Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Tegenover je zit Wim Pieterman en ik ben op 22 mei 1960 geboren aan de Jacob Wiersumstraat in Uithuizen. Ik ben een nakomertje en mijn twee oudere zussen zijn uitgevlogen naar Varsseveld in Gelderland en ’t Haantje in Drenthe. Mijn vader had een eigen timmerbedrijf in ’t Lage van de Weg waar mijn opa ooit mee is begonnen. Mijn opa was trouwens ook van het uitvinden en uitvogelen, net als ik.
Toen ik twee jaar was, verhuisde het gezin Pieterman naar de M.J. Bultenastraat in Uithuizen. Zelf ben ik op 21e jarige leeftijd bij Hilda ingetrokken die destijds aan de Schoolstraat in Usquert woonde. En in 1987 hebben we dit huis aan de Zijlsterweg in Usquert gekocht waar we nog steeds met veel plezier wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1990 getrouwd met de twee jaar jongere Hilda Hemmes die ik via haar moeder leerde kennen. Ik kende beide ouders wel en toen haar vader overleed, kwam ik daarna in contact met haar moeder haar nieuwe partner die dezelfde hobby had als ik. Daardoor kwam ik ook wel bij Hilda thuis en van het een kwam het ander.
Samen hebben we twee dochters gekregen. In 1992 werd Saskia geboren. Zij woont nu nog met haar partner Patrick van Dijk in Warffum maar ze hebben een huis aan de Wadwerderweg in Usquert gekocht die ze aan het verbouwen zijn. In 1996 kwam Annika op de wereld. Zij woont nog gezellig thuis. Patrick en Saskia hebben twee zoons. Noud is gisteren net 5 geworden en Lukas is nog geen half jaar oud. Dat maakt ons dus de trotse opa en oma van twee kleinzoons.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Uithuizen ben ik eerst een jaar naar de MAVO gegaan. Daar bleek al snel dat ik nog te speels was en daarbij wilde ik ook liever naar de LTS in Uithuizen. Daar koos ik voor de motorvoertuigentechniek. Ik wist nog niet precies wat te worden maar in dat pakket werd ook aandacht besteed aan de elektronica en dat vak had mijn grote interesse. Tot verbazing van mijn ouders hoorde ik tot de hoogvliegers van die richting.
Op mijn 18e heb ik mijn diploma gehaald en ik wilde graag naar de MTS. Dat werd mij echter afgeraden omdat je daar ook les kreeg in bijvoorbeeld wiskunde en dat lag mij niet echt. De streekschool leek mij een goed alternatief maar daar ben ik na één jaar mee gestopt. ‘Wanneer gaan we nu eens iets anders doen dan draden trekken?’, zo riep ik na driekwart jaar in de klas. ‘Dan had je maar niet voor de elektrotechnische richting moeten kiezen’, was het antwoord. Ik bleek dus helemaal geen elektronicaopleiding te volgen en wilde aan het werk.
Dat werd mij binnen een week aangeboden op een zondagavond in de Partybar. Uitbater Gerrie van der Molen werkte ook voor zijn vader, Zonwering van der Molen in Garmerwolde, en zij zochten nog een nieuwe medewerker. Toen ik de dag erna met zijn vader in gesprek ging, kreeg ik direct een vast contract aangeboden.
Ik heb er al met al twee jaar gewerkt. Toen ik door een motorongeval in het ziekenhuis belandde, waar ik lange tijd gelegen heb, kwam Van der Molen langs met de mededeling dat het slecht met het bedrijf ging en er geen werk meer voor mij was. Daar was mijn vader maar wat blij mee want ik werkte bijvoorbeeld in gondels aan gebouwen van zo’n negentig meter hoog waar het lang niet altijd echt veilig aan toeging.
