Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Engbert Adriaan Breuker luidt mijn volledige naam. Ik ben op 16 juli 1959 geboren in Huize Tavenier in de stad Groningen. Ik ben de benjamin van het gezin en heb nog vier oudere zussen. Verwend tot en met dus inclusief vijf moeders en ook nog eens van gereformeerde afkomst. Beter kun je het niet treffen toch? Mijn moeder behaalde haar MULO diploma en werkte daarna, tot de kinderen kwamen, op het ziekenfondskantoor. Mijn vader was eerst boekhouder en werd daarna hoofd P&O bij een bedrijf in Groningen.
Ik ben opgegroeid in de Indische buurt in Groningen, de stad waar ik studeerde en later op kamers ging wonen. In 1982 ben ik met mijn eerste partner gaan samenwonen in Grijpskerk en vervolgens ben ik na onze scheiding in 1996 terugverhuisd naar de stad waar ik met mijn huidige partner ging samenwonen achter de stadsschouwburg. Sinds 2000 wonen we met veel plezier in Den Andel in een rijksmonument. Die kocht ik destijds toen ik op zoek was naar een opleidingsplek voor managers. Mede door het woonplezier is die opleidingsplek aan huis er nooit gekomen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2001 hertrouwd met Sandra Dijksterhuis. Ik heb haar leren kennen in de sauna waar zij als receptioniste werkte en ik als patiënt kwam. We raakten aan de babbel en ik vond haar direct leuk. Gelukkig was dat wederzijds. Vijf jaar later zijn we getrouwd. Mijn twee zoons ken je van de vluggertjes. Mees is in 2001 geboren en woont op kamers in Leeuwarden. Twee jaar later kwam Midas op de wereld, hij woont thuis.
Wat is uw voormalig beroep?
In mijn jonge jaren wilde ik graag in een winkel werken dus ging ik naar de MDS in Groningen. Toen ik stage liep bij de AH moest ik in het magazijn spiegels tellen en dat soort werkzaamheden zou ik ook de rest van mijn stageperiode moeten verrichten. Voor mij een reden om daar acuut te stoppen en ik besloot commerciële economie te gaan studeren op de HEAO in Groningen.
Na hier in 1982 afgestudeerd te zijn, volgde ik de districtsopleiding tot gediplomeerd bankier bij de ABN-bank in Groningen aan de Vismarkt in de tijd dat bankier zijn nog leuk was. Je kende je klanten bij naam en je mocht en kon ze verder helpen. Destijds was het nog een heel sociaal vak dus. Toen iemand na vier jaar mijn vakantiedagen bij ging houden, had ik genoeg gezien. ‘Ik word ondernemer’, zo hield ik mijzelf voor. Ik kwam in 1987 bij Pandata in de automatisering terecht.
Pandata was een samenwerkingsverband tussen de PTT, AKZO en Nationale Nederlanden waarbij er op administratief gebied werd samengewerkt en men trok ook qua systeemontwikkeling gezamenlijk op. Het bedrijf bestaat nog steeds maar nu onder de naam Cap Gemini. Uit Pandata vloeide Pentascope voort. Een bedrijf dat zich richtte op de menselijk kant van de systeemontwikkeling. Ik zou later, in 1995, een van de vijf directeuren van het bedrijf worden maar ging eerst voor de PTT werken. Eigenlijk, met de kennis van nu, als een soort van list om ze als klant binnen te halen en dat is gelukt.
Van 1995 tot 2009 kende Pentascope gouden jaren met op het hoogtepunt 300 werknemers en vestigingen in het buitenland tot gevolg. Na de bankencrisis in 2009 volgde een scherpe vlucht neerwaarts waarbij we net niet failliet gegaan zijn. Ik ging daarna tijdelijk wat anders doen en richtte samen met Geerd Schlangen Red to be Blue op, een actiebureau voor radicale duurzaamheid. Jaarlijks begeleidden we enige projecten waarin radicale verduurzaming en regionale stimulering centraal stond. Eind vorig jaar is er een eind gekomen aan dit project.
Sinds 2013 is Pentascope omgeturnd tot een coöperatie waarbij iedereen die meedoet bij toerbeurt de kans krijgt om directeur te zijn. Voor dit initiatief ben ik een van de aanstekers. Met frisse energie gaan we voor realisatie van veranderingen. Met naast de veranderingen die bedacht zijn of worden door onze klanten ook die veranderingen creëren die de wereld nodig heeft en die we met onze klanten willen helpen realiseren!
Veel samenwerken in ‘live’groepsverband dus waaraan in maart 2020 voorlopig eerst een eind kwam door corona. Het gaf mij de kans om aanjager te worden van een nieuw initiatief, Vakland Het Hogeland. Met de regio als klaslokaal voor iedereen, vanuit het perspectief van levenslang leren. Vanuit het Nationaal Programma Groningen werd hiervoor 2,3 miljoen euro beschikbaar gesteld waarvan inmiddels zo’n 3.000 mensen profijt hebben gehad door aangeboden cursussen en opleidingen te volgen. Tevens hebben wij o.a. door het aanbieden van allerlei excursies veel leerlingen uit het klaslokaal kunnen ‘trekken’ en ze meegenomen naar bijvoorbeeld de Eemshaven, naar de Kunstkerk, Lauwersoog, etc. om ze te laten zien wat er allemaal wel niet mogelijk is in onze regio.
