Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Simon Bolhuis is ook mijn volledige naam. Ik ben op elf december 1955 geboren aan de Boerdamsterweg in Middelstum naast de firma Boelema. Ik heb nog twee broers en twee zussen en ben zelf nummer vier in de rij. Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader was wegenbouwer en kabellegger. Hij heeft meerdere werkgevers gehad en werkte bijvoorbeeld jarenlang voor Sjouke Dijkstra Wegenbouw.
Ik heb mijn hele leven in Middelstum gewoond. Op mijn twaalfde verhuisde het gezin Bolhuis naar de Kwekerstraat. In 1980 ben ik naar de B.E.-weg verhuisd om vervolgens in 1988 aan de Korenlaan terecht te komen. Hier wonen we al weer bijna 35 jaar met veel plezier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1980 getrouwd met de oorspronkelijk uit Uithuizen komende Yvonne Bakker. Liefde op het eerste gezicht was het niet maar ik kwam haar regelmatig tegen in 538 en op den duur sloeg de vonk over. Ze is enige jaren jonger dan ik. Sowieso was die 538-staptijd een prachtige tijd. Eerst voetballen, dan de kantine in, vervolgens door naar Vita Nova voor een hapje en een drankje en dan op de ‘ploffiets’ door naar Uithuizen.
Het huwelijk heeft ons twee dochters geschonken. In 1987 werd Elisa geboren, zij is in Stedum terechtgekomen. Drie jaar later volgde Cynthia die tegenwoordig met haar partner Marvin in Beijum-Noord woont. Zij hebben twee kinderen en dat maakt ons de trotse opa en oma van twee kleinkinderen. Kleinzoon Caï is acht jaar en kleindochter Vajèn vijf.
Wat is uw voormalig beroep?
Na in Middelstum de kleuter- en lagere school te hebben doorlopen, ging ik naar de LTS in Uithuizen. Voor mij een logische keuze want ik was best wel handig en wilde de kost met mijn handen gaan verdienen. Ik sloopte vroeger al van alles uit elkaar om het vervolgens weer in elkaar te zetten. Zo ook zo’n speelgoedtelefoon maar toen ik hem klaar had, deed hij het helaas niet meer.
Op de LTS koos ik na één jaar voor de motorvoertuigentechniek. En die keuze pakte goed uit want drie jaar later behaalde ik op mijn zestiende mijn diploma. In de krant zag ik twee vacatures die mij wel wat leken. In Roodeschool zocht Munting landbouwwerktuigen een monteur en hetzelfde gold voor vrachtwagengaragebedrijf Vogelzang in Bedum. Bedum was voor mij beter bereikbaar en dus ging ik bij pa achterop de plof naar Vogelzang om te solliciteren. Dat gesprek verliep prima en ik werd als leerling-monteur aangenomen.
Een goede keus want het ging mij in Bedum prima naar de zin en ik kon mij doorontwikkelen tot monteur. Wel moest ik in 1976 voor mijn nummer opkomen in militaire dienst. In Ossendrecht, Bergen op Zoom en Utrecht volgde ik diverse opleidingen. Ik zou naar Duitsland gaan voor mijn parate tijd maar toen werd er bij mijn moeder borstkanker geconstateerd waardoor ik uiteindelijk in Assen terechtkwam. Ik heb in het leger mijn vrachtwagenrijbewijs gehaald en werd eerst soldaat eerste klas om uiteindelijk als korporaal af te zwaaien.
In die tijd kon je gewoon weer bij je oude baas aan het werk en dus vervolgde ik na anderhalf jaar dienst mijn werkcarrière bij Vogelzang. Die hadden in de tussentijd aan de overkant van het Boterdiep wel een extra bedrijfspand gebouwd en daar ging ik als vrachtwagenmonteur aan de slag. Ik kon het prima met vader en zoon Vogelzang vinden en niet veel later werd ook de trailerbouw in het nieuwe pand opgenomen. In 1981 kreeg ik de kans om APK-keurmeester te worden en die kans pakte ik graag.
Na 28 jaar Vogelzang Bedum volgde voor mij in 2000 één van de moeilijkste keuzes uit mijn leven. Volvo Nederland werd namelijk aandeelhouder en opende in Groningen een vestiging. Ik kon of in Bedum blijven of naar Groningen gaan. Ik koos, met nog zes andere collega’s, voor de laatste optie en dat was op de langere termijn de beste keus. En zo kwam ik in 2000 in een nieuwbouwpand bij Viking Trucks terecht, in 2005 werd dit Nijwa.
In 2014 keerde ik als APK-keurmeester terug naar Bedum waar ik naast vrachtwagenmonteur ook nog trailermonteur werd. Ik draaide, zeker in mijn jongere werkjaren, regelmatig storingsdiensten en moest er dan ’s nachts of in de weekenden in weer en wind met de servicewagen op uit om Volvo vrachtwagen- of bootmotoren te repareren. In 2018 nam Vlastuin het bedrijf over en in 2020 volgde een reorganisatie met als gevolg dat ik 31 januari 2021 na 48,5 dienstjaren op straat kwam te staan. En met mij nog een dikke veertig collega’s. In het jaar ervoor was ik al één dag in de week minder gaan werken
Echt rouwig was ik niet, dat ik er uit moest. Het werk veranderde meer richting de elektronicakant terwijl ik veel liever met mijn handen werkte. Die jaren, ongeveer tot 2000, beschouw ik als mijn mooiste werkjaren. Als APK-keurmeester werd ik steeds meer politieagent. Ik stond bekend als een strenge keurmeester en daar was lang niet iedereen blij mee met het nodige commentaar tot gevolg. Maar natuurlijk blijft het wrang dat je na zoveel werkjaren bij een en hetzelfde bedrijf op zo’n manier aan de kant geschoven wordt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Dat bleek geen enkel probleem te zijn. In het begin moest ik van het UWV nog solliciteren maar toen ik na twee maanden mijn fysieke klachten aangaf die ik in de loop der jaren toch wel gekregen heb, hoefde ik niet meer te solliciteren. Het scheelde hierbij ook dat ik vrijwel dagelijks als vrijwilliger op het voetbalveld te vinden ben. Ik kwam er namelijk na mijn ontslag al snel achter dat ik wel wat om handen moet hebben.
