Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Egbert Pieter Zigterman, roepnaam Bert. Ik ben vernoemd naar mijn beide opa’s, Egbert (Ep) Zigterman en Pieter (Piet) Slagter. Ik ben geboren op 16 november 1958 aan de Johan Lewestraat 17.1 in Middelstum. Als oudste zoon van Jan Zigterman (overleden in 2006) en Alie Zigterman-Slagter (zij is 88 jaar).
Mijn ouders hebben destijds samen met mijn opa en oma Slagter in 1956 een twee-onder-een-kapwoning laten bouwen in de JL-straat. Daar kwam ook mijn twee jaar jongere broertje Peter ter wereld en exact op mijn vijfde verjaardag werd het gezin Zigterman verblijd met de geboorte van mijn zusje Gerri. Ik ben mijn ouders dankbaar voor een mooie en onbezorgde jeugd.
Ik heb 23 jaar in de JL-straat gewoond. Na ons trouwen zijn Gaby en ik aan de Groensingel gaan wonen en twee jaar later verhuisden we naar de Klaproosstraat. Sinds 5 december 1991 wonen we met veel plezier aan de Wilgenlaan in Middelstum. Vrienden typeren mij als perfectionistisch, sportief, niet snel uit zijn evenwicht rakend, trouw aan vriendschappen, actief in het sociaal leven en een familiemens.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1981 getrouwd met Gaby Bachmeyer. Mijn ouders hebben jarenlang een tenthuisje gehad op Ameland en tijdens één van de vakanties op dat prachtige Waddeneiland leerde ik Gaby kennen tijdens het wadlopen. Zij komt oorspronkelijk uit Duitsland en na 5 jaren van heen en weer reizen tussen Middelstum en Osnabrück besloten we om na ons huwelijk in Middelstum te gaan wonen.
Samen hebben we drie kinderen gekregen. In 1982 werd Bert-Jan geboren, Lian volgde in 1984 en vier jaar later kwam Jesper op de wereld. Met de geboorte van Bert-Jan hebben we zelfs de Ommelander Courant nog gehaald omdat er op dat moment vijf generaties Zigterman waren. Namelijk overopa Jan, opa Egbert, vader Jan, ik en Bert-Jan. We zijn ondertussen de trotse opa en oma van vijf kleinkinderen: Lynde en Annely van Bert-Jan en Willemien; Pjotr en Sofia van Lian en Frank, en Gijsbert van Jesper en Marijke.
Wat is uw voormalig beroep?
Het is geen toeval dat ik bijna mijn hele leven op een school heb ‘rondgelopen’. Late leerling dat ik was, begon dat al op de kleuterschool waar ik drie jaar over gedaan heb. Op de lagere school in Middelstum hadden we in de vijfde klas meester De Graaff en deze meester werd op de MAVO mijn wiskundeleraar. Hij heeft toen waarschijnlijk mijn interesse in het lesgeven al opgewekt. Na de MAVO in Middelstum volgde de tweejarige HAVO-opleiding op de Nijenborg in Groningen.
Na het examen in 1977, met goede cijfers voor wis- en scheikunde, was de keuze snel gemaakt. Ik koos voor de nieuwe lerarenopleiding Ubbo Emmius in Groningen waar ik mij verder bekwaamde in de eerder genoemde exacte vakken. Na een studie van 4,5 jaar, afgesloten met een diploma in 1982, ben ik op 30 augustus 1982 begonnen als leraar wis- en scheikunde op het Fivelcollege in Delfzijl. In 1983 volgde een aanstelling aan De Bavinck MAVO in Loppersum. De in Middelstum zeer bekende Kees Reinders, de oud-leraar geschiedenis van mij op de MAVO in Middelstum, was in die tijd een gewaardeerde collega.
