‘Zou je het leuk vinden om een keer wat over de speelweek in Middelstum te schrijven? Dan kun je mooi je eigen herinneringen erin verwerken!’ Het was speelweek-bestuurslid Ineke die dit aan mij vroeg. Eén van de vijf met Corine, Monique, Durk Sjoerd en Niek als naaste collega’s. Daar was op zich helemaal niets mis mee, met die vraag. Alleen voor die herinneringen, daarvoor moest ik veertig jaar terug in de tijd. En ik moet zeggen, aanvankelijk kwamen er helemaal geen herinneringen bovendrijven. Echt helemaal niets. Zou ik bepaalde dingen verdrongen hebben?
En toen schoot de versregel ‘Dorpje, dorpje Dartel, veel gewemel en gedartel’, door mijn collectieve geheugen. Verrek ja, elke morgen voordat een nieuwe speelweekdag begon, zongen we dit liedje. En ik weet inmiddels, waarom ik eventueel bepaalde dingen verdrongen heb. Met mijn twee linker handen zag ik toen natuurlijk al als een berg op tegen het feit dat je hutjes moest timmeren. Maar daartegenover staat de herinnering dat ik mijn moeder maar wat graag meenam om haar vol trots het eindresultaat te tonen. Mijn rol daarin zal vast nihil geweest zijn. Af en toe een hamer of spijker aanreiken, dat moet het geweest zijn.
Ook het zwemmen in het Middelstumer zwembad moet een onderdeel geweest zijn. En op de laatste dag gezamenlijk iets eten en dan de hele boel afbreken waarna al het hout onder toeziend oog van de brandweer in de hens gestoken werd. Tussendoor werden natuurlijk allerlei spelletjes gespeeld. En elkaar met een kussen van een balk afslaan boven een bak met water, tot grote hilariteit van de omstanders, dat moet toch ook tijdens die week gebeurd zijn.
Het doet mij deugd dat er nog steeds elke speelweekochtend met gezang begonnen wordt. Stipt om 10.00 uur wordt de dag op die manier geopend. En dat nog steeds op de oude vertrouwde ijsbaan. Alsof er in veertig jaar tijd niets veranderd is. Maar een overnachting op de laatste avond voor de oudste jeugd en een heuse spooktocht zat er voor ons toen natuurlijk niet in. Tijden veranderen en de organisatie verandert mee.
Maar het was mooi om even weer in gedachten terug te keren naar die tijd. En om een gedeelte van de laatste avond mee te pikken. Even bijpraten met enige bestuursleden, over hoe ze de week ervaren hebben. Als pittig inderdaad maar niet zo zwaar als vorig jaar toen de temperatuur regelmatig de dertig graden aantikte. Daardoor kon de planning wat strakker doorgevoerd worden en hoefde men niet zoveel te improviseren. En met behulp van dagelijks 25 vrijwilligers om alles in goede banen te leiden, kon er met een tevreden gevoel teruggekeken worden. Ondanks de jaarlijkse verbazing dat bepaalde ouders er alleen zijn wanneer hun kroost gehaald en gebracht moet worden.
Wat er zoal gebeurde van dinsdag tot en met donderdag? Daarvoor kon ik mooi de SpeelweekFacebookpagina raadplegen (https://www.facebook.com/profile.php?id=100064843954797). Natuurlijk volgens traditie eerst op dinsdag de hutten opbouwen. Maar liefst 105 kinderen hadden zich voor deze editie opgegeven en zij konden direct flink aan de bak. Maar het eindresultaat mocht er zijn. Na gedane arbeid is het goed rusten en testen geblazen. En zo werden dan ook de diverse speelattributen op de ijsbaan uitgeprobeerd. En allerlei Middeleeuwse spelletjes gespeeld natuurlijk. Want het thema dit jaar luidde immers De Middeleeuwen.
De woensdag werd gebruikt om de laatste hand aan de hutten te leggen en vervolgens was het fotobingoën door het dorp geblazen. Ook die dag vloog voorbij. Dat kon niet van de donderdag gezegd worden. Maar dat was dan ook een heel lange dag. Zwemmen in ons zwembad maar ook veel spelletjes spelen op het kunstgrasveld van de voetbalvereniging in grootse attracties. En dan was er nog een heuse schuimbaan. Daar werd uiteraard gretig gebruik van gemaakt.
Maar het mooiste en spannendste onderdeel werd voor het laatst bewaard. Een heuse spooktocht en net als vorig jaar werd die op de Dellehoeve van Kevin en Corine gehouden. Tot mijn grote blijdschap mocht ik met een groepje meelopen. Want dat kon ik mijn tijd immers niet. We werden eerst in de maïsvelden gedropt en inwendig gniffelde ik van het feit dat de doorgaans grootste belhamers aardig rustig werden. Op zich niet zo raar natuurlijk want er kwam zo maar van alles uit het maïsveld sluipen.
Ook op de boerderij was er van alles te doen. Een grote draak spuwde nog net geen vuur en in vele donkere stalvertrekken moesten op last van Willy en Maxima allerlei opdrachten uitgevoerd worden om hun dochter te redden. Het gegil was niet van de lucht en ik ben zeer benieuwd hoeveel van de oudste jeugd uiteindelijk na dit spannend slotstuk zijn blijven slapen in de tenten op de ijsbaan. Misschien gaf het broodje hamburger waar de avond mee afgesloten werd wel wat rustgevende impulsen.
Wat is er weer een werk verzet voor en achter de schermen de afgelopen weken. Daar zullen veel mensen geen weet van hebben, hoeveel tijd er wel niet in de voorbereidingen, en op zo’n dag zelf, gaat zitten. Maar wat moet het een voldaan gevoel geven om al die vrolijke kindersnuitjes te zien die de week van hun leven hebben. Daar doe je het allemaal voor en dan is de vermoeidheid en het slaapgebrek snel vergeten.
Op naar de 2024 editie dus. Waarbij nu al de vraag uitgezet wordt om je als vrijwilliger op te geven. Want zo’n prachtig evenement moet toch voor het dorp behouden blijven?! Ook al is het alleen maar om mijn eigen herinneringen levend te houden….