Vorige week stuurde een opdrachtgever mij terug naar de plek waar mijn prilste jeugdherinneringen liggen. Ik belde namelijk aan bij het huis waar ik vroeger naar de kleuterschool ging. De vrouw des huizes hoorde raar op toen ik de woonkamer binnenkwam en zei: ‘Kijk, daar stond ik vroeger voor straf in de hoek!’. Dat is toch eigenlijk wel jammer, dat mijn eerste herinneringen aan school een tranendal vertegenwoordigen.
Ik ging dus dankzij het onderdeel Klantverhalen 46, 47 jaar terug in de tijd. Ik was 4 jaar toen ik naar de kleuterschool ging. En toen moeders de vrouw mij alleen achterliet en weer terug naar Westerwijtwerd fietste, kwamen daar de eerste waterlanders. Ik had destijds duidelijk even wat tijd nodig om onder haar vleugels vandaan te komen.
Gelukkig hoefde ik dat eerste jaar niet direct voor straf in de hoek te staan. Dan had ik wellicht een schooltrauma voor het leven opgelopen. Maar in het tweede jaar had ik niet gehoord, echt niet, dat juf Trieneke van der Ploeg gezegd had dat we niet zonder jas naar buiten mochten. En dus moest ik voor straf in de hoek staan toen we terugkeerden in de klas. En dat vond ik zo onrechtvaardig dat ik het op het brullen zette. Naamgenoot Ina leek minder van slag. Zij ging rustig op het strafbankje in de gang zitten.
Toen ik juf Trieneke jaren later in Vita Nova per toeval tegenkwam, heb ik haar nog wel even verteld hoe ik er over dacht. Zij had wel door dat het diep zat. Maar verder gaan mijn herinneringen eigenlijk niet. Toen mijn gastheer het over een fonteintje had daar waar nu de gang zit tijdens de rondleiding, was daar nog wel een aha-erlebnis. Hetzelfde gold toen hij over de zandbak buiten begon, daar waar nu zijn uitgebreide tuin opgetrokken is. Man, dat was ook zo dat die er zat.
Eigenlijk moet ik in aanloop naar Koning Winter dit verhaal doortrekken met allerlei winternostalgie. Maar ik had het zweet bijna op de pokkel staan vanmorgen toen ik terugkeerde van mijn rondje met Zhiva, zo warm is het voor de tijd van het jaar. Hoe anders was dat tijdens mijn eerste jaar op de lagere school. Ook daaraan heb ik weinig actieve herinneringen meer maar ik weet nog wel dat in 1979 de sneeuwbulten tot boven de dakgoot reikten van ons voormalig winkeltje en dat er van naar school gaan niet veel terecht kwam. Dat waren nog eens winters.
Een heroïsch schaatsverhaal zou het nu ook goed doen toch? Helaas kan ik u als lezers ook hierin niet verder helpen want ik was nooit zo’n winterman. Met de fiets over de MAVO-gracht scheuren en dan op goed geluk met een been aan de grond, of op het ijs zogezegd, door de bocht glijden, dat was het wel. Levensgevaarlijk toch eigenlijk als je er zo over nadenkt al zag je dat gevaar destijds niet zo.
‘I’m dreaming of a white Christmas’, een van de ultieme kerstnummers die door Sky Radio eruit gebraakt wordt op het moment van schrijven. Ik gebruik deze zender deze dagen vooral in de vroege ochtenduren om alvast een beetje in de kerststemming te komen. Later op de dag klik ik snel door naar de beste hits uit the eighties want dan heb ik mijn kerstplezier eerst wel weer gehad.
U merkt het dat ik al schrijvend weer in het heden teruggekeerd ben. Met als heuglijk feit dat we deze week de kortste dag al weer gaan beleven. Maar het is ook de week van de wortelkanaalbehandeling en daar heb ik uiteraard minder zin in. Zhiva had vorige week ook niet haar beste week. Ze ligt nu met haar speciale kap op beneden op een kleedje ter voorkoming dat ze haar wond openhaalt. Want van kleine Siepies, daar gaat het als het goed is niet meer van komen.
Maar wat was ze zielig afgelopen weekend. Dicht tegen vooral de vrouw aankruipend gaf ze aan dat een en ander haar niet in de koude vacht was gaan zitten. Ik heb de vrijdagmiddag ook maar grotendeels gebruikt om haar gezelschap te houden. Want toen ik terugkwam van boven had ze haar ontlasting maar zo laten lopen en daar werd Bertje niet vrolijk van.
Maar zo te zien is de operatie goed gelukt want onze trouwe viervoeter komt al wandelend steeds meer tot leven. Dat is een mooi moment om richting het eind te schrijven van deze zoveelste blog van het jaar. Verrek, dit is inderdaad al weer de laatste. Natuurlijk kan ik nog zoveel schrijven over dit zeer woelige jaar waarin ik zoveel indrukken opgedaan heb. Ook zakelijk gezien. Maar die verhalen kan ik ook prima bewaren voor de eerste week van 2024.
Rest mij nog om u van harte te bedanken voor het lezen van al mijn verhalen. Want, en dat mag ik al wel verklappen, het aantal websiteviews ligt nu al behoorlijk hoger dan geheel vorig jaar. En we hebben nog een dikke week natuurlijk om fraaie records scherper te stellen. Maar voor nu prachtige en gezellige dagen toegewenst met elkaar, voor zover mogelijk. Op naar 2024 met alle uitdagingen van dien. Velen hopen vast op een beter jaar. Maar dat hebben we gelukkig niet zelf in de hand. Geniet van elkaar waar mogelijk en kruip dicht tegen elkaar aan de komende dagen….