SV TEO bestaat inmiddels al 103 jaar!
En ik maar denken dat ik de gemeente Groningen dit jaar niet mee zou pikken. Niets is minder waar want zowel Ten Post, Winneweer als Lellens zijn onderdeel van de wel heel grote gemeente Groningen. Winneweer kent slechts drie straten en een plukje van dit dorp schijnt nog in de gemeente Eemsdelta te liggen, zo lees ik op Wikipedia. Genoeg ingrediënten dus voor een ruim verslag. Waarbij ik op het eind ook nog eens in dubbel opzicht zeer aangenaam verrast wordt….
Ten Post
Wanneer ik even voor achten Ten Post nader, aarzel ik een moment waar ik de Rover zal parkeren. Restaurant Bij de Molen is hiervoor natuurlijk een ruime en geschikte plek maar ik kies uiteindelijk volgens autistische gewoontes voor de parkeerplaats bij het voetbalveld van SV TEO. De club die inmiddels 103 jaar bestaat, wat een leeftijd inderdaad. Maar eerst maar even de tijd nemen voor wat anekdotes.
Want Ten Post is natuurlijk de plek die ik dik tien jaar geleden dagelijks meepikte toen ik mijn werk nog in Veendam en Winschoten had. Voor de brug in dit plaatsje, die over het Damsterdiep, hoefde je nooit te wachten. Voor die vlak voor Schildwolde, over het Eemskanaal inderdaad, des te vaker. Wederom ben ik blij dat ik deze dag niet stipt om acht uur op mijn werk verwacht wordt maar dat ik de vrijheid heb om deze werkdag geheel volgens eigen inzichten in te vullen.
De laatste jaren kom ik zelden tot nooit meer op het sportpark van SV TEO. De laatste keer moet in 2008 geweest zijn. Een zwarte dag voor ploeggenoot Willem die aan een op het oog niet eens al te stevig duel een gebroken been overhield. Ik mocht ter ondersteuning mee in de ambulance en werd destijds in het UMCG afgelost door zijn toenmalige partner, thans een van mijn Cv55-leden. Hopelijk houd ik mijn beentjes wel heel tijdens de wandeling die komt.
En die brengt mij allereerst in een van de vele sloop-/nieuwbouwwijken van Ten Post. Wat wordt hier huisgehouden zeg. Toen ik vorige week naar Slochteren reed, maakte ik al even een rondje door de tijdelijke huizenblokken net buiten het dorp. Daar staan vele nieuwe woonunits opgesteld en dat is zo te zien ook wel nodig want veel van de 900 inwoners uit het dorp hebben blijkbaar met dit traject van doen. Zo te zien heeft de familie Schlukebir het traject afgerond, dat is voor hen een behoorlijke zorg minder. Maar de leerlingen van de christelijke lagere school De Wieken zitten nog wel een tijdje in de overlastellende.
Hoofdsponsor Restaurant Bij de Molen mag natuurlijk niet op deze kiekjes ontbreken.
Ik besluit eerst maar even naar Grandcafé Restaurant Bij de Molen te lopen voor een kiekje. Al weer bijna vijf jaar een van de trouwe hoofdadverteerders van bert-koster.nl en de place to be voor een lunch, diner, kopje koffie, een gekoeld drankje of een groot (personeels)feest. Al dan niet tijdens een toeristische fietstocht of wandeling. De wieken van Molen de Olle Widde staan in ruste en molenaar Robert is op dit moment helaas in geen velden of wegen te bekennen voor een demonstratie.
Dan maar teruglopen naar het Damsterdiep. Winneweer lonkt en ik ben in twijfel of ik de twee kilometer die ons scheiden lopend dan wel per auto ga overbruggen. Maar hé, het is misschien wel een van de laatste mooie ochtenden van augustus dus ik pak gedecideerd de wandelwagen. Dat geeft ook nog even de tijd om wat Ploegkunst en een bootcampplaats op de foto te zetten. Ook Ten Post biedt plek voor sportieve ontspanning dus.
Winneweer
Winneweer mag natuurlijk niet ontbreken in deze reeks. De plek waar in 1931 mijn moeder geboren werd. Ze woonde in een oud en klein arbeidershuisje zo heeft ze mij wel eens verteld dat destijds plaats bood aan elf (!) personen. Dat huisje zal er vast niet meer staan maar dat kan ik haar helaas niet meer vragen want ze is immers sinds 2016 niet meer onder ons. Maar een en ander houdt wel in dat de familie Van Gennep destijds een tiende van de plaatselijke bevolking uitmaakte. Of woonden er destijds veel meer mensen in Winneweer dan tegenwoordig?
Allemaal vragen die opdoemen wanneer ik dit plaatsje nader. Waar ik aanvankelijk dacht dat die grote schoorsteen onderdeel was van de toenmalige steenfabriek, kom ik bedrogen uit. Deze schijnt aan de keukenfabriek van weleer toe te hebben behoord en staat er dus nog steeds. De schoorsteen van de toenmalige steenfabriek is al lang en breed afgebroken. De gebouwen bestaan nog wel en bieden tegenwoordig onderdak aan bijvoorbeeld de vlooienmarkt.