Ook mijn kameraad Willie Ammeraal kwam in die tijd thuis te zitten en we zijn toen samen begonnen met het maken van hoogfrequente elektronica die we vervolgens via het plaatsen van advertenties in de krant verkochten. Later deden we ook zaken met een winkel in de stad Groningen. Dat veranderde toen ik gebeld werd door iemand die zich voordeed als een medewerker van het Academisch Ziekenhuis in Utrecht en die geïnteresseerd was in ons apparatuur. ‘Wat een lulverhaal’, dacht ik en hing op.
Niet veel later kwam mijn moeder bij ons met het verhaal dat het om iemand van de afdeling research en development ging die ons apparatuur in wilde zetten voor kankeronderzoek. De volgende dag al kwam hij met de trein langs om uit te leggen wat de bedoeling was en met de vraag wat één zo’n apparaat bij ons zou gaan kosten. ‘Zeven a achtduizend gulden’, antwoordde ik en hiervoor hebben we eerst één apparaat gemaakt en later nog zeven.
Hij mocht echter niet apparatuur van particulieren kopen en zodoende schreven Willie en ik, we noemden ons eerst P(ieterman) &A(mmeraal) Elektronics, ons begin jaren tachtig in als Patronix bij de Kamer van Koophandel. Toen we deze deal succesvol hadden afgerond, meldde in 1983 Grieco Bos uit Garsthuizen zich met de vraag of wij ook omvormers voor vrachtwagens verkochten. In die tijd kwamen de 27 mc-bakjes en een koelkastje in de vrachtwagen net opzetten.
We hebben toen een voedingsmodule ontwikkeld die zo in de smaak viel dat hij er direct 60 van wilde hebben. Dat gaat mooi, dachten wij, en we gingen ook met onze module adverteren in de Truckstar. Dat bracht ons weer in contact met ene Frans Brouwer van de Firma Vabro uit Almere en daarvoor maakten we eerst honderd en later zelfs zo’n duizend omvormers per maand. In 1984 kwam ook Hans Westerbrink bij ons werken. Zelf ben ik in 1987 als eigenaar uit de firma gestapt, maar als ontwikkelaar en verkoper voor ze blijven werken.
In 1992 is de firma verkocht aan Vabro BV in Almere wat ook onze eerste grote klant was. We verhuisden naar de Borgstraat in een groter pand om verder te gaan met het ontwikkelen van allerlei producten. Toen het minder ging met de firma Vabro heeft de heer Brouwer, die inmiddels het bedrijf Vabro een aantal jaren daarvoor had doorverkocht, er voor gezorgd dat ons bedrijf werd overgenomen en in 2000 zijn we onder de huidige naam Arft verder gegaan met het ontwikkelen en produceren van allerlei apparatuur vanuit het oude schoolgebouw aan de Ausmaweg.
Brouwer stelde Hans Westerbrink en mij aan als aangestelde directeurs met daarbij de mededeling dat wij in 2007 de kans zouden krijgen om het bedrijf over te nemen. Zelf woonde hij destijds al in Spanje. Hij hield woord en sinds 2007 zijn Hans en ik dus de eigenaars van Advanced RF Technology in Uithuizen. Het ontwikkelen en produceren van omvormers binnen ons bedrijf met tien medewerkers is nog steeds onze ‘core-business’ maar daarbij hebben we ook tal van andere apparatuur ontwikkeld.
In 2012 ben ik aan huis begonnen met Pieterman Metaaldetectors. Ik had eerder als hobby modelvliegen maar dat was het net niet helemaal voor mij. Op zoek naar een nieuwe hobby kwam ik bij een verkoper van metaaldetectoren in Friesland terecht. Die had meteen door dat ik er veel verstand van had en wilde mij wel dealer maken voor de provincie Groningen. Uiteindelijk heb ik besloten om hier zelf mee te beginnen, maar dan met alle merken van alle importeurs uit zowel binnen- als buitenland.