Bij de vv Middelstum verricht ik vooral de nodige maai- en reparatieklusjes. Dat vind ik mooi om te doen. We zijn met een leuk koppeltje mensen aan het werk. Vorige week zijn we met de vervanging van het ophangsysteem van de reclameborden begonnen. Het was voor het eerst sinds mijn hartklachten van eerder dit jaar dat ik weer alle dagen op het voetbalveld te vinden was.
Zelf heb ik van mijn 12e tot mijn 40e bij Middelstum gevoetbald. Toen ik Paul van der Laan, die niet bekend stond om zijn snelheid, niet meer bij kon houden, werd het voor mij tijd om te stoppen. Ik werd begeleider van het tweede elftal na eerder al een jaartje of vijf jeugdleider te zijn geweest. Ook heb ik zo’n vijf jaar in het hoofdbestuur gezeten en ik draai sinds jaar en dag bestuurskamerdiensten waarbij ik de tegenstander en de scheidsrechter ontvang.
Wielrennen is mijn favoriete sport. Vroeger trok ik er zelf nog wel eens met de racefiets op uit, tegenwoordig bezoek ik alle wielerkoersen in de omgeving. Ondanks dat het zo’n zware sport is, klaagt een wielrenner nooit en er zijn bijna geen relletjes of supportersrellen. Naast het wielrennen volg ik in de wintermaanden ook het marathonschaatsen intensief.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn allereerst mijn trouwdag en de geboorte van mijn twee kinderen en kleinkinderen. Allemaal gezond en wel, wat wil je nog meer? Tevens kijk ik met veel tevredenheid en voldoening terug op mijn werkcarrière. Ik heb voor 2021 geen dag werkloos thuisgezeten en zie mijzelf als een gedreven vakman.
En de dieptepunten?
Het verlies van dierbaren, zeker als ze te jong zijn gestorven. Zo mocht mijn moeder slechts 61 jaar worden. Pa moest het toen doen met zijn drie nog thuiswonende zoons die niet veel later uitvlogen. Zwager Marten werd 50, schoonzus Ankie 47. En ondanks overleed mijn zwager Geert op 73-jarige leeftijd.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Nijwa was een werkgever die goed om zijn personeel dacht. Zo mochten onze vrouwen om het jaar een dagje met elkaar op stap en kregen dan ook nog wat ‘buuscenten’ mee. Zo zijn ze bijvoorbeeld wel eens naar Giethoorn geweest. Ik zat in die tijd in de OR en reisde voor de vergaderingen heel Nederland af. En toen ik 65 jaar werd, kreeg ik van Nijwa Groningen nog een mooie verjaardagskaart.
De storingsdiensten brachten mij ook op de gekste plekken. Zo lag ik eens in Zoutkamp tussen de sneeuwbulten onder een vrachtwagen om een reparatie uit te voeren. Of ik liep rond op een verder verlaten bedrijfsterrein en moest mezelf maar zien te redden. In Lauwersoog repareerde ik eens een motor van een boot die vervolgens in Noordpolderzijl zonk. En in Alteveer was een klant zo blij met mij dat hij mij een tas vol gehaktballen en een beste fooi mee naar huis gaf. De rekening van het bedrijf heeft hij echter nooit betaald.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bijzondere wensen en ben heel tevreden. Een weekje weg uit Middelstum, dat vind ik lang genoeg. Vroeger gingen we nog wel eens voor vakanties naar het buitenland en eenmaal was ik drie weken van huis. Dat was veel te lang hoor. Ik vind het altijd mooi om de Middelstumer toren weer te zien.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
‘Wat is spiet?’ Keuzes maken is een van de moeilijkste dingen in het leven. Maar beter een verkeerde dan helemaal geen keuze maken. Dat zei mijn vroegere baas Jan Rijmerts altijd tegen mij en daar had hij groot gelijk in. Wat dat betreft heb ik nergens spijt van.
Ik heb hierover zelf ook een uitspraak bedacht en die gaat over de drie d’s: ‘Mensen Denken altijd dat een ander net zo Denkt als dat ze zelf zouden Denken in een bepaalde situatie.’ Kortom, je kunt nooit in andermans hoofd kijken en er dus ook geen oordeel over geven.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dan ga ik met een acht voor een middenweg. Het moet in elk geval een ruime voldoende zijn.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Dan kom ik toch nog even terug op het voetballen. Ik vind dat we het bij de vv Middelstum mooi voor elkaar hebben en dat we daar met zijn allen trots op mogen zijn. Naast ons vrijwilligersploegje staan er nog zoveel andere mensen klaar voor de club, dat is geweldig.
Je hoeft maar te roepen en ze helpen mee. Die bereidwilligheid om samen de schouders eronder te zetten is enorm. We mogen als club blij zijn, dat we het zo voor elkaar hebben. Ik vind dat prijzenswaardig en wil hiermee graag dit interview afsluiten.