Dit Vakland-initiatief bracht de 4 o’s bij elkaar. Ondernemers, omgeving (oftewel de inwoners), overheid en onderwijs vonden elkaar en van daaruit ontstond in januari 2023 de Gebiedscoöperatie Het Hogeland waar ik als algemeen directeur leiding aan mag geven. ‘We streven naar een gebied van geluk en gezondheid voor en met elkaar!’ We hebben ogen en oren in alle relevante sectoren en werken en omarmen de kracht van de regio. Binnenkort trekken we met het Vaklandcircus langs acht dorpen in het Hogelandgebied waarbij de toeschouwers een dagvullend programma voorgeschoteld krijgen en iedere deelnemer de vraag gesteld krijgt, ‘wat zou jij willen doen, leren, maken, starten, etc.?’
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik heb een verhaaltje op mijn website geplaatst met als titel ‘Nooit met pensioen’. Dat gaat onder andere over het feit dat ik in 1995 de vrijheid heb genomen om zelf te gaan ondernemen en dat vind ik zo leuk dat ik er niet mee op wil houden. Wel zou ik wat minder willen gaan werken want soms heb ik het gewoon iets te druk. Ik heb in 2007 een half jaar een sabbatical genomen maar vond deze periode geen klap aan. Tuinieren, lezen, luieren, de vaatmachine leegmaken, het is gewoon niet mijn ding.
Misschien ben ik wel een ADHD-er. Ik vind het heel leuk om nieuwe dingen en samenwerkingsverbanden te creëren en werken is mijn hobby. Net als plaatjes draaien overigens. In de negentiger jaren heb ik nog drie jaar lang een eigen radioprogramma gehad op Radio Noord, ‘Breuker’ heette dit programma. Met daarin veel aandacht voor lokale popmuziek. Nog steeds draai ik discoavonden op verzoek en elk jaar tijdens Oud & Nieuw ben ik tussen 01.00 en 07.00 in Den Andel achter de draaitafel te vinden om het nieuwe jaar in te luiden.
Sowieso ben ik qua vrijwilligerswerk heel actief in mijn woonplaats. Zo ben ik nog steeds voorzitter van het dorpshuisbestuur en ik heb ook in de plaatselijke dorpsbelangen gezeten. Daarbij ben ik mede-initiator van Stichting De Holm en ik ben inmiddels 35 jaar actief in het jeugdwerk. En aan Red to be Blue mag dan een eind gekomen zijn, gelukkig is daarvoor een nieuw eigen organisatieadviesbureau voor in de plaats gekomen: Wadvies!
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit uw leven?
Eigenlijk ben ik niet zo van de hoogte- en dieptepunten. Immers, ‘Er is geen pannenkoek zo plat of er zitten wel twee kanten aan.’ Maar toen we in 2004 voor de derde keer een Nederlandse en voor het eerst zelfs een Europese prijs kregen voor Pentascope als bedrijf waar je op basis van betrokkenheid, respect, trots en eerlijkheid het beste voor kon werken, terwijl we op dat moment 300 mensen in dienst hadden, deed mij dat wel wat.
We hadden in elk geval een bedrijf neergezet waar mijn vader nooit ontslagen zou worden. Vlak voor zijn pensionering werd hij namelijk ontslagen en moest hij zich op zijn oude dag nog melden bij het UWV en opnieuw solliciteren. Een jaar later is hij overleden. Zeker weten doe je het niet maar ik vermoed dat de stressfactor hier zeker een rol in gespeeld heeft. Dat was natuurlijk een dieptepunt, hij mocht slechts 61 jaar worden. Mijn moeder overleed vervolgens tijdens mijn sabbatical.
Nog een dieptepunt is het feit dat we met Pentascope in 2009 tijdens de bankencrisis langs het randje van de afgrond gleden doordat opdrachten van grote bedrijven, waar we veel voor deden, uitbleven.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Weet je, om 14.00 uur wacht de volgende verslaggever, dit keer van het Dagblad. Qua input heb je zo te zien al genoeg. Snel door naar de volgende vraag want ik wil je ook nog even rondleiden door ‘t Wieshoes en je in sneltreinvaart langs zestig jaar van technische ontwikkelingen leiden.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bücketlist. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheden dat wanneer ik dingen graag wil doen, dat ik dit dan kan realiseren. Zo zijn we in 2019 met ons gezin naar Amerika gereisd waar we met onze daar gekochte tentjes vijf weken lang door Californië, Utah en Arizona getrokken hebben. Een gebeurtenis die zo met de hoogtepunten mee had gekund. Wat dat betreft ben ik een zevenvinkjesman.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
‘Angst is veur even, spiet is veur altied’. Je moet dingen durven doen, dat is mijn motto. Ik zou spijt kunnen hebben dat ik Pentascope rond 2009 toch teveel aan anderen overgelaten heb die het dachten beter te weten. Maar ik heb er van geleerd en nooit wakker van gelegen. Gaat iets fout dan moet je die dingen eruit pikken waar je van kunt leren en dan gewoon weer doorgaan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Door een schimmelnagel is een tien te hoog gegrepen hoor maar ik zou zeker voor een negen gaan. Wat dat betreft ben ik een ongelooflijk tevreden eikel. En een bevoorrecht persoon.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Neem gerust een linkje naar mijn website op zodat mensen door kunnen klikken wanneer ze nog meer over mij willen weten: www.engbertbreuker.nl. Ik heb bij nader inzien vorig jaar nog een heel leuk hoogtepunt beleefd. Toen werd ik namelijk koninklijk onderscheiden. Het mooiste hieraan vind ik dat ik door de inwoners van het dorp Den Andel ben voorgedragen.
‘Zoek het in het kleine’, dat zou ook een mooie afsluiting kunnen zijn. Ik ben verknocht geraakt aan deze regio en blij dat ik middels Vakland Het Hogeland en de Gebiedscoöperatie een steentje kan bijdragen aan het verder ontwikkelen van het prachtige Hogelandgebied.