In 1989 lukte het mij vervolgens om een volledige aanstelling te krijgen op het Fivelcollege. Deze school is in 2012 gefuseerd met het Ommelander College en draagt sinds die tijd de naam Eemsdelta College. De laatste acht jaar heb ik als leraar les gegeven in de vakken wiskunde en rekenvaardigheid, zowel op VWO als HAVO-niveau. Leraar zijn is een prachtig beroep. Ik heb 38 jaar lang met veel plezier lesgegeven zonder noemenswaardige incidenten. Maar het is ook een intensief beroep dat veel van docenten vergt.
Er is in al die jaren veel veranderd en als leraar moet je daar in meebewegen natuurlijk. Vooral in mijn beginjaren heb ik veel tijd gestoken in de voorbereidingen van de lessen. En na schooltijd moesten de proefwerken nagekeken worden. Voeg daarbij de ouderavonden en de vele vergaderingen. Daartegenover stonden de vakanties, die werden door mij dankbaar ingevuld met de nodige quality-time met de kinderen.
In de loop der jaren heb ik diverse bijscholingscursussen gevolgd, vooral op het gebied van computers en informatica. Geen overbodige luxe want in de loop der jaren ging er natuurlijk steeds meer digitaal. Denk hierbij aan het leerlingvolgsysteem. Ook werd ik op den duur rekencoördinator. Deze functie werd in het leven geroepen omdat de rekenvaardigheid van leerlingen steeds verder terugliep. Ik kan verder terugkijken op prachtige excursies naar bijvoorbeeld Rome, Florence en Barcelona.
Ik ben op 1 september 2020 met vervroegd pensioen gegaan. Het afscheidsfeest is door corona een aantal keer uitgesteld en werd uiteindelijk pas in juni 2022 met een zestal ook afscheid nemende collega’s gevierd. Wat wel weer als voordeel had dat we een ruimer budget kregen om een mooi feest te organiseren. Ik heb altijd gezegd dat er meer is dan werken alleen en deze zin werd uiteraard aangehaald in de afscheidsspeech.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Hartstikke goed! Ik heb mij nog geen moment verveeld en zou niet meer terug willen. Drie dagen in de week help ik Gaby mee die reeds jarenlang als zelfstandige werkt in de kinderopvang. Ik verricht allerlei hand- en spandiensten, bijvoorbeeld met het van en naar school brengen van kinderen. In mijn jongere jaren heb ik al het nodige vrijwilligerswerk gedaan voor kerk, school, de buurtvereniging, dorpsbelangen Middelstum en de VV Middelstum.
Momenteel doe ik vrijwilligerswerk voor de PKN-kerk en Energiecoöperatie Middelstroom. Daarbij ben ik mantelzorger voor mijn moeder en ik ondersteun graag kortstondige acties zoals onlangs nog de hulpactie voor Oekraïne. Verder ben ik een van beheerders van de elektrische auto’s van Deelslee in Middelstum
Ook heb ik altijd veel aan sport gedaan. Dat begon met gymnastiek. Daarna volgden voetbal, tafeltennis, volleybal, tennis, fitness, zaalvoetbal, hardlopen en fietsen. Ik ben bijvoorbeeld jarenlang lid geweest van De Deurtrappers. Tegenwoordig schaats ik met de schaatsclub uit Middelstum wekelijks een uurtje op de schaatsbaan in Kardinge en stap ik geregeld op de racefiets of mountainbike om met Haijo Bouma de nodige kilometers weg te trappen. En dagelijks loop ik diverse rondjes met onze honden. Zeker onze pup vergt hierin de nodige (trainings)tijd.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn er gelukkig een groot aantal. Allereerst dat ik Gaby heb leren kennen. Door een vervelende keelontsteking heb ik mijn trouwdag niet als een hoogtepunt ervaren, maar daar stond een mooi 25-jarig huwelijksfestijn op Ameland met familie en vrienden tegenover. De geboorte van onze drie kinderen en vijf kleinkinderen mag zeker niet bij deze vraag ontbreken. In 2011 hebben we voor ons 30-jarig huwelijksjubileum met al onze kinderen en aanhang een mooie rondreis door Noorwegen gemaakt.
