Op zoek naar het zomergevoel in Grootegast

Na buurdorp Stedum gisteren staat vandaag een bezoek aan het voor mij onbekende Grootegast op het programma. Een eindje rijden inderdaad en dus zat ik al voor half acht in de witte Audi. Eerst maar even uitvogelen hoe ik er überhaupt kom vanuit Middelstum. De westelijke ring in Groningen en in het verlengde de Friesestraatweg brengen mij al een mooi eind op weg.

Daarna volgen Zuidhorn, Niekerk, Oldekerk en Sebaldeburen. Het is acht uur wanneer ik Grootegast nader. Met dik 3.300 inwoners geen dorpje om zo maar even doorheen te rijden. In eerste instantie wil ik de auto bij de voetbalvelden van FC Grootegast parkeren. De vierdeklasser die inmiddels als fusieclub bijna 500 leden telt. En onderdeel is van een groot MFA. Oftewel een Multifunctionele Accommodatie voor sport en cultuur.

Een indrukwekkend (groot) complex inclusief tennisbanen maar niet de plek waar ik de auto wil parkeren. Daarvoor zit het complex net even te ver buiten het dorp. Had ik geweten dat Landgoed Jonker vlakbij dit sportcomplex had gezeten, dan had ik zeker nog een kiekje van deze camping genomen voor het ultieme zomergevoel maar hier kwam ik pas later achter toen ik in Grootegast rondstruinde.

Notoaristuun

Ik stel de Tomtom opnieuw in en als ik zie dat het voormalig gemeentehuis zich aan de Hoofdstraat bevindt, weet ik genoeg. Dat is natuurlijk een veel geschiktere uitvalsbasis. Onderweg maak ik nog snel even een foto van de mooie Hervormde Kerk die aan de dorpsrand staat. Die pakken ze mij in elk geval niet meer af. Een mooie wolkenpartij op de achtergrond maakt het helemaal af.

Ik parkeer de auto vlakbij de Aldi en stuit direct op de Notoaristuun. Blijkbaar sinds 1884 reeds een begrip in Grootegast en omstreken en een prachtig begin van een wandeltocht over bruggetjes en paadjes naar de plaatselijke dierweide. En daar zie ik tot mijn verbazing zelfs kangoeroes en emoes rondlopen. Naast de gebruikelijke herten en eenden natuurlijk. Wat een diervariatie zeg.

Dat geeft de burger moed inderdaad. Maar de Hoofdstraat geeft vervolgens niet veel vervolgimpulsen. Een potentieel bezoek aan wethouder Schollema bijvoorbeeld biedt weinig soelaas. Allereerst omdat hij van een vakantie geniet maar ook omdat het gemeentehuis door de herindeling gesloten is. Zuidhorn en Leek zijn de bestuurlijke kernen waar het in de gemeente Westerkwartier om draait.

De plaatselijke horeca oogt ook niet zo uitnodigend. En als ik zie dat Sebaldeburen slecht twee kilometer van Grootegast verwijderd ligt, stuur ik een Facebookbericht naar een oud-studiegenoot die in dit plaatsje een boerderij bestiert. Op dat moment vind ik het jammer dat hij het bericht niet op tijd leest maar achteraf gezien is dat maar goed ook want ik word gaandeweg de ochtend steeds enthousiaster van alles wat Grootegast te bieden heeft.

Maar het is eerst tijd voor wat bezinningsmomenten. Voor het bedrijfspand van Natuursteen Westerkwartier staan in de buitenlucht allerlei grafornamenten uitgesteld. Dat zie je niet zo vaak. Even verderop wandel ik het kerkhof op, gelegen naast een imposant maïsveld wat het geheel een rustgevend gevoel meegeeft. Dat mag ook wel wanneer ik langs het strooi- en kindveldje loop. De betrekkelijkheid en onvoorspelbaarheid van het leven laten zich meedogenloos gelden.

Ik loop weer langs de Hervormde Kerk. Daarvoor had ik dus een uurtje eerder niet apart voor uit de auto hoeven stappen. Maar de Goede Herder-kerk liet zich toen niet vanuit de auto fotograferen. De christelijke lagere school is vervolgens een opvallende verschijning dankzij de extra metalen ‘uitkijksnoet’. Qua bezinningsmomenten doet het oorlogsmonument, waarbij ook aandacht besteed wordt aan de oorlog in Nederlands-Indië, nog een extra duit in het zakje.

Kolonelbos inclusief Laarzenpad.

Ik kom zo langzamerhand in de nieuwere wijken van Grootegast. Wat een mooie en grote huizen staan hier zeg. Een bijzondere stenen tuin is het mijns inziens waard om een kiekje van te maken en niet veel later zit ik aan een vijver voor een dagelijks pr-moment. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt wanneer ik vlakbij het Museumplein blijk te lopen. Die blijkt niet alleen in Amsterdam te liggen dus.

Het plein heet zo omdat het centraal gelegen grote gebouw maar liefst drie musea herbergt. Allereerst is daar het Leg(i)omuseum waar je van alles over Lego en zijn of haar geschiedenis te weten kunt komen. Het Victory-museum neemt ons mee terug naar 1945 toen we in onze provincie bevrijd werden door de Canadezen. En in De Museumdrukkerij kun je je verbazen over het vele werk wat destijds verzet moest worden om een boek of krant te drukken in de tijd dat er nog geen computers en printers waren. In het museumrestaurant American Diner kun je vervolgens het eventueel ontstane hongergevoel stillen.

Daar gun ik mij de tijd niet voor want een verwijsbord geeft aan dat ik mij vlakbij het Kolonelbos en het Laarzenpad bevind. Geen alledaagse namen en die kan ik natuurlijk niet laten lopen. Dat sommeer ik mijn benen wel en niet veel later wandel ik langs en door een niet meer verwacht alleraardigst stukje natuurschoon en kom ik daarbij ook nog eens van alles te weten over de Schotse Hooglanders die al grazend zorgen voor een stukje ecologisch natuurbeheer.

Inmiddels heb ik er al wandelend bijna drie uur opzitten in Grootegast. Ik vergewis mij nog even dat ik mij niet vergist heb in de schoonheid van de Hoofdstraat en loop nog een keer langs de fraaie dierweide en door de Notoaristuun. Mooie hoogtepunten die hopelijk nog even in het collectieve geheugen blijven hangen. De beentjes voelen inmiddels redelijk vermoeid aan. Het is de hoogste tijd om terug te keren naar Middelstum.

Mocht u de eerder gepubliceerde foto’s gemist hebben dan verwijs ik u graag door naar de pagina https://bert-koster.nl/2023/08/22/een-zomer-instagrammetje-uit-grootegast/. Vorig jaar was ik in het nabijgelegen Grijpskerk, ook al zo’n mooi plaatsje om te bezoeken. De gemeente Westerkwartier is het waard om wat langer voor te rijden en zal volgend jaar zeker weer in het tourschema worden opgenomen. En mocht Fokko nog reageren dan kan tegen die tijd misschien wel Sebaldeburen worden aangedaan. Morgen wordt een thuiswerkdag en donderdag ga ik naar Ten Post, Winneweer en, dankzij een ingelast koffiemomentje, Lellens….