‘Hoe is het met je nieuwe hond?’. Een veelgehoorde vraag de laatste tijd. Of op zijn Gronings: ‘How ist met dien naie hond?’. Uitstekend kan ik wel zeggen. Zhiva ontwikkelt zich geweldig, brengt een en al gezelligheid en speelsheid met zich mee en dartelt door de kamer. Qua zindelijkheid gaat het, op een enkel verdwaald plasje na op zijn tijd, goed en ze loopt zelfs zonder halsband met ons mee tijdens een rondje door het bos.
Eerst maar even over wat er aan vooraf ging. Dusty kwam immers zo maar en veel te vroeg ‘oet tied’. Daar had ik het vooral in het begin zwaar mee en tot mijn verrassing Miranda nog veel meer. En dus werd alle dagen internet afgestruind om een opvolger voor de eigenlijk onvervangbare Dusty te vinden. Want die mag er dan wel niet meer zijn maar vergeten zullen we hem nooit! En toen stuitte mijn partner op een vrouwelijke labradorpup met wat Spaniel bloed in Niezijl. De enige puppy die nog over was van een groter nestje.
De vrouw was niet meer te houden. De hond in wording ook niet want die kwam uiterst enthousiast naar haar toe. En zo werd Zhiva maar zo onderdeel van de Berkenlaan nummer vijf. De naamgeving behoeft natuurlijk nog wel enige uitleg. Toen ik mijn oudste bonusdochter op internet zag speuren naar mogelijke namen voor vrouwelijke labradorpups zag ik maar zo Ziva staan. Dat vond ik direct net zo’n mooie naam als Dusty. Het bekt gewoon lekker. Waarom ik er zo nodig nog een h tussen moest plaatsen dat zal altijd wel het geheim van de smid blijven. Maar ook de rest van het gezin stemde in met de naam Zhiva.
En zo brengt deze pup van inmiddels 3,5 maand onder die naam volop leven in de brouwerij en spat de over te brengen liefde er aan alle kanten vanaf. En niet alleen naar ons toe hoor. Ze is, zoals een labrador betaamt, een allemansvriend die iedereen die ze tegenkomt dagelijks het allerbeste wenst. De pupschade valt gelukkig mee. Alleen een laptop-oplader moest het tot dusver ontgelden door een puberale terrorbui. Als het daarbij blijft dan ben ik dik tevreden. Het bankstel is nog heel en het behang hangt nog aan de muur dus we hebben niets te klagen.
Tot zover onze hondenavonturen voor dit moment. Want daar heeft u als trouw lezer natuurlijk inmiddels meer dan genoeg van gekregen. Wij hopen ook in rustiger hondenvaarwater te komen. En dat biedt vanzelf ruimte voor nieuwe gespreksstof natuurlijk. En dat in de februarimaand waarin ik afgelopen weekend bescheiden stilstond bij mijn tienjarig bestaan als zelfstandige. Daar had ik in aanloop naar dit mooie jubileum natuurlijk al genoeg over geschreven. Even extra genieten op de zaterdag en vervolgens maar weer snel over naar de orde van de bekende dag.
Want vervelen hoeven we ons absoluut niet. En dat komt niet alleen door een enthousiaste hond die beneden zit. Gisteren hield ik overigens nog wel even mijn hart vast. Want een bijzonder pensionadointerview bracht mij maar zo naar Wildervank en dat is wel even een eindje rijden natuurlijk en de hond moest enige uurtjes alleen thuisblijven. Maar gelukkig zat ze me bij thuiskomst heerlijk vanaf de bank toe te kijken alsof er niets aan de hand was. En dat was er ook niet. Maar nu gaat het alweer over die hond en dat was nu net niet de bedoeling.
Want ik wilde jullie net meenemen naar enige mooie opdrachten die begin 2023 op mijn pad kwamen. De uitwerking van een lezing van een gerenommeerd administratiekantoor hier in de omgeving bijvoorbeeld. Of het opstellen van een levensverhaal voor een oudere inwoonster in Middelstum. Daar heb ik inmiddels met veel plezier aan gewerkt. Momenteel ben ik druk in de weer met de vulling van de Sunsationkrant. En vorige week bracht ik een heerlijk nostalgisch bezoek aan de camperplaats en –verhuur in Westerwijtwerd. Maar daarover binnenkort meer.
U leest het al, van verveling is absoluut geen sprake. Vorige week was daar bijvoorbeeld nog een lezing georganiseerd door de Historische Vereniging in Middelstum. Deze vond plaats in het Hippolytushoes en trok maar liefst tachtig bezoekers. In de pauze kon ik het niet lieten om er even stiekem tussenuit te knijpen met een kopje koffie in de hand. Na de eerste trappen stuitte ik op de eerste verdieping op de ingang van de voormalige ‘Meerzorg’ waar moeders de vrouw tot voor enige jaren geleden dagelijks werd opgevangen.
En op de derde verdieping struinde ik door de gang waar pa en moe vroeger gescheiden van bed en tafel woonden. Toch wel een mooi idee dat die kamers nu ingenomen worden door jonge inwoners van ons dorp die ze van Carex huren. Zo is van leegstand geen sprake en dankzij de inspanningen van bijvoorbeeld het dorpsloket, Klazien en Ab vindt er volop reuring plaats in en om dit mooie gebouw. Waardoor ik dus af en toe een lezing mee kan pikken waar altijd wel weer bekenden op afkomen.
Oeps, de achthonderd-woorden-grens is inmiddels geslecht. De hoogste tijd om te stoppen dus. U merkt het al, Zhiva brengt volop inspiratie. Ik betwijfel het dan ook ten zeerste of het laatste woord hierover inmiddels geschreven is. U leest het wel weer….