Al vanaf mijn jonge tienerjaren, ben ik fan van U2. Begin jaren negentig startte deze band weer eens met een omvangrijke wereldtournee en u begrijpt mijn enthousiasme toen ik één van de uitverkorenen was om hier bij te zijn. Dat we hiervoor met een handjevol Middelstumers met de bus naar het Duitse Köln moesten, mocht de pret niet drukken. Vol verwachting ging ik die kant op. Ik ben bang dat het verwachtingspatroon achteraf wat te hoog was. Zeker, het was de moeite waard. Maar de verwachte euforische toestand werd niet bereikt. Daarvoor was de sfeer ver weg van het podium ook wat te kil en stijfjes.
Maar ergens smaakte het naar meer. Toch wist ik bijvoorbeeld alle verleidingen die zich in het Stadspark afspeelden, te vermijden. Binnenkort maken we op 2 september echter wel ons debuut tijdens het Hullabaloo-festival. Dat kan nog mooi zo, een weekje voor Kleintje Woodstock. U2, Robbie Williams en zeker Coldplay, dat waren voor Miranda en mij de namen die het waard waren om naar bijvoorbeeld Amsterdam af te reizen. In januari deed zich in het Ziggo Dome de kans voor om Robbie Williams te zien. En dat was zeker de moeite waard want deze rasentertainer beheerst nog steeds de kunst om een volle hal (en stadion) naar zijn hand te zetten….
Het was augustus vorig jaar en we waren op vakantie in Ierland toen we lazen dat Coldplay in de Amsterdam Arena zou optreden in de maand juli. Dat was ja net wat. Deze band kent inmiddels zoveel klassiekers die je moeiteloos mee kunt blèren. En daarmee had ik al zo vaak prachtige beelden van hun concerten all over the world gezien en dat had zelfs voor de buis iets magisch. Wachtend op het vliegveld van Dublin deden we hardnekkige pogingen om ons door de zeer lange wachtrij van tienduizenden belangstellenden te worstelen. Vlak voor het inchecken kwamen we tot de conclusie dat dit een hopeloze missie was. Licht teleurgesteld gingen we het vliegtuig in, het was niet anders….
Ter troost eind oktober maar naar ‘Coldplay – the movie’ in Pathé gegaan. Daar werd integraal over de hele wereld het concert uitgezonden dat deze superband op dat moment in het River Plate stadion in Buenos Aires in Argentinië gaf. Dat had zeker wat maar die ervaring haalt het vast niet met de beleving om er écht bij te zijn. Een doekje voor het bloeden dus.
Maar het idee om naar Amsterdam te kunnen, liet mijn partner niet meer los. En eind mei was daar de doorbraak. Via Marktplaats konden in Bedum twee kaartjes, zonder woekerprijzen, gescoord worden. Dat was nog eens een onverwachte meevaller. We hadden tickets voor het laatste concert in Amsterdam. De mannen konden zich van te voren mooi warmdraaien en –spelen en hadden in het weekend reeds de kans om de verlokkingen van onze hoofdstad te onderzoeken…..
Gisteren om half drie stapten we in de auto. We gingen dus voor een lange aanloop en de totaalbeleving. De auto konden we vlakbij het stadion kwijt en we hadden nog ruimschoots de tijd om ons te vergapen aan de vele fans die zich reeds rond de Arena verzameld hadden. En we trotseerden de lange wachttijden in en voor de Burger King want aan de inwendige mens moest natuurlijk gewerkt worden. En zo kon het gebeuren dat we rond half zeven de tribunes beklommen om de twee zangeressen die het voorprogramma verzorgden nog even mee te pikken.
Maar toen werd het half negen. Langzaam maar zeker werd het stadion steeds voller en de opwindende golf der verwachting zwol steeds verder aan. Na eerst onderdeel te zijn geweest van een groot aantal waves was daar rond negen uur het moment dat het gejuich begon en de mannen van Coldplay het podium beklommen. En dat was het begin van een magische show die ons twee uur lang in de greep had en soms zelfs bij de strot greep.
Want terwijl boven ons het ene na het andere vliegtuig zich opmaakte voor een veilige landing op Schiphol, werd de Arena meegezogen in een zeer energieke en enthousiaste totaalshow inclusief prachtige special effects. Zelfs het vaak bekritiseerde Arena-geluid was om door een ringetje te halen. Je kwam ogen en oren te kort om alles te beleven. De LED-polsbandjes die iedereen voor aanvang kreeg, zorgden voor een prachtige lichtzee. Het ene moment werden ballonnen losgelaten, vervolgens kwamen de mannen in futuristische pakken het podium op en daarna zweefden grote planeten door het stadion. Een prachtige lichtshow werd op gezette momenten ondersteund door vuurwerk op de achtergrond.
Zo vlogen de uurtjes voorbij waarin alle klassiekers de revue passeerden. Maar ook de gevoelige noot werd gekraakt toen zanger Chris Martin zich op de piano liet bijstaan door twee kinderen die hun vader hadden verloren. Mijn persoonlijke hoogtepunten waren ‘A sky full of stars’, mede door de geweldige lichtshow, en uiteraard het gevoelige ‘Fix You’ op het eind. Maar eigenlijk was het van het begin tot het eind smullen geblazen. Wat een performers, wat een show, wat een positieve energie. Wij waren er bij om de mannen uit te zwaaien.
Twee jaar zijn ze inmiddels onderweg en het eind is nog niet in zicht. Maar ooit is daar vast de kans op een prettig weerzien. Als ik toch een minpuntje mag noemen is dat het feit dat het concert voor mij wel een uur langer had mogen duren. Maar nu lagen we rond half twee opgetogen in bed om nog even de opgenomen beelden af te spelen alvorens in een diepe slaap te vallen om intern met een glimlach nog even na te genieten van ‘such a heavenly view’….