Ik zat er aanvankelijk op deze maandagmorgen sterk aan te denken om een verhaaltje te schrijven over onze nieuwste aanwinst Zhvia, alias Siepie. Dat was er immers tot dusver nog niet van gekomen. Daarbij is ze onlangs net voor het eerst in haar carrière verjaart, dat verdient toch wel een blogje? Maar ik kom op het moment van schrijven tot de conclusie dat dit net zo goed een weekje kan wachten. Er is immers intern genoeg gebeurd om van mij af te schrijven in een soort van wekelijkse ‘Keek op de week’.
Dat deze november de geschiedenisboeken ingaat als een uitzonderlijk natte maand daar had ik vorige week al op voorgesorteerd. Daar is als ik nu naar buiten kijk nog helemaal niets aan veranderd helaas. Zo verwonderlijk was het dus niet dat onze eigen thuiswedstrijd van het vierde tegen onze voetbalvrienden uit Ulrum niet door kon gaan.
Gelukkig gold dat niet voor de wedstrijd van ons vlaggenschip zodat ik in Baflo nog net het enige doelpunt van de wedstrijd, gelukkig in ons voordeel, kon meepikken. Dat zal RZ Baflo voorzitter Beukema aan het hart gegaan zijn. Ik moest even nadenken toen ik hem langs de lijn passeerde, maar toen begon het pensionadolampje en het fijne gesprek van een jaar eerder weer te branden.
Vervolgens snel door naar Santanera in Godlinze, Glinz voor insiders. Broertje Henk en schone zus Frea vierden daar 60, 50 en 25 jaar mijlpalen op deze prachtige locatie waar we door eigenaar Roberto hoogstpersoonlijk toegesproken werden. Het was er uiteraard onveranderd druk maar gelukkig hadden we partycentrum Klein Italië geheel tot onze beschikking.
Eerst lekker eten en daarna later op de avond ook nog even een toegiftje in de vorm van een bandje met twee zangeressen en een zanger en een dansje op de dansvloer. Daar had deze Bob geen rekening mee gehouden, dat het feest zolang zou duren. Dat ik zelf nog alcoholvrij op de dansvloer verscheen, was voor mijzelf dan ook een kleine persoonlijke overwinning.
En zo kon het gebeuren dat ik in aanloop van het eten nog even in een geanimeerd gesprek met nicht Yvonne en haar man Fred verzeild raakte. Dat was tot daarvoor nog nooit gebeurd. Enthousiast kon ik ze van alles vertellen over mijn werkzaamheden en het ontstaan ervan en ik werd bijgepraat over het wel en wee in de buurt van Spijkenisse. Over de woningnood en niet te betalen huizen bijvoorbeeld waardoor het voor hun twee kids heel lastig wordt om het ouderlijk huis te verlaten.
Dat schept natuurlijk een mooi bruggetje naar de verkiezingen die spectaculair verliepen. Nederland koos om over rechts te gaan en dat was voor (groen)links moeilijk te verteren. Ook internationaal werden de wenkbrauwen gefronst en nu doemt de prangende vraag op van hoe nu verder? Zeker nu Dilan ‘hard to get’ speelt. Man, o man, wat een boudel allemaal weer. En nu maar hopen dat de formatie niet zo lang duurt als tijdens de vorige editie. Geert zal ongetwijfeld alle daadkrachtige zeilen bijzetten.
Dat was natuurlijk voer voor de zondagse klaverjasavond waar het echte verkiezingsvuur ontbrak. De buurman heeft zich schijnbaar ook berust in de staat waar Nederland zich nu in bevindt en ieder land krijgt natuurlijk het bestuur wat het verdient. Maar Gert ging onverschrokken door met zijn missie om voor het eerst in zijn leven beslag te leggen op de klaverjastitel en daarmee een gratis etentje scorend. Dat zou natuurlijk een heel mooi huzarenstukje zijn in deze voor hem donkere tijden.
De vrijdagavond stond in het teken van de jaarvergadering van De Schaats. Maar liefst 81 nummers stonden er op het attractiebord. Het was een gezellige drukte dus waarbij voorzitter Loanstra zijn handen vol had om de soms rumoerige zaal tot de orde te roepen. Het was weer ouderwets ‘roupen en reren’ geblazen dus waarbij El Jackson muzikaal gezien nog een behoorlijk duit in het zakje deed. Daar kunnen we eerst wel weer een jaartje op teren.
En zo werd het een weekend met een lach en in traan. Want zondag was het immers Eeuwigheidszondag waarbij in de kerk de namen van de gemeenteleden opgesomd werden die ons zijn ontvallen. Menig kaarsje of waxinelichtje werd vervolgens ontstoken om een dierbare te herdenken. Ik dacht nog even terug aan moeke en moest denken aan pa die ongetwijfeld vanuit zijn bed op Kamer 208 in Wiemersheerd via de livestream naar deze altijd indrukwekkende dienst zat te kijken.
Voor het eerst in lange tijd was hij er niet bij tijdens een feestelijke feestavond in familieverband. Zijn energieboog neemt steeds verder af waardoor zijn bed nu zijn grootste vriend geworden is. Dat zal hem ongetwijfeld pijn doen maar ergens is daar ook de berusting.
Het valt inderdaad niet mee om oud en ouder te worden. Helemaal in deze weerstechnisch gezien donkere tijden niet. Maar hé, hoe zat het ook al weer? ‘’Het het nog nooit zo donker west of ’t wer altied wel weer licht.’ Troostende woorden van Ede inderdaad om dit verhaal waardig en hoopvol af te sluiten….