Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Renier Matthijs is ook mijn volledige naam. Ik ben op 31 december 1959 geboren in Stadskanaal. Ik heb nog een jongere broer, hij is 62 jaar en woont een stukje verderop. Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader was oorspronkelijk autospuiter ‘op Meij’ en is naar Stadskanaal verhuisd om daar als autospuiter verder te gaan. Toen wij hierheen verhuisden, heeft hij ook nog een tijdje bij Veeno Fietsenhandel gewerkt. Mijn moeder regelde het huishouden en maakte schoon op het gemeentehuis. Ze ging tijdens raadsvergaderingen ook wel rond met de koffie. Mijn vader is inmiddels overleden, moeke woont in verzorgingstehuis Alegunda in Bedum.
Ik was zelf een half jaar toen we van Stadskanaal naar Bedum verhuisden. Ik heb in mijn jonge jaren aan de Noordwolderweg en de Herestreek gewoond. De langste tijd bracht ik echter in de Almastraat door. Toen ik uit huis ging, kwam ik in de Folkerdastraat te wonen. En inmiddels woon ik al weer twintig jaar met veel plezier in de Ludgerstraat. Een rustig straatje met de nodige tuinoppervlakte om het huis.
Wat is uw burgerlijke staat?
Na twaalf jaar getrouwd te zijn geweest, ga ik al weer lange tijd als single door het leven. Daar heb ik op zich niet zoveel problemen mee. Door de week ben ik aan het werk en in het weekend zoek ik de gezelligheid wel op. Daarbij had en heb ik de afgelopen jaren de zorg voor mijn twee zoons.
Danny is met zijn 26 jaar de oudste en woont tegenwoordig samen met zijn vriendin in Leens waar hij een huis gekocht heeft. Hij werkt bij Aviko, voormalig Rixona, in Warffum waar hij de waterzuivering beheert. Eric is 21 en woont nog thuis. Hij is werkzaam bij de Golden Raand en is 2 dagen bij de Koffieleut aan het werk, 1 dag in het hertenkamp en hij zit nog een dag in het tuinbeheer.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school, ben ik naar de MAVO in Bedum gegaan. Ik wist niet goed wat te worden maar moest toch een keuze maken en ging voor de rechtenopleiding op de MEAO. Dat was het niet voor mij en dus hield ik het al vrij snel voor gezien. Mijn vader werkte inmiddels bij Philips aan de Europaweg in Groningen en hij gaf te kennen dat ze daar nog mensen zochten.
En zo heb ik donderdag een brief verstuurd en vervolgens kon ik de maandag erop reeds als productiemedewerker aan het werk op de afdeling waar de koffiezetapparaten in elkaar werden gezet. Een mooie en gezellige tijd, we maakten onderling de nodige lol. Het was in de tijd dat er honderden mensen voor Philips werkten die ’s morgens met bussen tegelijk op het werk arriveerden.
Lang ben ik niet productiemedewerker geweest want ik kon al vrij snel richting kantoor waar ik telexist werd. Ik typte de brieven van hogerhand uit en zorgde dat ze vervolgens per telex naar bijvoorbeeld de vestigingen in Hamburg en Singapore verstuurd werden. Al met al heb ik negen jaar voor Philips gewerkt en toen werd de vestiging in Groningen gesloten. Maar niet te lang getreurd, ik kon in Bedum bij Sperwer als magazijnmedewerker aan het werk. Daar heb ik zeven jaar in de levensmiddelenverwerking gezeten qua orderpicken.
Toen deze vestiging ook dicht ging, heb ik via uitzendbureaus enige jaren allerlei verschillende werkzaamheden uitgeoefend. Zo werkte ik voor Rixona in Warffum en patatfabriek Lamb Western in de Eemshaven. En ik ben een tijdje voor de oude gemeente Bedum werkzaam geweest als stratenmaker, hovenier en vuilnisophaler. Vervolgens werd ik postbode in de tijd dat je in de vroege ochtend de post eerst zelf nog moest sorteren.
Tijdens een van mijn rondes werd ik echter gebeld door een medewerker van het UMCG met de vraag of ik bij ze wilde komen werken in het magazijn. Een van de medewerkers had een hernia en moest tijdelijk vervangen worden. Geen flauw idee hoe ze aan mijn naam gekomen zijn, ik vermoed dat ze een tip gekregen hebben van iemand uit Bedum die er in die tijd ook werkte. Afijn, de dag erop ging ik op sollicitatiegesprek en ik kreeg direct een jaarcontract aangeboden dat later omgezet werd in een vast contract.
Ik kwam in het magazijn aan de Oosterhamrikkade te werken. Het UMCG ontpopte zich al snel tot een goede werkgever waar ik al met al 26 jaar voor werk. Inmiddels in het magazijn dat naast de Makro gevestigd is. Een groot pand bestaande uit drie verdiepingen. Alles wat nodig is voor het dagelijks gebruik in het ziekenhuis komt hier met grote vrachtwagens binnen. Denk aan sondevoeding, spuitjes, verbandmiddelen maar ook allerlei jammetjes en andere broodwaren.