In 2014 volgde een indrukwekkende reis met de Trans Mongolië Expres met vrienden door Rusland, Mongolië en China. En toen in 2015 onze eerste kleinkind geboren werd, zaten wij net middenin een reis door Amerika. Twee hoogtepunten ineen dus. Verder ben ik een familie-mens en kan ik genieten van het samenzijn tijdens Kerst, Pasen of verjaardagen met familie en vrienden.
En de dieptepunten?
Heel veel dieptepunten hebben we gelukkig niet gekend maar het overlijden van mijn vader en mijn schoonouders mag bij deze vraag niet ontbreken. Zeker het overlijden van mijn schoonvader heeft veel impact op ons gehad omdat hij maar zestig jaar mocht worden.
En ik heb al op jonge leeftijd, op mijn 12e bij het pupillenvoetbal, een knieblessure opgelopen. Deze blessure heeft mij mijn hele sportieve leven achtervolgd. Ik moest daardoor bijvoorbeeld noodgedwongen vroeg met voetballen stoppen en ben in de loop van de tijd twee maal geopereerd aan knie en been.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig organiseerden Henk-Jan Hofman, Jan Hoeksema, Jaap Postma, Henk van Wolde en mijn persoontje onder de naam ‘Interpop’ muziekavonden in Middelstum. Zo is het ons gelukt om Rooie Rinus en Pé Daalemmer in die jaren naar de bovenzaal van Café Grommers te halen. Ditzelfde duo trad jaren later voor ons op tijdens het 25 jarig ambtsjubileum van mij en een aantal collega’s van het Fivelcollege. Rinus en Pé konden zich de optredens bij Grommers nog goed herinneren.
Sinds ruim twintig jaar houden we met diezelfde vrienden en aanhang een jaarlijkse vriendendag. Een van ons organiseert deze bijeenkomst. ’s Morgens komen we bij elkaar voor de koffie, ’s middags volgt een sportieve activiteit en ’s avonds gaan we met zijn allen gezellig uit eten.
Op schoolgebied heb ik ook wel het een en ander beleefd. Ik kon altijd wel genieten van de ouderavonden. Zo had ik eens een klas met daarin een meisje die dyscalculie had, oftewel hardnekkige rekenproblemen. Haar moeder ging hier tijdens een oudergesprek nader op in. ‘Onze dochter doet hartstikke haar best om te leren rekenen maar ik krijg haar maar niet aan het verstand dat 6 + 3 gelijk is aan 10’. Zo’n verhaal, waarbij ik mijn uiterste best moest doen om serieus te blijven kijken, blijft je altijd bij en inderdaad, “de appel valt niet ver …”
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
De Noorderrondritten of de Elfstedentocht schaatsen. Ik ben sinds eind jaren negentig in het bezit van een ‘iesbewies’ maar sinds die tijd zijn deze mooie ritten dus niet meer georganiseerd. Ter compensatie heb ik op de fiets wel twaalf keer de Elfstedentocht succesvol afgelegd. En ik zou nog graag een keer een cruisetocht (Hurtigruten) langs de kust van Noorwegen willen maken. Misschien komt het er van wanneer ook Gaby gestopt is met werken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Zeker in mijn beginjaren heb ik veel tijd en energie in mijn beroep gestoken en dat ging soms ten koste van het gezin. In deze huidige tijd zijn de mogelijkheden om in deeltijd te gaan werken uitgebreider dan toen. Wanneer de mogelijk er was geweest om een dag minder te werken en deze dag aan het gezin te besteden dan zou ik dat zeker overwogen hebben.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dan ga ik voor een heel hoog cijfer, noteer gerust een 9!
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘De jeugd heeft de toekomst’ en zo is het natuurlijk ook. Ik hoop dat mijn kinderen en kleinkinderen en hun leeftijdgenoten een goede toekomst mogen hebben in een wereld zonder oorlog en klimaatverandering. Tot slot hoop ik dat de polarisatie in de maatschappij zal afnemen en dat er meer saamhorigheid komt in onze maatschappij om de ‘echt grote problemen’ in Nederland en in de wereld aan te pakken.