Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Lucia Helene Poel – Kleene, roepnaam Lucia. Ik ben op drie december 1960 geboren in Giethoorn en heb nog twee oudere zussen en een jongere broer die relatief dichtbij wonen. In Niekerk, Oldekerk en Assen om precies te zijn. Mijn vader was oorspronkelijk smid in Steenwijk en ging later als ijker van weegschalen bij slagerijen langs. Maar mijn ouders zijn hier in de omgeving natuurlijk vooral bekend als uitbaters van café De Burcht in Middelstum. In de volksmond beter bekend als Café Pik. Maar daar komen we in een latere vraag vast uitgebreider op terug.
We zijn als gezin in 1961 naar Ten Boer en in 1962 naar Onderdendam verhuisd. In 1965 volgde de overstap naar de Burchtstraat in Middelstum. Mede door de scheiding van mijn ouders ben ik in mijn jonge jaren regelmatig verhuisd. Via Groningen en Assen ben ik weer terug in Middelstum beland waar ik bij mijn zus in ging wonen. Daarna waren Wim en ik de eerste bewoners van de ‘flatjes’ aan de Groensingel. Via de Florastraat zijn we uiteindelijk in 1988 naar de boerderij aan de Palenweg 4 in Westerwijtwerd verhuisd. We wonen hier met heel veel plezier en genieten dagelijks van de ruimte en het ruime uitzicht, inclusief mooie zonsondergangen op zijn tijd.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben sinds 1981 gelukkig gehuwd met Wim Poel. Hij is inmiddels al weer bijna vijftig jaar lang de man van mijn leven. Ik was dertien jaar toen mijn oog op hem viel. Wim is 2,5 jaar ouder dan ik en vond mij destijds veel te jong. Hij was immers al in het rijke bezit van een brommer. Ik heb hem in 1974 leren kennen toen de mannen van Bubble Up bij ons in de bovenzaal tweewekelijks hun discoavond organiseerden. Ik kan mij nog herinneren dat ik een keer bij hem op schoot zat tijdens zo’n discoavond en mijn moeder mij bij hem wegstuurde.
Hans Wibbens heeft ons een paar keer proberen te koppelen, aanvankelijk zonder succes. Maar tijdens het feestje ter ere van mijn 14e verjaardag is de vonk tussen ons overgeslagen. En sinds die tijd zijn onafscheidelijk. Ons huwelijk heeft tot drie kinderen geleid. In 1989 werd William geboren. Nienja volgde in 1992 en Guus kwam in 1996 op de wereld. Alle drie de kinderen en hun aanhang wonen in een straal van vier kilometer van de boerderij.
We zijn de trotse opa en oma van kleinzoon Luca van bijna drie. En begin maart hopen we opnieuw een kleinzoon te mogen begroeten. Donderdag is onze oppasdag, dan komt Luca naar de boerderij zodat we hier allemaal van mee kunnen genieten.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist op de lagere school in Middelstum al dat ik in de ouderenzorg wilde gaan werken. Mede ingegeven door het feit dat mijn opa bij ons ingewoond heeft en ik zijn oogappeltje was. Mijn zwak voor oudere mensen is vast in die tijd ontstaan. Na de lagere school ben ik naar de MAVO gegaan en mede door alle tussentijdse verhuizingen heb ik hier zes jaar over gedaan. Ik was achttien jaar toen ik mijn diploma haalde.
Op de bonnefooi ben ik vervolgens verzorgingstehuis Hippolytushoes in Middelstum binnengestapt om mij als vakantiewerker aan te melden. Na een gesprek met het hoofd van het tehuis, dhr. van Raalte, kon ik direct beginnen. Mijn vriendin werkte er al maar zij vond het werk verschrikkelijk en ging elders aan de slag. Dat was mijn geluk want daardoor werd ik aangenomen. Na een jaar werkervaring opgedaan te hebben mocht ik in de stad Groningen de tweejarige opleiding tot bejaardenverzorgster volgen die ik succesvol afgerond heb. Je had in die tijd werkroosters van tien dagen werken en dan vier dagen vrij en het hele schoolgebeuren kwam hier nog bij.
