Het is alweer een tijd geleden dat ik een bijdrage mocht schrijven voor de rubriek gastcolumns van Bert Koster. We zaten toen midden in de coronaperiode. Ik schreef over hoe we werelden bij elkaar konden brengen (https://bert-koster.nl/2021/11/29/yang-soo-kloosterhof-werelden-bij-elkaar-brengen/). Die van de leefwereld en systeemwereld. Die laatste is een georganiseerd systeem waarin functies en bevoegdheden op een stabiele maar onpersoonlijke manier worden geregeld. En hoe die laatste veel impact heeft op de leefwereld.
In die wereld raken mensen betrokken bij vraagstukken als de problematiek ervaren wordt binnen de eigen leefwereld. Ik besloot mijn bijdrage met het gegeven dat beide werelden op allerlei gebieden nog veel te verduren hebben. Maar dat het begint met een eerlijke overheid in een systeem, dat zich vastberaden inspant om de leefwereld van mensen keer op keer voorop te stellen.
Intussen is er veel gebeurd en het knelt aan alle kanten. Corona lijken we ver achter ons te hebben gelaten, we verkeren in allerlei crises, oorlog en vrede in de wereld wisselen zich voortdurend af en het kabinet Rutte IV kwam en ging. Ondertussen maakt politiek Den Haag zich op voor misschien wel de meest spraakmakende verkiezingen sinds de eeuwwisseling.
Zelf ben ik jarenlang en met veel overtuiging actief geweest voor het CDA. Ik ben nog steeds lid van die partij. Hoewel ik erg gecharmeerd ben van CDA-leider Henri Bontenbal, weet ik nog niet op wie en welke partij ik zal stemmen bij de aankomende verkiezingen. Ik vind en voel dat ook het CDA heeft gefaald in het dichterbij brengen van beide werelden die ik eerder noemde.
Het lijkt erop dat de leefwereld van mensen het telkens moet verduren. En dat terwijl de wereld van het systeem daar keer op keer onvoldoende verantwoordelijkheid voor neemt. Ik heb daar moeite mee. Als dat chronisch is, dan is dat een hardnekkig probleem dat bij de kern moet worden aangepakt.
Tijd dus voor een permanente kentering. Een beginpunt van een grootse systeemverandering die nog jaren zal duren, zo niet generaties. Aangevoerd door een generatie politici die zichzelf en partijpolitieke beslommeringen opzij durft te schuiven. Voor huidige en toekomstige generaties leefwerelden. Naar zo’n politicus (m/v/x) zal mijn stem op 22 november toe gaan.