeg kon duren en bij de ander als de bekende nachtkaars uit zou gaan. Tussendoor werd de kiem gelegd voor een onvergetelijke jubileumact vol met pakkende oneliners en gierende gitaarsolo’s waarna we ons nog een keer gezamenlijk verzamelden in restaurant Wantij.
Graag had ik u als lezer deelgenoot gemaakt van de inhoud van enige boeiende gesprekken die zich aan twee lange stamtafels onder het genot van rijk vloeiend gerstenat ontsponnen. Maar deze moet ik helaas onder de codenaam Bloemschikken met Bert stevig censureren. Want wat er allemaal wel niet achter de betaalknop te zien en te horen was, daar lusten zelfs op de maandagmorgen de honden nog geen brood van. Ach ja, oude jongens krentenbrood zal ik maar zeggen.
De heilige Sint Egbert en Abeltje
Gelukkig was daar in It Aude Beuthus een heus biljarttoernooi en volgde in de Tox het weerzien met de grillige DJ. Pedaalemmer had hier middels een van te voren samengestelde playlist een probaat medicijn op gevonden en daar kon zelfs tien euro voor een nummertje van Helene Fischer aanvankelijk geen verandering in brengen.
Pedaalemmer poserend naast onze Kwast.
En zo vond de een zijn Waterloo in de Tox, de ander in de drank, een derde in de jacuzzi en de Prikke(le)nde Zeur in de hilarische Funniest Home Videos. Gelukkig lukte het iedereen uiteindelijk, na eerst nog even een lekker stukje opgewarmde pizza uit de vuilnisbak gehaald te hebben, om zijn, haar of hen slaapplek te vinden en volgde een zodanige kakofonie van snurkgeluiden dat voor het voortbestaan van de bossen op Schier werd gevreesd.
En toen was het al weer zondagmorgen. De voorlaatste proviandvoorraden werden geplunderd, de laatste wandelmeters gemaakt. De toko werd in zo’n desolate staat achtergelaten dat zelfs onze heilige Sint Egbert zich hierin terug kon vinden en toen de zondag uiteindelijk in de maandag over dreigde te gaan was daar de verheugende mededeling dat ons aller Abeltje opnieuw vader geworden is van een gezonde dochter. Die kan dus volgend jaar met een gerust hart de voorzitter weer helpen met de voorbereidingen van een nieuw kamp.
Misschien keren we dan wel als Middelstum drie terug in It Aude Kolonyhus. Een welverdiende promotie op onze oude dag. Waar zo’n kuuroord wel niet goed voor is. Alle aanwezigen inclusief organiserend kader, hartelijk dank voor ieders inbreng! Een rariteitenkabinet vol met absurdistische individuen maar als geheel een ongeëvenaard in elkaar vloeiend gezelschap waar je het prima drie zware trainingsdagen zonder al te zware kater mee vol kunt houden. Daar kon zelfs de Spiced Bacardi van Keessie geen verandering in brengen….