Het ging mij tien jaar lang prima naar de zin. Toen we naar de boerderij verhuisden moest daar, ook qua verbouwingen, het nodige gebeuren en ben ik minder uren gaan werken. Toen William geboren werd, ben ik eerst helemaal met werken gestopt. Vervolgens werd ik veertien jaar lang fulltime moeder en huisvrouw en van die ‘kindertijd’ heb ik geen moment spijt gehad.
Maar ik weet nog goed dat toen Guus zeven jaar oud was dat ik droomde dat ik weer in het Hippyhoes werkte. Ik ben hier vervolgens eerst weer als vakantiewerker begonnen en toen bleek dat ik het werk nog niet verleerd was, kon ik er blijven. Ik heb er vier jaar lang wederom met veel plezier gewerkt maar werd getipt dat ze bij Zonnehuis Thuiszorg vacatures hadden voor het werken in de thuiszorg in de omgeving van Delfzijl en Appingedam. Ik heb vervolgens twee dagen proefgedraaid en had toen direct zoiets van, ‘dit is het helemaal voor mij!’
De volgende twaalf jaar draaide ik ongeveer twintig uur per week mijn diensten. Ik genoot van de diversiteit aan mensen die ik ontmoette en hoe extremer ze waren hoe leuker ik het vond om er heen te gaan. Dan weer genoot je vanaf de bovenkant van een flat van mooie vergezichten op het Wad en vervolgens moest je naar een schipperswoning of een schip om zorg te verlenen, bijvoorbeeld aan een Antilliaanse vrouw.
Ik ging van Krewerd naar Meedhuizen en Wagenborgen, er ging een nieuwe wereld voor mij open. In het begin draaide ik ook nacht- en avonddiensten maar toen ik last kreeg van een chronische darmziekte kwam hier een eind aan. Deze werkzaamheden combineerde ik met het werk op de boerderij en die afwisseling beviel mij uitstekend.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Op mijn zestigste ben ik gestopt met het werken in de thuiszorg en ook met het melken op de boerderij. Maar nog steeds werk ik halve dagen voor de maatschap en doe de administratie, help mee met het uitmesten van de stallen en zorg ervoor dat de tuin en het erf er netjes bijliggen. Van verveling is absoluut geen sprake, op de boerderij is altijd wel wat te doen.
Daarbij is donderdag dus oppasdag en ik ga één keer per week naar het verzorgingstehuis in Leek waar mijn dementerende moeder verblijft. Daarbij geniet ik van de nodige hobby’s en we hebben een grote vriendengroep. Ik tennis en ben lid van popkoor Ripa in Zeerijp. Verder houd ik van tuinieren en uitstapjes maken naar het theater. Ik zit op bloemschikken en wil graag schilderslessen gaan volgen.
In het verleden ben ik secretaris geweest van het bestuur van het dorpshuis in Westerwijtwerd en ik heb meegeholpen met de oprichting van de speeltuin in ons dorp. Toen de kinderen nog op de lagere school zaten, verrichtte ik daar regelmatig hand- en spandiensten. En ik heb nog een jaartje of vijf gevoetbald bij de VV Middelstum in de tijd dat er net een damesteam werd opgericht. Na het voetballen ging ik volleyballen en dat heb ik achttien jaar gedaan. Nu zit ik dus op tennis.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik al op jonge leeftijd de liefde van mijn leven heb gevonden met als gevolg drie prachtige kinderen en hopelijk straks twee geweldige en gezonde kleinzoons. Het is prachtig om oma te zijn. De aanhang van onze kroost wil ik hier ook graag benoemen, we konden het niet beter treffen.
En de dieptepunten?
De scheiding van mijn ouders en het feit dat mijn vader al op 58-jarige leeftijd is overleden, vermoedelijk aan een hartaanval. Hartaandoeningen zitten bij ons in de familie en toen mijn broertje last van zijn hart kreeg heb ik mij op 59-jarige leeftijd preventief laten onderzoeken. Het bleek dat mijn kransslagader voor 65% verstopt zat met een stent tot gevolg.
