Of ik met een relaxt gevoel terugkijk op de laatste week van de reeks ‘Op zoek naar het zomergevoel in…..’? Nee, verre van dat zelfs. De maandag begon nog zo mooi met een bezoek aan Godlinze en Bierum inclusief even bijpraten met Jopie Bultena. Maar bovenop de viaduct, afslag Middelstum, begon de ellende. De rode Rover sloeg af, ik zag rode lichtjes knipperen maar kreeg hem toch weer aan de praat. De laatste drie kilometer gingen gepaard met een licht geratel, een oplopende temperatuurmeter en een ietwat rare geur in de auto. Maar na wat advies en twee liter verse olie leek het allemaal weer goed te komen.
Dinsdag wachtte de tocht naar Meedhuizen en Tjuchem op mij. En zeker op de terugweg ging het helemaal mis. Regelmatig sloeg ie bij het terugschakelen uit en ik kreeg hem steeds lastiger aan de praat. Gelukkig lukte het nog net om Middelstum te bereiken maar op de Groensingel was het eerst afgelopen. Een paar uurtjes later kreeg ik hem weer aan de praat en samen met broertje Wiebrand kwamen we tot de conclusie dat een litertje koelvloeistof misschien nog wat uit kon richten.
Dat bleek een utopie te zijn en met veel pijn en moeite hebben we de Rover uiteindelijk in Uithuizen gekregen waar een dag later na een korte blik onder de motorkap de conclusie snel getrokken werd: dit wordt hem niet meer! Een trieste sleeptocht naar sloper Boer was een passend einde aan de twee dagen waarin ik verre van rustig achter het stuur zat. En al die stilstandtoestanden en stress plus frustraties heeft zeker invloed op mijn uitwerkingen van de zoektochten gehad.
Woensdagavond voorzichtig pa maar even ingelicht dat er aan zijn rode trots na 23 jaar een einde was gekomen. Hij nam het rustig en gelaten op en wees nog even op het plezier wat hij er met Riena mee heeft gehad. In 2000 nam pa na enig nadenken de beslissing dat hij nog één keer een nieuwe auto aan wilde schaffen en niet veel later stond er een prachtige Rover, volgens mij uit de 200-serie, op de oprit te glimmen.
Wat was hij er trots op en voorzichtig mee. Zeker tot 2009 zijn ze er heel Nederland mee doorgetoerd om de uitgewaaide familie te bezoeken. In die tijd zijn vast de meeste van de uiteindelijk 101.000 kilometers verreden. Geen indrukwekkend aantal kilometers inderdaad, zeker wanneer je dit terugrekent naar het aantal kilometer per jaar. Maar 2009 was het jaar dat pa getroffen werd door een hart- en herseninfarct en de jaren erop kwam van rijden niet heel veel meer.
Echt vertrouwd was het ook niet want zeker de herseninfarct had invloed op pa zijn rijkunsten. En daar waren op de eens zo mooie en nieuwe Rover jarenlang de invloeden van te zien. Ook die was dus, net als de baas zelf, gebutst en geschonden uit de strijd gekomen. En door de weinige kilometers gebeurde het regelmatig dat we de auto niet meer aankregen.
Na de verhuizing naar eerst Toornwerd en daarna het Hippyhoes, bleef de auto hem trouw volgen. Ik voegde destijds ook nog een aardig litteken aan de Rover toe door een bochtje iets te krap te nemen. De rechter voordeur was net een spaarpotje geworden door het contact met een ijzeren paaltje en dus een flinke gat cq. gleuf rijker. En echt veel reed ik er in die beginjaren van mijn schrijversactiviteiten niet in. Waardoor ook ik de auto af en toe met pijn en moeite weer aan de loop kreeg.
Het werd beter toen Wieb en ik hem beurtelings gebruikten, ik door de week en hij in de weekenden. Daardoor kon pa nog regelmatig als bijrijder genieten van het stuk blik dat hem zoveel plezier had geschonken. Mooie herinneringen aan de jaren dat hij er met Riena op uit trok tijdens de eerste jaren van zijn officiële pensionering. Maar de hachelijke momenten waren nog niet voorbij natuurlijk….
Zo kwam het een keer voor dat een van de vier banden niet mee wilde werken aan zijn vervoersplicht. Toen ik het al bijna had opgegeven schoot hij gelukkig weer los en kon ik weer verder rijden. Die keer dat ik de sleutels per ongeluk in mijn broekzak had laten zitten tijdens een wasbeurt leverde ook een hoop consternatie op. En vorig jaar moest ik regelmatig een bandje oppompen en het geluid van een ietwat lekke uitlaat trotseren.
Maar aan al die hilariteit is nu dus een eind gekomen. Dank oud-buurman oet Wietwerd voor de jarenlange goede zorgen! Ik zal dit weekend bij pa langsgaan om te kijken wat hij met al die spullen wil die nog in de auto lagen. Twee cd’s bijvoorbeeld met muziek van Hollands mooiste koren. Maar waar die op zijn kamer in te drukken?
En ik? Ik ga op zoek naar een andere auto. In de hoop dat die mij de komende jaren zonder problemen overal heenbrengt. Die zoektocht en eerste rijkilometers leveren vast ook wel weer de nodige verhalen op. We gaan het beleven de komende dagen….