In 2019 hebben we een stuk verkoopruimte achter bij de winkel aangebouwd en inmiddels is de zaak omgebouwd tot VOF omdat ook Hilda en Annika erbij inzitten. En in 2018 is Ziggy Design ontstaan, het bedrijfje waarin we onder andere kleding, reclameborden en stickers bedrukken. Ook dit vindt plaats aan de Zijlsterweg in Usquert.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik ben inmiddels 63 en moet sowieso voor mijn pensioen nog doorwerken tot mijn 67e. Maar het kan maar zo zijn dat ik ook daarna nog lekker doorga. Ik ben nu zesenhalf van de zeven weekdagen aan het werk. Calamiteiten uitgezonderd ben ik twee ochtenden in Uithuizen te vinden en voor de rest werk ik thuis. Ik kan zo inloggen en de benodigde schema’s maken. Tussendoor kan ik mij ook bezig houden met de verkoop van de metaaldetectors en uiteraard moet ook de administratie bijgehouden worden.
Het werk is dus grotendeels hobbywerk, daar komt het op neer. Heel vaak gaan we niet op vakantie maar als we gaan dan genieten we er ook van. Tijdens onze laatste stedentrip door Amerika in oktober is Annika ook mee geweest. We hebben een maand rondgereden en daarbij zo’n 4.000 kilometer afgelegd. We zijn wel van de stedentrips en hebben eerder bijvoorbeeld Valencia aangedaan. Ook in 2019 hebben we in Amerika rondgetoerd.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ons trouwen en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. Ik praat op verjaardagen eigenlijk nooit over mijn werk, zegt dat niet genoeg? Mijn gezin is heel belangrijk voor mij, de rest is bijzaak. Sterker nog, het gezin is het beste wat mij ooit is overkomen.
Ik heb zoveel lol met mijn kinderen gehad. Bijvoorbeeld op vakanties maar ook tijdens hun uitgaanstijd. Dan haalde ik ze altijd met de auto op maar ik bleef dan zelf ook vaak gezellig in het café hangen.
En de dieptepunten?
Dat zou ik zo niet weten. Doodgaan hoort bij het leven. Mijn vader is bijvoorbeeld overleden toen ik net voor mijzelf begonnen was. Het is jammer dat hij niet heeft kunnen zien hoe het zich allemaal ontwikkeld heeft maar dat is een gegeven dat ik accepteer. Dat Brouwer plotseling overleed, de man waar we zakelijk gezien veel aan te danken hebben, deed mij ook heel veel.
Maar voor de rest vind ik niet dat ik mag klagen hoor. Mijn moeder is 96 maar woont nog steeds zelfstandig aan de M.J. Bultenastraat in Uithuizen. Natuurlijk krijgt ze hulp maar het is mooi dat ze er nog is. Het leven is soms hard en lang niet voor iedereen even eerlijk. Hard werken, de gezelligheid opzoeken en plezier maken met vrienden en ons gezin, dat zijn voor mij de belangrijkste zaken in het leven.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Met de auto de Route 66 rijden in Amerika. Deze route gaat van Chicago naar Los Angeles en is zo’n 4.000 kilometer lang. Ongeveer dezelfde afstand als dat we in oktober hebben gereden van New York naar Houston. Maar of dat nu echt iets is wat op mijn bücketlijst staat kan ik nu ook weer niet zeggen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Als je nooit iets probeert dan weet je ook niet of het iets voor je is. En niet alles kan natuurlijk een succes worden. Spijtig is het wanneer je bijvoorbeeld je hele leven de wens hebt om naar China te gaan en er dan op je sterfbed achter moet komen dat het niet meer lukt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een 10 geven is onmogelijk maar op dit moment ga ik zeker voor een 9. Dat is ook wel eens minder geweest hoor. Ik ben mijzelf bijvoorbeeld wel eens voorbij gelopen, dan had ik het te druk. Maar dat gaat wel weer over.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Sinds corona blijven veel mensen hangen in doem- en complotdenken. Dat vind ik zelf veel te vermoeiend voor mijn hersenen. Liefde en aandacht voor mijn familie, vrienden en collega’s, plus plezier maken, daar gaat het wat mij betreft voornamelijk om in het leven.