Gelukkig ben ik een positief ingesteld mens en kan ik hier goed mee dealen. Dat geldt ook voor mijn chronische darmaandoening. Bij deze vraag mag ook het overlijden van enige jonge mensen niet ontbreken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik kijk terug op een hele mooie jeugdtijd in Middelstum in de tijd dat mijn ouders Café de Burcht onder hun hoede hadden, ook wel Café Pik genoemd naar een eerdere uitbater. De uitdrukking even naar ‘De Kleine’ was in die tijd een gevleugelde uitspraak. Even naar het café dus dat zo halverwege de zeventiger jaren afgebroken werd ondanks de oprichting van een speciaal actiecomité om dit tegen te gaan.
Eerder hadden mijn ouders in Onderdendam een café gehuurd maar daar was de concurrentie te groot. In Middelstum had je alleen Vita Nova en Café Grommers. Er was ook nog geen voetbal- en ijsbaankantine, al die mensen kwamen gewoon bij ons in het café voor hun versnaperingen. Maar er gebeurde veel meer hoor. Mijn opa had twee huizen in de omgeving van Leens waar hij kerstbomen ‘verbouwde’ en die werden bij ons verkocht. De voetbalclub hield er zijn jaarlijkse bazaar, je kon er schaapswol wegen, het was het vertrekpunt van wedstrijden van de duivenvereniging, de damclub vond er onderdak en om het jaar werd de Floraris georganiseerd waarbij de bloemenpracht centraal stond.
Mijn ouders hebben het café zo’n tien jaar bestierd en daarbij werkte mijn vader ook nog eens door de week bij eerst de Hoogovens in IJmuiden en later bij PMF in Uithuizen. In het café hingen allerlei mooie en verbasterde spreuken als ‘Oost west, thuis is het ook niet altijd best’. Of ‘zoals het klokje thuis tikt, tikt ie overal’ en de laatste die mij te binnenschiet: ‘Wat gij niet wilt wat u geschiedt, doet dat bij een ander!’
Voor het raam hing een bordje met daarop de tekst: “Morgen gratis bier”. Daar kwam uiteraard wel een reactie op van de stamgasten. Toen ze de volgende dag om gratis bier vroegen, zei hij, “Kom maar even mee naar buiten en lees het even voor!” Hij was een man vol met humor. Met oud en nieuw had mijn vader het café omgedoopt tot ‘The saloon’ en was hij de sheriff. Een van de stamgasten, ik weet niet meer wie, was de hulpsheriff. Die man noemde hij ‘mijn Ampoetty’. Mijn moeder werd overigens ‘Juf’ genoemd door de stamgasten.
Pa en ik hadden wekelijks een aparte fluitdag. Dan werd er onderling niet gepraat maar met het nodige fluit- en gebarenwerk probeerden we met elkaar te communiceren. Nog een mooie herinnering uit die tijd is dat broertje Gettie en ik zo rond Oud & Nieuw ook graag een keer wilden gaan ‘slepen’. We ‘leenden’ hiervoor een fiets van buurman Piet Zuidhof en stalden die in onze eigen schuur. Toen onze ouders hier achterkwamen, waren ze heel boos op ons. Uiteraard werd de fiets zo rond 2 januari netjes weer bij de buren gebracht.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker op dezelfde voet doorgaan, het kan eigenlijk niet beter. We hebben beiden geen behoefte om ver weg lange vakanties te vieren. Een paar dagen weg in eigen land is al prima. Lekker een Bed & Breakfast- overnachting meepikken en vervolgens mooie fietstochten maken.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een dikke negen, ik heb niets te klagen!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Geniet van het leven, iedere dag weer. Carpe Diem inderdaad, er is helaas al genoeg ellende op de wereld. En ik bedenk mij nu net dat we het nog helemaal niet over mijn cabaretverleden hebben gehad en dat terwijl jij en ik tijdens het zestigjarig jubileum van de VV Middelstum in het theatespektakel ‘Circus Frankoni’ nog man en vrouw waren. Ik heb in zeven grote voorstellingen mee mogen spelen en heb hier veel plezier aan beleefd. Zes stonden onder leiding van Hindrik Schollema en Piet de Winter regisseerde nummer zeven.
En met Hanneke Pool trek ik er al vele jaren op uit om meerdaagse festivals te bezoeken. Zo hebben we met zijn tweeën tien keer Oeral op Terschelling aangedaan. Ja, berg je pen maar snel op want er schiet mij nog veel meer te binnen, haha. Maar het verhaal is inmiddels lang zat toch?!