Wij zorgen ervoor dat de juiste hoeveelheden met meerdere kleinere vrachtwagens van bijvoorbeeld DHL naar de verschillende instellingen vervoerd worden. Ik werk dus nog steeds voor de UMCG maar heb bijvoorbeeld ook de zorg voor de bestellingen die naar het Martiniziekenhuis gaan. We werken daar met zo’n vijftig medewerkers in het gebouw. Een gezellig team waarin ik de rol van facilitair medewerker vervul. Ik heb er jarenlang met veel plezier gewerkt maar zwaai aan het eind van het jaar toch af.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Omdat ik dit jaar nog 64 word, kan ik namelijk gebruik maken van de Regeling Zware Beroepen waardoor ik er drie jaar eerder uit kan. Die regeling is nog niet eens zo lang geleden in het CAO opgenomen en ik voldoe aan alle criteria. Dat heeft trouwens niets met het werkplezier te maken hoor, dat ik eerder stop. Te vaak heb ik collega’s gezien die op het eind allerlei mankementen hadden en dat wil ik zien te voorkomen. Financieel laat ik wel een behoorlijke veer maar dat heb ik er wel voor over. Ik wil graag nog een beetje genieten en leuke dingen gaan doen.
Sowieso heb ik eerst in en om het huis nog wel de nodige klusjes af te werken. En ik heb een mountainbike gekocht waar ik afgelopen jaar al de nodige kilometers op heb weggefietst in de omgeving. Geen flauw idee wat er verder allemaal op mijn pad komt, dat moet ik nog uitzoeken. Maar de vrijheid en geen verplichtingen meer hebben, dat idee trekt mij wel aan.
In het verleden heb ik het nodige vrijwilligerswerk gedaan bij de club die nu als sv Bedum door het leven gaat. Denk aan het drukken en rondbrengen van ons clubblad, kalklijnen trekken en meehelpen met de inzameling van oud-papier. Ook wanneer ik niet ingeroosterd was, liep ik mee. Daar zorgde voorzitter Stoffer Kersaan vroeger wel voor, die plukte je gewoon vanuit huis mee.
Tegenwoordig ben ik toeschouwer en vaste stamgast in de kantine. We bespreken de wedstrijden na en lossen op onze manier de wereldproblematiek op. Al met al ben ik 54 jaar lid van de club en ik heb het vrij lang volgehouden in eerst sv Bedum 8 en later 45+. Ik moet nog een nieuwe sportieve uitdaging zien te vinden want bij het UMCG loop ik zo’n 25.000 stappen op een dag en veelal trap op, trap af. Misschien is een sportschool wel wat voor mij al moet ik daar nu nog niet aan denken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Vader worden, dat steekt er met kop en schouders bovenuit. Wat was het een spannende tijd want Danny is 7 weken te vroeg geboren. Wat was hij toen nog een klein mannetje. En dat terwijl hij nu een forse kerel is. Ik was maar wat blij dat ik hem gezond en wel mee naar huis mocht nemen.
En de dieptepunten?
Mijn scheiding en alle (financiële) rompslomp dat hier achterweg kwam. Een dramatische tijd wat ik nooit meer mee wil maken. Voor die tijd was ik nog nooit bij een rechtbank geweest. Zo had je een gezin en zo was je alleen en dat met een hamerslag.
En het overlijden van mijn vader op 84-jarige leeftijd beschouw ik ook als een dieptepunt. Pa had kanker maar na een operatie van 17 uur leek het allemaal weer de goede kant op te gaan. Maar toen kwam de kanker terug en ging zijn gezondheidstoestand snel bergafwaarts.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb met het voetballen prachtige tijden beleefd. Zeker in de tijd dat ik nog bij sv Bedum 8 speelde. ‘Ik mocht geern teg’n die voetballen, soms waarn we meer aan ’t kwalmen dan dat we met het spel bezig waren’. De uitwedstrijden tegen sv Onderdendam, waar we op de fiets heengingen, en de toernooien bij Noordwolde waren ook altijd hoogtepunten. Kampioen zijn we echter nooit geworden, dat gebeurde later wel met ons 45+ team.
Wat ook altijd mooi was, waren de wedstrijden tegen sv De Monnik op Schiermonnikoog. Vaak knoopten we er nog een soort van trainingskamp aan vast. De laatste goal die ik gemaakt heb, was ook tegen hen. Fotograaf Henk Huitsing stond toevallig langs de kant en die maakte op dat moment toevallig net een foto. Die heeft de Ommelander zelfs nog gehaald. Nee, ik kijk met heel veel plezier terug op mijn voetbaltijd.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bücketlist en ben ook geen vakantieman. Ik blijf tegenwoordig liever thuis. Genieten van mijn vrije tijd en gaan voor nog een paar gezonde jaren, daar kijk ik naar uit. De gedachte een achtcilinder aan te schaffen, een Ford Mustang bijvoorbeeld, speelt af en toe nog wel eens op. Maar die krengen zijn prijzig hoor, ik weet niet of hem dat wordt.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Spiet? Ik heb in mijn leven de nodige levenservaring opgedaan en ben in bepaalde zaken ook wel heel voorzichtig geworden. Maar dat zijn allemaal wijze levenslessen geweest. Al doende leert men.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat moet zeker een ruime voldoende zijn, noteer maar een 8. Wij hadden het vroeger thuis niet breed maar ik ben nooit tekort gekomen, daar zorgden mijn ouders wel voor. Ik had de vrijheid om te doen en te laten wat ik wilde.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Geniet zo veel als het kan van het leven. Een paar van mijn kameraden liggen al op het kerkhof. Het leven kan maar zo gebeurd zijn, hoe oud of jong je ook bent. Ik vond het gezellig dat je er was en zie de uitwerking wel verschijnen.