Vrijdag jl. tokkelde ik met de vrouw naar Winschoten. Niet om een middagje te shoppen maar omdat Miranda een van de deelnemers was van de tweede editie van het project Sterke Verhalen. Dit alles vloeit nog voort vanuit haar vorige baan als ervaringsdeskundige bij de Stichting Welstad in Stadskanaal.
De vrouw is helaas ervaringsdeskundig in meerdere verdrietige aspecten van het leven maar in dit geval gingen de bijeenkomsten over generatie-armoede. Een onderwerp dat door ervaringsdeskundigen natuurlijk heel anders beleefd wordt dan de professionals die aangesteld zijn om hier door het opstellen van beleid handen en voeten aan te geven.
Ik wilde wel een keer mee om te ervaren wat zo’n bijeenkomst nu precies in zou houden. En in Winschoten zou ik met de neus in de boter vallen. Winschoten, de stad waar ik elf jaar geleden mijn Waterloo vond in loondienst door nog in mijn proeftijd ontslagen te worden. Omdat we vroeg aanwezig moesten zijn, had ik ongetwijfeld de kans om nog even door de binnenstad te wandelen van dit in veel opzichten geteisterde stadje met toch zeker ook vele highlights.
Helaas viel een ontspannen wandelingetje door een hevige regenval nadrukkelijk zowel letterlijk als figuurlijk in het water. Daarbij wist ik het wederom te presteren om mijn oriëntatievermogen volledig kwijt te raken maar gelukkig werd ik door een tweetal behulpzame Winschoters weer op weg geholpen. Daardoor wist ik de bijzondere locatie waar de bijeenkomst georganiseerd werd, uiteindelijk toch weer terug te vinden.
Want in Winschoten is onlangs in een prachtig historisch pand een inloophuis voor veteranen, geüniformeerden en belangstellenden geopend, Northbase Inloophuis genaamd. Een plek waar niet alleen mensen met een oorlogstrauma onderling hun verhalen uit kunnen wisselen onder het genot van een gratis aangeboden kof koffie (beschikbaar gesteld door Drents Bakkie) maar waar ook alleengaanden en -staanden een mogelijk gevoel van eenzaamheid kunnen verdrijven door met elkaar in gesprek te gaan.
Een prachtige locatie dus voor deze middag van Sterke Verhalen. Een middag die officieel om 15.00 uur begon toen de gespreksleider in gesprek ging met een viertal ervaringsdeskundigen, ieder met hun eigen levensverhaal gekenmerkt en getekend door periodes van generationele armoede. Maar waarbij alle vier de vrouwen het toch ook gelukt is om zich hieraan te ontworstelen.
En daar zat ik dan, achter in de zaal aan de bar, toen Miranda aan haar levensverhaal begon. Een verhaal dat onder andere ging over het gepest worden op school en over het starten van een eigen zaak wat geen succes werd met alle financiële gevolgen van dien. Wat uiteindelijk resulteerde in een schuldsaneringtraject. Ze sprak over haar geheimen en het feit dat schoon schip maken toen we elkaar leerden kennen nog geen optie was.
Ze vertelde dat ik achter haar geheimen kwam en dat het op zich best wel ongemakkelijk was om hier nu zo open over te praten omdat ik immers zelf ook in de zaal zat. En dat ik haar, na ruggespraak met vrienden, pardoes het huis uitzette toen ik uiteindelijk achter de waarheid kwam. Ongemakkelijke blikken gingen mijn kant op maar uiteindelijk was deze interventie voor ons beiden een van de beste beslissingen die ik ooit in mijn leven nam omdat dit het begin was van een ongekende kentering in ons leven.
Zelf werd ik ook teruggezogen naar die tijd. Ik heb over veel dingen destijds open en eerlijk geschreven maar ik heb één onderwerp altijd laten liggen omdat ik het te gevoelig vond maar besef dat dit verhaal te lang zou worden wanneer ik hier uitvoerig over zou gaan schrijven. Echter, wanneer rekeningen niet betaald worden dan kun je onherroepelijk wachten op de deurwaarders die aan je deur verschijnen. En die heb je in vele soorten en maten, kan ik u nu wel vertellen.
Ik herinner mij een op zich best wel vriendelijke man die ik binnen uitnodigde en waaraan ik na een op zich best wel goed gesprek, waarbij er zelfs af en toe gelachen kon worden, uiteindelijk honderden euro’s aftikte waarna we met een handdruk uit elkaar gingen.
Maar ik herinner mij ook nog de ijzige stilte tussen een deurwaarder en mij toen hij in huis de spullen van waarde opnam die ingevorderd zouden kunnen worden wanneer de openstaande schulden niet betaald zouden worden. Waar ik mij in het het hele traject echter het meest over verwonderd en geërgerd heb, was een deurwaarder die in zo’n dikke auto reed dat hij bij het parkeren op de stoep nog steeds de halve Berkenlaan blokkeerde. In zo’n dikke wagen ga je toch niet naar mensen in financiële nood toe?!
Ik schrok ‘wakker’ uit mijn overpeinzingen toen Miranda weer het woord nam en ik werd steeds trotser op haar naarmate het verhaal vorderde. Het behandeltraject waarbij de diagnose borderline werd gesteld en de anderhalf jaar durende therapie waarin haar succesvol allerlei handvaten werden aangereikt om hiermee te dealen, werd besproken. Maar ook de MBO-opleiding tot ervaringsdeskundige die ze na haar ontslag in een kledingwinkel cum laude doorliep. En de HBO-opleiding die ze nu versneld volgt en waarvan ze volgende week haar propedeusediploma in ontvangst mag nemen.
En zo vielen er meer sterke én succesverhalen te horen. Na de discussie gingen deze ervaringsdeskundigen in gesprek met overheid- en onderwijsprofessionals over hun ervaringen waarna de middag afgesloten werd met een gezellige soep- en stamppotmaaltijd.
En in de wetenschap dat er ook volgend jaar een vervolg op dit traject zal komen waaraan nog meer gemeenten mee zullen doen, togen de vrouw en ik rond een uurtje of zes opgetogen terug naar ons eigen veilig huisje in Middelstum. Ik was een mooie ervaring rijker en hoop dat het werkveld met het aanhoren van al deze (succes)verhalen hun voordeel kan doen….