Het is maandagmorgen even na zevenen wanneer ik aan dit epistel begin. Vroeg inderdaad en ik merk dat ik mij even de nieuwe werkweek in moet schrijven. Vanmorgen was ik reeds voor vijf uur klaarwakker en een licht unheimisch gevoel maakte zich van mij meester. De Dag van de Arbeid als het begin van werkweek 18 kent weer tal van beslommeringen en uitdagingen. Mooie en minder mooie. Wat mij misschien in die vroege ochtendkrieken ook een beetje dwarszat was, dat ik nog geen onderwerp had om over te schrijven maar daar kon ik nu mooi tussen 5 en 6 uur al een beetje over nadenken….
‘Wat hebben we het toch goed in Nederland…’, een uitdrukking die ik vroeger regelmatig uitspraak wanneer ik met vrienden op stap ging of ergens in een restaurant zat te dikkedakken. Tegenwoordig denk ik de slogan wat vaker dan dat ik hem uitspreek. Want je zou maar slachtoffer zijn van zo’n dik gasdossier of van de toeslagenaffaire. En waar ik aan de ene kant uitkijk naar de zomer hou ik aan de andere kant mijn hart vast voor de vluchtelingenstroom die straks weer onze kant op komt en waar vast geen plek voor is met allerlei schrijnende situaties tot gevolg.
Ik heb wederom het idee dat Nederland piept en kraakt in zijn voegen. Inclusief een gierende werkdruk door te weinig personeel en de stress voor veel mensen om rond te komen. En om dan te schrijven dat we het zo goed hebben in Nederland is toch licht gevaarlijk. En dus moet ik het proberen te nuanceren. Gisteren liepen ‘Boys on tour’ een ruim rondje Huizinge. ‘Wat toch mooi dat dit kan’, zo gooide ik er halverwege een dooddoener in. Ik doelde daarmee vooral op het feit dat we blij mogen zijn dat we op zo’n mooie zonnige zondag de energie en gezondheid hebben om dit überhaupt te kunnen doen.
En daarbij kost zo’n rondje in de mooie vrije natuur je ook nog eens geen cent. Sterker nog, het levert je altijd nieuwe (in)zichten op. Even buiten Huizinge zegen we neer op een bankje. Martin begon een praatje met een toevallig passerende fietser, buurman nam spontaan een foto van een prachtig in bloei staand koolzaadveld, JJ determineerde in het verre gewassenveld een hert wiens oortjes nog net boven het maaiveld te zien waren en ik oriënteerde mij op de vervolgweg van een door de rest nog nooit gelopen route van het Huizinger ommetje.
En daarbij genoot ik van een rustmomentje voor mijn vermoeide voetjes want o, o, o wat klapte de vierde wedstrijd voor M’stum vier in tien dagen tijd op een warme en drukkende zaterdag er toch stevig in. En daarbij hebben we weer geen punt gepakt maar wat is het toch mooi om richting Middag-Humsterland te rijden. In een elektrische auto met allerlei technische foefjes, voor mij geen alledaags verschijnsel, zoefden we richting Feerwerd voor een wedstrijdje tegen Ezinge.
Maar hé, ik dreig helemaal af te dwalen. Mooi dat de improviseermodus weer loskomt. Want ik was bezig met de titel wat meer te duiden en dat dit zich vaak zo dichtbij in al haar schoonheid ontplooit als je er maar oog voor hebt. Maar tussendoor was het wel smullen geblazen hoor en genoten we van een hoorn des overvloed. Want buurman had zich uitgesloofd met een pulled pork van jewelste waaraan we met een mannetje of zes smakelijk aan begonnen alvorens de start van de F1 race in Azerbeidzjan mee te pikken.
De race mocht dan ietwat saai zijn maar we genoten des te meer van elkaar gezelschap. En ook dat hoeft geen cent te kosten. Lekker zuigen, zeuren en afgeven want de beste stuurlui zitten immers niet achter een F1-racewagenstuurtje maar staan gewoon aan wal. Of in ons geval hangend in de stoel of een bank. En na het wandelingetje was daar al weer de bekerfinale. Met in dit geval een ‘biologische bofkip’. Beschikbaar gesteld door onze Roos en heerlijk bereid door de buurman die dus culinair in topvorm was dit weekend.
Wat waren ze aan het zagen, zeuren en zuigen trouwens, de mannen van PSV en Ajax. Alles voor de winst natuurlijk maar ergens gaf het ook een beetje de staat van Nederland weer, bedenk ik mij nu eventjes. Vele opgewonden mannetjes, stijf van de adrenaline en wedstrijdstress want er moet voor het oog van de hele natie op de toppen van hun kunnen gepresteerd worden. Man, och man, wat gun ik hen maar zeker ons allemaal op gezette tijden een rondje Huizinge in een aangenaam wandelgezelschap. Ver weg van de waan van alledag. Daarbij oog hebbend voor de kleine geneugten in het leven die dit fenomeen zo mooi kan maken.
Vier mei komt er met rassé schreden aan. We herdenken verschrikkelijke tijden en koesteren het idee dat we niet op een of ander slagveld in Oekraïne zitten. Om vervolgens op vijf mei de bevrijding te vieren. Geen groot feest in Middelstum bij mijn weten maar misschien moeten we maar weer ergens warm behaaglijk tegen elkaar aan gaan zitten. Koesterend wat we wel hebben…..