Dinercafé Winneweer is de grootste attractie van Winneweer!
Dinercafé Winneweer van Esther en Freek is wat mij betreft de absolute blikvanger van het dorp. Wat is het hier toch altijd druk. Misschien zijn ze nu wel de grootste werkgever van het dorp want de locatie waar je dankzij Winparts allerlei auto-onderdelen kunt bestellen is aan zijn eigen succes ten onder gegaan en verkast naar Ede. De huidige personeelsleden mogen mee maar dat lijkt mij nog een hele overgang.
Afijn, ik neem snel nog even een kijkje in ’t Priegelkampke en kom tot de conclusie dat het momenteel in Winneweer niet bruist van de toeristische bedrijvigheid. Vroeger was men blij dat ze Winneweer achter zich hadden gelaten wanneer er van Groningen naar Delfzijl gevaren werd want dan was men net over de helft. Zeker met zo’n trekschuit was het goed dat er weer vooruitgekeken kon worden. Ik volg deze gedachtegang maar want ik ben qua te bezoeken dorpjes ook al over de helft.
Lellens
Ik loop snel weer terug naar Ten Post voor wat laatste wandelmeters en kiekjes want er staat immers nog een dorpje op het program om te bezoeken. Wanneer misdaadromanschrijver KJ Dijkema dit stukje leest, zal hij ongetwijfeld vraagtekens plaatsen bij het feit dat ik Wittewierum niet aandoe. Maar voor Lellens werd ik uitgenodigd, vandaar. Daardoor mis ik wel het mooie kerkje van Wittewierum waar ik laatst tijdens een vroege fietstocht toevallig op stuitte. Het verhaal van abt Emo die eind 1211 in twee maanden tijd al wandelend naar Rome liep om zijn kerk terug te krijgen, is mij zeker bijgebleven.
En ik maar denken dat ik in Lellens was!
Lellens zal mij ook nog wel een tijdje bijblijven. Want wat word ik op een dwaalspoor gezet wanneer ik het bord Griesbeek tegenkom. Vast een gehucht vlak voor Lellens vol met diepgelovige mensen gezien het bord ‘Hij heeft het laatste woord’, zo bedenk ik mij. Maar even later zie ik dat ik daadwerkelijk Lellens aangedaan heb wanneer ik het dorp uitrij. Wat gaat hier mis?
Ik besluit de auto bij de kerk te parkeren en neem eerst een kiekje van dorpshuis ’t Proathoeske en de fraaie kerk alvorens op zoek te gaan naar de woning van de plaatselijke koster Gerard van der Ploeg. En dan komt de aap uit de mouw. Lellens blijkt namelijk een van de locaties te zijn waar de verfilming van de moord op Marianne Vaatstra plaatsvindt. De moord die in 1999 in het Friese Zwaagwesteinde zoveel stof deed opwaaien en die nu door Viaplay gereconstrueerd wordt. Wellicht een reden om mijn abonnement voor deze streamingzender met nog een jaar te verlengen.
De verfilming heeft nogal wat voeten in aarde en leidt soms tot een bus vol figuranten en nachtelijke filmopnames in het dorp. Vandaar dus de naam Griesbeek. Niet veel later neemt Gerard mij mee naar het kerkje waar de hervormden uit Ten Post, Wittewierum, Stedum en Lellens één keer per maand bijeenkomen voor de eredienst. Ik geniet van zijn mooie verhalen en kan bijna niet geloven dat het huis waar hij nu woont vroeger plaats bood aan elf gezinsleden van de familie Van der Ploeg. Gerard is op de boerderij even verderop geboren en al op jonge leeftijd verhuisd naar nummertje 24 die hij op den duur van zijn ouders kocht.
Een wijde blik verruimt het denken…..
Hij neemt mij zelfs mee naar het bovenste puntje van de kerk en daar kan ik, staand naast de grote kerkklok, genieten van het mooie uitzicht op Lellens en omstreken. Een prachtig einde ducht mie van dit mooie rondje door de uiteinden van de gemeente Groningen.
Mocht u de eerder gepubliceerde foto’s gemist hebben dan verwijs ik u graag door naar de pagina https://bert-koster.nl/2023/08/24/een-zomer-instagrammetje-uit-ten-post-winneweer-en-lellens/. Morgen is daar een extra ingelaste Babbelen met Bert en dus geen zomergevoelzoektocht. Volgende week begin ik op maandag in mijn laatste week van deze reeks in Godlinze en Bierum. Mooie plaatjes in de gemeente Eemsdelta en dus iets om mij nu al op te verheugen! Hopelijk zijn de weergoden mij dan niet zo gunstig gezind als tijdens de eerste twee weken….